Na de kater van vrijdag, waar voornamelijk Jaap een zware slag van heeft gekregen, staat de allereerste Dijkrock-Rockroute op ons program. De platte band van de kar is op tijd gefikst en vanaf Kapelle gaan we als 1 opgeladen band in het toerbusje, zwaar gesponsord door Schildersbedrijf Raas, op pad.
Het aanvankelijk geplande toertje door de Achterhoek werd een dubbelconcert in 1 weekend in eigen provincie met op zaterdag als 1 van de 6 bands in de Hoogerheidense horeca waarvan wij Het Raedthuys zijn toebedeeld. De "ae", "dt" en "uy" doen vermoeden dat we met een oud statig laat VOC's raadsgebouw, met vergeelde plafonds en glas in lood ruitjes, te maken hebben. Wanneer we op aanwijzen van de jonge restauranthouder Niels, het aluminium paaltje uit de grond schroeven, verraden de Romeinse cijfers MMXIV dat de aan het pleintje gelegen panden amper uit de steigers zijn en we stappen in een mega grote vierkante eetzaal met een joekel van een toog links bij binnenkomst. Alleen al de heren-WC is bijna net zo groot als de hele soos in Heersdiek. Gelukkig is Niels ruimdenkend en maakt er geen punt van wanneer we zijn plan, om achterin voor de keuken op te stellen, meteen afschieten en naar de hoek voorin bij het raam verkassen. Aan ruimte geen gebrek en dat komt vaak het geluid niet bepaald ten goede. Vaak, maar niet vandaag. De ruimte geeft, waarschijnlijk flink geholpen door de zwarte geluidsabsorberende platen aan het plafond, een mooi akoestische galm en dit is dan ook 1 van die zeldzame keren dat ik mijn reverb uit zet.
Het aanvankelijk geplande toertje door de Achterhoek werd een dubbelconcert in 1 weekend in eigen provincie met op zaterdag als 1 van de 6 bands in de Hoogerheidense horeca waarvan wij Het Raedthuys zijn toebedeeld. De "ae", "dt" en "uy" doen vermoeden dat we met een oud statig laat VOC's raadsgebouw, met vergeelde plafonds en glas in lood ruitjes, te maken hebben. Wanneer we op aanwijzen van de jonge restauranthouder Niels, het aluminium paaltje uit de grond schroeven, verraden de Romeinse cijfers MMXIV dat de aan het pleintje gelegen panden amper uit de steigers zijn en we stappen in een mega grote vierkante eetzaal met een joekel van een toog links bij binnenkomst. Alleen al de heren-WC is bijna net zo groot als de hele soos in Heersdiek. Gelukkig is Niels ruimdenkend en maakt er geen punt van wanneer we zijn plan, om achterin voor de keuken op te stellen, meteen afschieten en naar de hoek voorin bij het raam verkassen. Aan ruimte geen gebrek en dat komt vaak het geluid niet bepaald ten goede. Vaak, maar niet vandaag. De ruimte geeft, waarschijnlijk flink geholpen door de zwarte geluidsabsorberende platen aan het plafond, een mooi akoestische galm en dit is dan ook 1 van die zeldzame keren dat ik mijn reverb uit zet.
Na afgelopen vrijdag hebben we besloten om standaard bij elk optreden een tosti de man na afloop te vragen/eisen als aanvulling op onze gage. Als alternatief vragen we een vissenkom vol blauwe Smarties en een dwerg om mee over te gooi, maar in de meeste gevallen zal de horecagelegenheid wat minder moeite met onze eerste wens hebben, vermoeden wij. Waarmee ook een goede aftocht is geregeld.
Wanneer we nog aan het opbouwen zijn komen onze gatekeepers van Dijkrock voor vanavond langs met een doos vol mierzoete mini tompoezen met de bekende neanderthaler die bekend staat als logo van het Rillandse hardrock festival. De jubileumcubisjes zijn ter gelegenheid van het 25 jaar bestaan van Dijkrock en de oprichter in kwestie trekt in eigen persoon de doos open.
Ons vermoeden dat we hier stonden n.a.v. ons Dijkrockoptreden van 3 jaar geleden, bleek niet terecht. De aanleiding bleek onze CD, welke ik tijdens een NoPoint optreden bij 1 van de organisatoren in zijn handen had gedrukt.
Vanavond zou o.a. ROLR de aftrap doen in 1 van de cafés en we hebben nog ruim de tijd om in de overvolle bruine Herberg (voorheen De Noot) de eerste paar nummers te zien/luisteren.
Helaas hebben de beide gitaristen tijdens de eerste nummers wat technische problemen en is het tot drumpodium omgebouwde biljard, dusdanig krap dat de hele drumkit er langs voren af dreigt te schuiven, maar gelukkig nog met de pootje in het kleed blijft hangen. De afloop zien we niet meer, want we moeten terug naar onze eigen stek. Ten opzicht van ROLR hebben wij het geluk dat we lekker ruim staan opgesteld, maar daar stond de kroeg al bij aanvang vol en wij redden het net met een handje vol voordat we van start gaan. Gelukkig verkast het publiek nogal makkelijk, want het duurt niet lang of we hebben een dikke cirkel publiek voor ons. Gezien de ruimte blijft alles helaas op gepaste afstand, maar door de opstelling van de tafels lijkt de ruimte kleiner. In het publiek staat Razor Blade Blues Band zanger en oud bandcollega Patrick samen met Jet, die Koen en ik al jaren niet hebben gezien. In 10 minuten wordt er getracht bij te praten en we besluiten vervolgens om even mee te gaan naar de kroeg waar op dat moment Black Carrots speelt. Niet geheel onder de indruk van hun Whole Lotta Rosie uitvoering, en al helemaal niet van hun geflopte poging om Arjêên van Pier te spelen, trappen we het daar al snel weer af, terug naar ons eigen stek voor deel 2. Inmiddels is ook Henne en Patricia op de route verschenen en daarmee dreigt het een soort van Razor Blade Blues Band reünie te gaan worden.
We beginnen met Power Shake. Jammer genoeg is er nog bijna geen kip, maar wel weer een goeie versie als revanche op vrijdag. Set 2 is gevarieerd en wat mij betreft een geslaagde opbouw, maar voor DE rockers in het publiek vast wat soft. Ik zie onze half broer, Henne bedenkelijk kijken wanneer we Raggle Taggle Gipsy Whore inzetten. Daar had in de mark II bezetting onze bassist vast een veto over uitgesproken. Maar nu mooi niet en na afloop van de set komt een grijs bebaarde Hoogerheidenaar, en naar blijkt zelf ook muzikant, naar ons toe met de lovende woorden, "Wat hebben jullie een alle Jezus vette set!". En daar worden we blij van.
Tijdens de laatste pauze, die wederom wordt gevult met uitermate goed gekozen rock'a'billy muziek uit de barhifi, rolt ook de halve Die Twee inventaris binnen en we beginnen de 3e set rustig met Staight A's. Onze prilste toevoeging aan het repertoire, "Son of a Bitch" zetten we bij toeval in op het moment dat we vanuit het publiek van een biertje worden bediend. En zodoende wordt er een pot bier voor mij neergezet, wanneer Koen oneerbiedig de woorden schreeuwt: "Son of a Bitch, give me a drink!". Massaal wordt er op de tafels meegeklapt. Volgens mij hebben we er weer een publieksmeebruller bij.
Het aanslepen van bier door ons publiek blijft aanhouden en met alle goeie bedoelingen worden tussen mij en m'n effectplank biertje neergezet die ik al tapdansend moet omzeilen en zelfs m'n pedalen geheel onbereikbaar maken. Maar ja, er zijn ergere dingen om tussen mij en m'n plank te komen.
De laatste set is niet de drukste, maar wel de enthousiastste qua publiek. De interactie met het clubje jongeren aan mijn kant is erg goed en een iet wat aangeschoten dame gaat zienswijs op in de muziek. Geen wonder dat Segnorita, welke naar gelang gelang in de set zou worden opgenomen, wordt ingezet. Daarmee wordt meteen de grootste fout van de avond begaan door 2 sambaballen in de handen van een a-ritmische bezoekster te stoppen, die daarna niet meer van ophouden weet. Wanneer we later Son of a Bitch nog een keer op herhalen doen, is het een strijd om het strak te houden. Wanneer Koen het intro van Red Neck Rampage vol lult (halleluja) wordt er nog steeds naar hartelust tegen elke maat in gerammeld, totdat Koen ergens tussen de zinnen “Banging Sticks together” en “Home made wine” door op een vaderlijke wijze de veroorzaker met "ouw noe us op!", berispend toespreekt. Waarop ze met een beteuterd gezicht abrupt stopt. Pffuuw, gelukkig! De schrik was niet al te groot, want vervolgens worden we alweer op bier getrakteerd. Al is het wel haar intentie om dit er bij ons direct in te gieten, wat bij mij met een volledige pint tijdens het spelen van Big River, weliswaar in twee teugen, lukt. Reden te meer om na de set een damesmodelletje T-shirt weg te geven That Fits Like A Glove.
De avond wordt, zoals afgesproken, afgesloten met een stapel bruine-boterhammen-tosti's die erg goed smaken.
We bedanken Niels en Gerda voor de goede zorgen en reizen weer af in de bus van Koen met kar (deze keer zit Andre aan het stuur) naar Kapelle, waar iedereen weer zijn eigen weg gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten