zaterdag 17 oktober 2015

Baldrick Brothers - Het Raedthuys Hoogerheide tijdens Dijkrockroute - 17 Oktober 2015

Na de kater van vrijdag, waar voornamelijk Jaap een zware slag van heeft gekregen, staat de allereerste Dijkrock-Rockroute op ons program. De platte band van de kar is op tijd gefikst en vanaf Kapelle gaan we als 1 opgeladen band in het toerbusje, zwaar gesponsord door Schildersbedrijf Raas, op pad.

Het aanvankelijk geplande toertje door de Achterhoek werd een dubbelconcert in 1 weekend in eigen provincie met op zaterdag als 1 van de 6 bands in de Hoogerheidense horeca waarvan wij Het Raedthuys zijn toebedeeld. De "ae", "dt" en "uy" doen vermoeden dat we met een oud statig laat VOC's raadsgebouw, met vergeelde plafonds en glas in lood ruitjes, te maken hebben. Wanneer we op aanwijzen van de jonge restauranthouder Niels, het aluminium paaltje uit de grond schroeven, verraden de Romeinse cijfers MMXIV dat de aan het pleintje gelegen panden amper uit de steigers zijn en we stappen in een mega grote vierkante eetzaal met een joekel van een toog links bij binnenkomst. Alleen al de heren-WC is bijna net zo groot als de hele soos in Heersdiek. Gelukkig is Niels ruimdenkend en maakt er geen punt van wanneer we zijn plan, om achterin voor de keuken op te stellen, meteen afschieten en naar de hoek voorin bij het raam verkassen. Aan ruimte geen gebrek en dat komt vaak het geluid niet bepaald ten goede. Vaak, maar niet vandaag. De ruimte geeft, waarschijnlijk flink geholpen door de zwarte geluidsabsorberende platen aan het plafond, een mooi akoestische galm en dit is dan ook 1 van die zeldzame keren dat ik mijn reverb uit zet.

Na afgelopen vrijdag hebben we besloten om standaard bij elk optreden een tosti de man na afloop te vragen/eisen als aanvulling op onze gage. Als alternatief vragen we een vissenkom vol blauwe Smarties en een dwerg om mee over te gooi, maar in de meeste gevallen zal de horecagelegenheid wat minder moeite met onze eerste wens hebben, vermoeden wij. Waarmee ook een goede aftocht is geregeld.
Wanneer we nog aan het opbouwen zijn komen onze gatekeepers van Dijkrock voor vanavond langs met een doos vol mierzoete mini tompoezen met de bekende neanderthaler die bekend staat als logo van het Rillandse hardrock festival. De jubileumcubisjes zijn ter gelegenheid van het 25 jaar bestaan van Dijkrock en de oprichter in kwestie trekt in eigen persoon de doos open.
Ons vermoeden dat we hier stonden n.a.v. ons Dijkrockoptreden van 3 jaar geleden, bleek niet terecht. De aanleiding bleek onze CD, welke ik tijdens een NoPoint optreden bij 1 van de organisatoren in zijn handen had gedrukt.
Vanavond zou o.a. ROLR de aftrap doen in 1 van de cafés en we hebben nog ruim de tijd om in de overvolle bruine Herberg (voorheen De Noot) de eerste paar nummers te zien/luisteren.
Helaas hebben de beide gitaristen tijdens de eerste nummers wat technische problemen en is het tot drumpodium omgebouwde biljard, dusdanig krap dat de hele drumkit er langs voren af dreigt te schuiven, maar gelukkig nog met de pootje in het kleed blijft hangen. De afloop zien we niet meer, want we moeten terug naar onze eigen stek. Ten opzicht van ROLR hebben wij het geluk dat we lekker ruim staan opgesteld, maar daar stond de kroeg al bij aanvang vol en wij redden het net met een handje vol voordat we van start gaan. Gelukkig verkast het publiek nogal makkelijk, want het duurt niet lang of we hebben een dikke cirkel publiek voor ons. Gezien de ruimte blijft alles helaas op gepaste afstand, maar door de opstelling van de tafels lijkt de ruimte kleiner. In het publiek staat Razor Blade Blues Band zanger en oud bandcollega Patrick samen met Jet, die Koen en ik al jaren niet hebben gezien. In 10 minuten wordt er getracht bij te praten en we besluiten vervolgens om even mee te gaan naar de kroeg waar op dat moment Black Carrots speelt. Niet geheel onder de indruk van hun Whole Lotta Rosie uitvoering, en al helemaal niet van hun geflopte poging om Arjêên van Pier te spelen, trappen we het daar al snel weer af, terug naar ons eigen stek voor deel 2. Inmiddels is ook Henne en Patricia op de route verschenen en daarmee dreigt het een soort van Razor Blade Blues Band reünie te gaan worden.
We beginnen met Power Shake. Jammer genoeg is er nog bijna geen kip, maar wel weer een goeie versie als revanche op vrijdag. Set 2 is gevarieerd en wat mij betreft een geslaagde opbouw, maar voor DE rockers in het publiek vast wat soft. Ik zie onze half broer, Henne bedenkelijk kijken wanneer we Raggle Taggle Gipsy Whore inzetten. Daar had in de mark II bezetting onze bassist vast een veto over uitgesproken. Maar nu mooi niet en na afloop van de set komt een grijs bebaarde Hoogerheidenaar, en naar blijkt zelf ook muzikant, naar ons toe met de lovende woorden, "Wat hebben jullie een alle Jezus vette set!". En daar worden we blij van.

Tijdens de laatste pauze, die wederom wordt gevult met uitermate goed gekozen rock'a'billy muziek uit de barhifi, rolt ook de halve Die Twee inventaris binnen en we beginnen de 3e set rustig met Staight A's. Onze prilste toevoeging aan het repertoire, "Son of a Bitch" zetten we bij toeval in op het moment dat we vanuit het publiek van een biertje worden bediend. En zodoende wordt er een pot bier voor mij neergezet, wanneer Koen oneerbiedig de woorden schreeuwt: "Son of a Bitch, give me a drink!". Massaal wordt er op de tafels meegeklapt. Volgens mij hebben we er weer een publieksmeebruller bij.
Het aanslepen van bier door ons publiek blijft aanhouden en met alle goeie bedoelingen worden tussen mij en m'n effectplank biertje neergezet die ik al tapdansend moet omzeilen en zelfs m'n pedalen geheel onbereikbaar maken. Maar ja, er zijn ergere dingen om tussen mij en m'n plank te komen.

De laatste set is niet de drukste, maar wel de enthousiastste qua publiek. De interactie met het clubje jongeren aan mijn kant is erg goed en een iet wat aangeschoten dame gaat zienswijs op in de muziek. Geen wonder dat Segnorita, welke naar gelang gelang in de set zou worden opgenomen, wordt ingezet. Daarmee wordt meteen de grootste fout van de avond begaan door 2 sambaballen in de handen van een a-ritmische bezoekster te stoppen, die daarna niet meer van ophouden weet. Wanneer we later Son of a Bitch nog een keer op herhalen doen, is het een strijd om het strak te houden. Wanneer Koen het intro van Red Neck Rampage vol lult (halleluja) wordt er nog steeds naar hartelust tegen elke maat in gerammeld, totdat Koen ergens tussen de zinnen “Banging Sticks together” en “Home made wine” door op een vaderlijke wijze de veroorzaker met "ouw noe us op!", berispend toespreekt. Waarop ze met een beteuterd gezicht abrupt stopt. Pffuuw, gelukkig! De schrik was niet al te groot, want vervolgens worden we alweer op bier getrakteerd. Al is het wel haar intentie om dit er bij ons direct in te gieten, wat bij mij met een volledige pint tijdens het spelen van Big River, weliswaar in twee teugen, lukt. Reden te meer om na de set een damesmodelletje T-shirt weg te geven That Fits Like A Glove.
De avond wordt, zoals afgesproken, afgesloten met een stapel bruine-boterhammen-tosti's die erg goed smaken.


