Hadden we het 1,5 jaar geleden goed voor elkaar om op een feestje van de 50 jarige echtgenoot van, Carla, een goeie kennis van Jaap, in Twente te spelen. Nu gaan we op herhaling voor de 10de lustrum van Carla zelf. Misschien een takke eind weg, maar dan krijg je ook wat. En van hun uit gezien, “Wat je van ver haalt is goed!”. (Hopen we dan toch.)
Jaap komt vooraf (😉 in de bus. Uhu!) op het idee om een Normaal nummer in de set te gooien. Tja, dan is er maar 1 geschikt. Nee, niet Oerend Hard, maar Deurdonderen natuurlijk. Unaniem over eens dat de live versie, die dus niet op Spotify te vinden is, DE Normaal plaat is die we coveren.
Twente is dan wel geen Achterhoek, maar echt ver uit elkaar ligt het ook weer niet. Al hoop ik niet dat Twente en de Achterhoek te vergelijken is met Brabant en Zeeland. Zie Guus al staan; “Heej Vlissingen,, deze is voor jullie; “En dan denk aan Brabant, want daar brandt nog licht!”.”
We gaan in twee kampen naar het oosten. André, Koen en ik gaan met een afgeladen bus, waarin met moeite misschien nog net een 9V-batt in past. Bij de Meeuw scoren we nog een mega chocolade paashaas die ter plaats aan barrels valt (ah wat zonde, wil u een nieuwe) om onderweg te kunnen worden gedeeld. Ronald en Jaap gaan samen in de BAM-leasebak naar het wijdse tukkerland. Maar eerst nog ff een treininspectie in de buurt van.... Helmpje op! Fluoriserend gele doorwerkjas aan en de kou in. Ronald schiet, achter gebleven in de Peugeot, voor de Brotherhood in de bus, nog even een kiekje van de bro die ten strijde trekt richting een uh?! Trein ofzo? Reden genoeg voor 3 weken Whatsapp-terreur. “Kiek Jaap. Noe bin je ier weej ant werk? En hé. Dih kom je op de scooter voe bie?!” Precies 25 Whatsapp foto’s verder ligt een volledige tekst met muziek klaar van de hand van Koen als nieuwe Baldrick Brothers song, “The Yellow Jack Killer!”!!!
Lekker op tijd rijden we het riante erf op van de stijlvolle landelijke woning met rieten dak. “Ze Bin nog nie onder de pannen zie’k!” 😏
Het schuurtje er naast is de feestbarn voor vanavond. Een ruim podium staat klaar waarop Youp, de Aziatische zoon, ons vrolijk begroet! Ruime plek voor ons en de gasten van de DJ-hoek die met wat hulp van verlichting wordt voorzien. Buiten staat de inloop koelwagen voor het bier en wanneer we onze plek tussen de Strobalen hebben gemarkeerd gaan we opzoek naar onze slaapplek. In het zicht vanaf de schuur ligt langs de weg erachter, gescheiden van landerijen en een “beekje” (nee, geen sloot), de B&B. Een mooi opgeknapte woonboerderij van vrienden van onze gastheer/vrouw. Na een warm welkom met een typische Twentse pils (jep, Grolsch. What else?!) wachten we de voor ons bestelde maaltijd af. Schnitzel met een hoop gebakken aardappel en groente. Dik in orde dus. Met strootjes trekken (getallen raden, oké.) trekt Jaap aan het kortste eind en heeft Ronald een kamer voor zichzelf en delen onze frontmam en ik het tweepersoons ledikant. Vervolgens met de Peugeot naar het feest. De eerste set openen we met “Er is er één jarig!” en “Lang zal ze leven!” welke ik nog even snel vooraf heb uitgezocht! Wanneer we na onze eerste set van ons podium stappen schiet een dame, blijkbaar een collega, me aan met de vraag of ik het collegakoor wil begeleiden met een lied op Good Old John Denver’s “Thank God In A Country Girl”. Akkoorden? Geen idee, maar dat zal toch niet zo moeilijk zijn? Uhu! Leuk! Dan maar weer met de gitaar achter de schuur om op nog een beetje voor mezelf hoorbaar niveau de akkoorden uit te zoeken! Binnen schrijf ik ze op voor Koen en door ons geflankeerd klimt het ruime gezelschap achter onze strobalen op het podium.
Carla zelf zingt later in onze set de Nancy Sinatra partij van Summer Wine en wanneer we tijdens de toegift Deurdonderen inzetten, blijkt Jaap’s keuze de spijker recht op z’n kop te slaan. En daarna aan de Twentse glorie in de groene fles. André maakt een inhaalslag met een toegeëigende fles wijn, na een droge januari maand. En later nog één voor op de hotelkamer. Zoals het een muzikant betaamt hangen we nog rond wanneer de laatste vertrekt. Omdat de afterparty vorige keer goed was bevallen heb ik deze keer mijn akoestisch gitaar meegenomen en met het koppel op een barkruk spelen we, misschien niet meer helemaal zuiver, maar recht uit het hart, nog een akoestisch privé concertje vanaf de strobalen, terwijl André een paar filmpjes schiet.
In het pikke donker gaan we te voet naar ons slaapverblijf met m’n blond Amerikaanse schone aan m’n hand, want zoals altijd laat ik m’n Guild ook deze keer niet alleen achter. Het ontbijt ’s-morgens is eenvoudig maar ruim voldoende. De entourage is meer dan ruim voldoende. Daarna te voet langs het beekje naar de restanten van een goed feest. Nog even koffie met traditionele slagroom taart en na bakkeleien over een geslaagde avond. En dan maar weer het takke eind terug en zo zit mijn 365ste muzikale optreden er dan ook weer op. Op naar morgen voor de aftrap van een nieuw muzikaal jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten