Vanwege het bloed hete weer zowat verplicht m’n rieten hoed op en me onder een dikke laag zonnebrandcrème gesmeerd de blanke zon in. Toch is de brandende zon een stuk aangenamer dan de miezerregen van vorig jaar.
Direct na ons geslaagde laatste optreden tijdens Geniet vorig jaar, als afsluiting van het muziek en kraampjes festijn rond de struisvogelboerderij net buiten Wemeldinge, werden we gevraagd om het volgend jaar (nu dus) weer terug te komen met de band. Ondanks de vroege boeking leek ons een derde keer wederom een goed plan, maar blijkbaar zonder duidelijk idee van datum en vakantieplannen. En zo bleek ons enthousiaste “ja” helaas niet haalbaar vanwege de vroege schoolvakantie.
Tijdens onze zondagmiddag activiteiten, afgelopen winter, had Penny het idee opgevat voor een optreden van Finley en mij tijdens het middagprogram. Leuk plan, maar met gebrek aan voorbereiding en gebrek aan motivatie na een onverwachts en teleurstellend einde van ons zondag-bij-ons-circus, hebben we ook dat maar over boord gekieperd.
Zo bleef alleen de bijdrage van Koen en mij over, want gelukkig kon de Company dit jaar wel. En zo staan we toch ook dit jaar weer tussen de braderiekraampjes van een braderie die eigenlijk geen braderie mag heten, maar stiekem toch ook gewoon weer wel een beetje een braderie is. Afijn, zal ons een zorg zijn, wij kunnen weer!
De muzikale invulling voor op het achterland is, naast ons, de taak aan H&H. Wat in deze opzet Jon en Eric, beiden uit onze oefenhok-buurband “Dubbel D”, op een kruk met gitaar inhoud. Eric, ooit de grijze muis van een theaterduo samen met een Leeuw, geniet hier nog ruime populariteit bij de geestelijk minder bedeelden, zo blijkt. Begin van de middag werd mijn gitaarkoffer zowat uit mijn handen gerukt door een gast met een iet wat vreemde blik in zijn ogen die mij voor een muis aanzag; “Hallo Eric. Ik ga jou helupuh!.”
De andere act die middag waren de door-geëvolueerde Reconstructors (Herman en Boudewijn) met als toevoeging Hans Dekker, die speciaal voor deze gelegenheid zijn zondagse gezondheidssandalen er voor aan had getrokken. Een poging om op hun verzoek een nummer mee te spelen, wordt afgestraft wanneer blijkt dat het trio met platte pet hun gitaar een toontje lager hebben gestemd. Beide acts waren onder een partytent weggezet en tussendoor konden wij onze tijd indelen door overal bij en tussen de kraampjes en het publiek te vertoeven. De themakeuze achterop de Harmony van Koen bepaald onze play list en zo wisselt onze repertoire tussen Drank, Hiernamaals, Dood, Hoop & Liefde, de Trein en nog van alles meer.
Halverwege het veld, tegenover de partytent spelen we o.a. “619” voor het volk aan de bar. Wanneer ik na afloop met banjo rond mijn nek een kwartslag draai en een stap richting tent zet wordt ik van achter door een scootmobiel over mijn rechter hiel gereden. De opzittende bejaarde houdt het gas er uit schrik vol op en het gevaarte schiet met zijn neus de lucht in. Gelukkig grijpen een paar omstanders, incl. ikzelf, in om de bejaarde met alle wielen weer op de groene weide te laten landen. I.p.v. een traumahelikopter komt de ouwe dame met de schrik weg en heb ik enkel een paar weken een dikke enkel.
Niet gehinderd gaat ons programma door en wanneer we eind van de middag voor de platte pette band trots onze laatste eigen geschreven liedjes aan de sta-tafel voordragen en na afloop de dag afsluiten met een broodje wos’ met zelfgemaakte Terneuzense ketchup, hebben we er weer een aangenaam muzikale dag op zitten.
Henne, Patric’, Penney & Peter, wederom bedankt!