We bedanken Niels en Gerda voor de goede zorgen en reizen weer af in de bus van Koen met kar (deze keer zit Andre aan het stuur) naar Kapelle, waar iedereen weer zijn eigen weg gaat.





vrijdag 16 oktober 2015

Baldrick Brothers - Cafe Juliana in Colijnsplaat - 16 oktober 2015

Je hebt van die avonden dat alles mis gaat. Je struikelt over elk snoer of je mist in elk nummer wel een akkoord en je geluid in de zaal is KUT.  Helaas was dit zo'n zeldzame avond.

Het heeft een tijd geduurd voordat we met Fred een geschikte datum hebben kunnen prikken. In de tussentijd hebben we met NoPoint de sfeer kunnen proeven en eindelijk was het zover om ons op het Colijnse toneel neer te planten in café Juliana van Fred ("van de Pompe" en Freddy Who?) Mewe en Carolien. Ruimte zat, op het diepe podium op pak'm beet, een meter boven de planken vloer. Met wat hulp hebben we de LED-PAR-rekjes van Fred halverwege, met onze backdrop er tussen, pal achter de rug van Ronald gezet en 2 PARretjes pal op ons snuffert aan de voorkant.
De hele backline zag er gelikt uit. Alleen de zangspeakers kwamen voor/buiten ons hok. Na een, voor ons, lange soundcheck met de nadruk op de zang was het wel duidelijk dat dit geen hifi topper ging worden. Maar na enige discussie waren we overtuigd van de compromis.
Juliana is zo'n oude ruime dorpskroeg waar je aan alles de Colijnse dorpsfeer en zijn bijbehorende belevenissen van lief en leed van 100 jaar en daar voorbij kan proeven. Zo'n instituut is nooit uit de grond opgetrokken om een Country Punk'a'Billy band een podium te bieden, maar godzijdank dacht Fred daar anders over en richting 22:00 druppelen gemoedelijk diverse vrienden, bekenden, dorpsgenoten en met zorg verworven fans binnen. De keuze Don't Think Twice of Icon hing af van de aanwezigheid van een vrouwelijke Daan fan. Op het moment dat wij willen aftrappen weet Jaap met brede grijns te melden dat Icon vanavond op de lijst staat. Vanaf ons eigenzinnige openingsnummer klinkt het podiumgeluid droog en is m'n Koch niet uit zijn schulp te trekken en klinkt de te overstuurde Treble Spanker hard en scherp.
Ver in het begin van de set komen we Icon tegen en Jaap is zichtbaar van slag wanneer hij niet meer op de eerste zin kan komen. In de tussentijd is er al een toeschouwer op het podium geklommen om ons aan te moedigen met de klacht dat het zang geluid niet te genieten is. Veeeel te dof! Al knoppen draaiend strompelen we door mijn geliefde "All I Can Do Is Cry", wat ik na vanavond echt op zijn waarde weet te schatten. En dan met name de tekst. Na een korte pauze, waarin we opmaken dat de laatste nummers wel oké waren, pak ik mijn X175 Guild op om 'm van zijn drop-D stemming af te halen om het 1ste nummer van set 2 met een schone lei te beginnen. Dat ging dan ook goed tot 1/3 van het nieuwe instrumentaaltje, waarna ik een iel maar herkenbaar solotje op de onderste E snaar dien te spelen. Stom!!!! Helemaal vergeten dat ik 'm de week ervoor met een dubbele drop-D in m'n koffer had gelegd, dus ook mijn onderste E-snaar stond een volle noot lager. Probeer dan maar eens halverwege een nummer, wat van voor tot achter vast ligt, je gitaar te stemmen zonder dat de rest van de band volledig de weg kwijt is. Nou, gewoon op het juiste moment een gitaarbreak inlassen en de rest vangt het perfect op en een paar tellen later zitten we al weer in deel 2/3 van Power Shake. Dat is dan weer wel even een momentje.😊
Wake Up Sinner is in de regel een rust momentje in de set, waarbij Koen een hoofdrol op mondharmonica heeft, ik de Bariton ukelele van Koen overneem en Jaap zichzelf op banjo begeleid. Waarschijnlijk door het overstuurde Fendertje is er van het akoestisch nylonsnaargeluid van het kleine instrumentje geen hout te maken en lijkt in mijn oren, ondanks het stemmen vooraf, zo vals als een Doberman te zijn.  Het is nauwelijks te doen om op m'n gekromde tenen te blijven staan.
Wanneer ik tijdens Segnorita samen met Jaap en Koen de zaal in ga hoor ik alleen een brij uit mijn versterker komen en het gejaagde Spaanse slagje op een veel te snerpende tenorgitaar. Wanneer ik in de vlucht op het podium spring om voor de solo wat overdrive toe te voegen blijf ik bij de terugweg naar de zaal achter mijn snoertje hangen en neem de halve inhoud van mijn pedalenbakkie mee.
Gelukkig zie ik een hoop mensen mee zingen bij Jesus, maar een toegift laten we onszelf niet meer toe.


Het publiek heeft waarschijnlijk half nog niet in de gaten gehad hoe beroert wij er aan te waren en door de afwezigheid van de gebruikelijke adrenaline voelt mijn hele lijf als gesloopt. En echt, er waren best een aantal goed gespeelde nummers, waaronder 666 en Mrs. McGrath, maar de meeste moesten van diep worden gehaald. Hulde aan de ritmesectie overigens, want Andre en Ronald hebben zich niet uit het veld laten slaan en zijn de toppers van de avond. Wanneer we na afloop van Carolien een tosti voor geschoteld krijgen besluiten we wat milt met de gage te zijn en hopen van harte dat we dit een andere keer nog eens recht mogen zetten. Aan de gastvrijheid van Fred en Carolien heeft het niet gelegen. "Juliana bedankt!"


zaterdag 10 oktober 2015

NoPoint - Cafe De Concurrent in Vlissingen - 10 oktober 2015

Voor vertrek was de play list nog niet rond. De te spelen nummer waren door Stefan al wel in de shared spreadsheet gezet, maar ik kon nog steeds worden verrast met onaangename gitaar stem-/wisseltrucs wat de continuïteit van de set danig zou verstoren. Daarom besluit ik op het laatste moment voor 3 gitaren te kiezen. Helaas heb ik 1 standaard, dus moet ik de andere 2 ergens wegmoffelen. 1 voor me tegen het speakerstatief, 1 in de standaard en 1 om mijn nek.

De lege koffers vinden weer hun weg naar boven in het hoge pand waar de grootpa van Boudewijn ooit naast heeft gewoond. Het is een prachtig uitzicht vanaf de cafe ruimte met podium en bar op de 1ste verdieping, door de oude ramen uitkijkend op het Bellamypark.

Als band leunen we allemaal enorm op de straks drums van Stefan. Helaas heeft onze trommelaar een schouderkwetsuur opgelopen, waardoor het explosieve drumwerk vanavond een paar streepje rustige en zachter wordt gespeeld. Het heeft als voordeel dat we als instrumentalisten elkaar wat beter horen, en dat is wat mij betreft duidelijk te merken in mijn gitaarspel qua creativiteit en precisie. Maar als geheel komt het hier en daar wat minder dynamisch over. Ik betrap Stefan zelfs op een aantal missertjes, wat is niet van hem gewend ben, omdat hij soms genoodzaakt is om een iets andere partij te spelen. Maar dan nog staan we er weer een vanouds goed setje neer te zetten, mag ik wel zeggen. En van de verkoudheid van Herman hebben wij niet kunnen merken.

Gelukkig hadden we eindelijk een clubje Belse dames uit de "Oeps. I Did It Again” generatie voor het podium, want in de korte breakje komt een hoog koortje met de tekst "Hit me baby, one more time" uit de zaal waar het in de plattelandskroegen meestal stil blijft. De dames zitten later in de pauze buiten aan de terrastafel, terwijl de taaldiscussie tussen de Belgen, een verzeeuwsde Fries en Herman gaat over een Fries gezegde over groene kaas of gouden eieren. Of toch net andersom.(?)

We zitten tijdens onze 3e set in onze reggaerockversie van Dreadlock Holiday wanneer iets voor de modulatie een oude man met een bos grijs haar, leren pet en een dwarsfluit in zijn handen, naar het podium komt en aan de kant van Boudewijn achter de microfoon van Bou stapt. De eerste reactie die bij mij opkomt is; " Oh help! Dat hebben wij weer. Komt de eerste de beste dorpsgek van Vlissingen bij ons op het podium met z'n fluit spelen. Zucht!" Maar al direct na de eerste tonen klinkt het meer dan acceptabel. Aangezien we richting de modulatie gaan weten we elkaar met oogcontact duidelijk te maken dat we maar beter kunnen blijven hangen, willen we ons 6e bandlid niet danig in verwarring brengen. Wanneer onze gast zijn solo stopt en van het podium weg wil lopen stopt Stefan redelijk abrupt om Herman de gelegenheid te geven om de persoon in kwestie over te halen om mee te spelen op onze versie van Locomotive Breath. Het enige echte dwarsfluit nummer in onze set. Wanneer hij zijn versie over het Jethro Tull nummer blaast zijn mijn vermoedens grotendeels bevestigd dat we de mazzel hebben om met een icon van de Nederlandse popmuziek, Thijs van Leer, op het podium te staan. Later blijkt Thijs met band in de Piek te hebben gestaan en is daarna samen met zijn vrouw en dwarsfluit de stad ingegaan.

De avond komt weer met onze vaste toegift ten einde en voor de Whole Lotta Rosie solo raakt het weer maar eens tijd om van het podium te komen om het publiek wat dieper in de ogen te kijken.
Onze Herman heeft na afloop nog een onderonsje met Thijs op het terras over gedeelde muzikale passies en Hocus Pocus, welke Herman samen met Soryman en Stefan op het repertoire heeft staan en beiden zijn nog in staat om de hoge noten te jodelen.
Ook deze editie van De Concurrent is weer 1 om niet te vergeten. 😊

 




vrijdag 2 oktober 2015

Baldrick Brothers - Cafe Albatros Vlissingen - 2 Oktober 2015

Bij cafe Albatros ging mij geen lichtje op. Niet dat ik alle cafés in Vlissingen als m’n broekzak ken, maar vaak zegt me de naam wel enigszins iets. Broer Koen had voor ons een optreden geregeld in de stille voorjaarsperiode, nadat hij er een bluesharp-partij met Betty's Doghouse had geblazen.
Zowel Ronald als ik hadden een vermoeden, maar het bleef bij gissen totdat ik het Bellamypark af reed en de gele schildersbus van onze multi instrumentalist op de stoep van een volledig andere kroeg dan verwacht zag staan. Le Albatraoz ligt aan de voet van de steile helling wanneer je bij Michieltje de boulevard af dendert. Zowel binnen als buiten was er wat volk, maar was er niet gerust op of dit ons publiek zou gaan worden. Toch staan Andre en ik na diverse optredens met NoPoint in het Oud-Beijerse Havenzicht nergens van te kijken en durf ik er geen oordeel meer op los te laten.
De eigenaar van het pand geeft een weinig actieve en norse indruk en lijkt niet helemaal gelukkig met zijn afspraak met ons, al kan dit een ongegronde misopvatting van ons zijn. Want de indruk staat vervolgens haaks op de uitbetaling van de gage die voor de verandering deze keer vooraf wordt afgerekend met €50 extra, omdat we waarschijnlijk zo heel erg goed ons best zullen gaan doen (?), terwijl we nog geen noot hebben gespeeld.
De biljard moest ivm met het carambole seizoen blijven, maar met het drumpodiumje schuin in de hoek voor het biljard, hebben we een ruime plek voor onszelf, onze rommel en ook nog voor ons "publiek". De 60s hits worden afgewisseld met tenenkrommende smartlappen, wat waarschijnlijk ongeveer de muzieksmaak van de gemiddelde Albatros bezoeker voorspeld.
Klokslag 21:00 op de zaterdagavond is zonder twijfel geen tijd voor een bandjesbezoeker. En zo ook niet in Vlissingen. Een paar vaste klanten, Eva en de Raasjes en onze norse kroegbaas is ons uitzicht. Ook de blonde dame achter de bar lijkt de baas qua humeur op de voet te volgen. Gelukkig komt Betty's John met ega ons zicht aanvullen, en later Jo en Rob. Verder moeten we het met enkele passanten en een clubje Polen doen. Die overigens meteen de benen nemen wanneer Jaap ze bedankt voor hun aanwezigheid. Zouden ze nattigheid hebben gevoeld en bang zijn als vermoedelijk illegale oostblokwerknemers te worden aangezien?
Tijdens de 2de en laatste set verzorgden Jaap en Koen 2 dames aan 1 van de ronde tafels een Spaanse flamenco serenade met Senorita. De 2de set, die na een korte pauze werd afgetrapt met onze eerste podiumuitvoering van Power Shake van The Pal’s, die goed uit de farbe kwam. De combi Too Drunk Too Fuck / Joline (welke we lang niet meer hadden gespeeld) was erg geslaagd. Een paar keer roept een bezoeker, die het niet helemaal heeft gesnapt, om een nummer van de Stones. Tijdens Raggle Taggle zie ik met enige verbazing de blonde bardame meezingen. Het bezoekersaantal was meer dan bedroevend, maar bizar genoeg hadden we allemaal een goed geluid en speelden alle nummers lekker weg. Zelfs ons enthousiasme had er nauwelijks onder te leiden. Wanneer we na afloop onze bullen pakken blijkt onze baas wat ontevreden over ons vroege slot akkoord. (wat wil je wanneer je om 21:00 begint) Maar de redelijk met drank gevulde ouwe gaat verder zonder gemok, nog voor ons vertrek, naar huis (of elders). Wanneer we nog even binnen uitzwaaien is onze blonde inmiddels 300% vriendelijker en is niets meer van de norsheid van eerder te merken. Ik suggereer niets.
Wij hebben onderling een leuke avond gehad met een paar goeie vrienden en een goed gespeelde set. Wanneer we na afloop buiten nog wat napraten vertrekt onze Rolling Stones fan, maar niet zonder ons te bedanken voor een goed avondje muziek. En al zwaaiend met zijn buitenlands paspoort verzekert hij ons dat hij een optreden in Qatar voor ons gaat regelen. Want in Qatar speelt geld geen enkele rol. Ze halen zelf The Wailers (weliswaar zonder Bob) naar Qatar.
De week na onze Albatros ervaring stapt Jaap ons oefenkot binnen met een grote grijns. De identiteit van onze Qatariaan is bekend. Het is de omroep zeeland beller, waar Jaap al jaren naar hartelust over af zit te geven, omdat de persoon in kwestie altijd en overal over loopt te zeiken. En zo ook deze week over de Syrische vluchtelingen en Qatar. Tja, daar zit wel een duidelijke overeenkomst in. Ik weet niet of we daar nu zo blij mee moeten zijn om mee in een vliegtuig richting Qatar te moeten vliegen. Nou ja, eerst maar eens de uitnodiging afwachten. :)

Baldrick Brothers 2021:

Lima Beach in Goes - 4 Juli 2021 Na onze albumpresentatie in oktober vorige jaar hebben we nog 1 avond ons oefenhok bezocht waarna we voor d...