vrijdag 22 november 2019

Baldrick Brothers - The 90 D6bels in Dinant (B) - 22 Nov 2019

Op de kop af 9 maanden tussen onze eerste en deze tweede gig in de Ardense kroeg The 90 D6bels. Dat gezellige tentje met een Franse woordgrap in een Engelse tittel gelegen aan de Maas, waar een 60+ huisvrouwtje even na tienen haar eerste biertje na de boodschappen weg tikt, een onbekend tandheelkundigonderhoudsgeheelonthouder je na het ontbijt welkom knuffelt en waar een kettingrokende hondenbezitter gemiddeld 50 keer per avond de voordeur passeert. En waar de bevolking 1 taal spreekt. Frans.
Jaap heeft zich weer op de Airbnb site gestort en een appartement voor 5 man met uitzicht op de Maas is onze propere slaapplek. Voor de Achterhoek had maat André verstek laten gaan, maar voor Dinant hebben we een meedrinkende roadie met als gelegenheidsnaam Andere André ter onderscheid van onze basman. In drie teams komen we twee aan twee, met André en ik als TomTom Twins als enige zonder een afslag verkeert te hebben genomen, als eerste aan bij de B&B. Deze keer is de code vooraf geregeld en heb ik voor aankomst van de anderen de Senseo aan de praat en kan ik binnen het eerste kwartier na aankomst al met de dweil in de weer om de troep van mijn hopeloos overstromende koffiekop op te kuisen. Het appartement is dik oké met 2 slaapkamer en een living. Jaap gooit een euro in de lucht voor de 5e slaapplek, de bank. Met kop win ik de tweezitszetel in de huiskamer en Jaap mag op de mat met slaapzak voor de kachel. Tot er nog een opklapbed opduikt voor de gelukkige muntwinnaar.
Nadat Koen onze laatste studioavond, diezelfde week bij Mark, heeft geterroriseerd met de daar aanwezige Kalimba, een irritant pling-plong instrumentje wat je met je duimen dient te bespelen, is het weinig bemoedigend te zien dat er een equivalente versie uit zijn tas te voorschijn komt.
Reizen maakt hongerig. Maar deze keer geen Bifi worstjes en chocola. Deze keer Grieks met na afloop drempelverlagende Ouzo en Metaxa van het huis, met dank aan de gastvrije restauranthouder en zijn Vlaams sprekende bediening. Papadopoulos belooft ons stellig een setje van ons te komen luisteren bij zijn Horeca-collega aan de Meuse en met een knoflookwalm zetten wij koers richting Chez Jean-Marc. Aldaar krijgen we bij het uitladen gemeende hulp van een oud baasje met kabouterbaard en in no-time staat het podiumpje, onder toeziend oog van Mark Knopfler met een linkshandige nosbiG gitaar, vloervullend vol. Een deel van de lege koffers kan terug in de bus en mijn James Bond case verhuist naar de kofferbak van Jaap zijn Cactus.
Tegen de tijd dat we aan een sound check toe zijn arriveert ons versbakken Duits bruidspaar vanuit Brussel. Het sympathieke duo heeft wederom woord gehouden. Enthousiast vraagt Johannes of we wel beseffen dat we elkaar exact 9 drachtmaanden geleden hebben ontmoet. Even vraag ik me af of hij ons iets moois wil onthullen, maar besef dat dit godsonmogelijk al die tijd voor iedereen verborgen gehouden had kunnen worden.
Apathie is hier bij de meeste bezoekers gelukkig ver te zoeken. Zelfs bij de Folsom sound check wordt er gedanst en vooral veel gefilmd. Waar we een jaar terug nog in een lege zolder stonden om te kleden, is de ruimte boven nu omgedoopt in een volledig in stijl aangekleed piratenhol met bar, zitjes, een vloer van grootmoeders tafelkleden en krathouten lambrisering.
Het 90 decibelletje puilt de eerste set nog niet uit, maar we hebben een dankbaar publiek voor ons en we zijn er alle 5 op gebrand om een herbeleving van onze vorige explosie te bewerkstelligen. "Powershake........!" De wisselwerking geeft bakken energie om alleen nog maar meer te knallen.
De kroegbezoekers zijn een bijzondere potpourri aan specials met rockers, locals met coketrekjes, te korte rokjes met te lange laarzen voor een tikkeltje te oude dames, weekendtrippers en een glansrol voor onze hulpvaardige Paulus met kabouterbaard. Wat zijn wij Hollands toch een saai volkje.
Na een korte pauze gaan we deel 2 in met overeenkomstig enthousiasme, maar met meer volk. Na Rumble in the Jungle bedenk ik dat ik voor de solo in "In Zaire" mijn slide niet paraat heb. Dit ongemak weet ik met een lege fles Brugse Zotte nog wel op te lossen, maar voor 4 andere nummers in deze set heb ik toch echt wel mijn capo uit mijn 007-case uit de Castuskofferbak nodig.
Onze gelegenheidsroadie neemt zijn taak serieus en op tijd heb ik mijn modulatieklem op de juiste plek voor "Too Drunk Too Fuck". Polly, in BB-shirt, heeft ons ook weer gevonden. Zonder vriendin deze keer, maar met een timide gast als chauffeur met een colaatje. Paulus (le gnome de la forêt) en zijn dikke kersttrui zijn, ondanks de smeulende loeihete radiatoren, onafscheidelijk. Even als zijn GSM waarmee ons concertje minutieus wordt vastgelegd, met een grote hoofdrol voor ...... mijn schoenen?!? Totdat onze boskabouter de zakflacon van Jaap te pakken krijgt en de halve kroeg op Jägermeister trakteert.
Tijdens onze 3e set krijgen we spontane hulp van een Schot die verrekte goed raad weet met een tamboerijn. Jammer dat ik amper een goed akkoord van Scale It Up aan weet te sla. Jaap praat alles feilloos in het Engels, afgewisseld met Frans, aan elkaar. En wederom vallen de dames voor zijn zwoele Franse tongval in Poupeé.
Terwijl het hele café om meer roept staat mijn baardmaat met grote ogen naar Ronald te schreeuwen: “Le Batteur!!!!!”. Maar ‘t is genoeg! Het was volmaakt! Onze Duitse vrienden, Polly, de dame in ‘t grijs en onze Schotse fans zijn de hele avond niet van de dansspot geweken! En als dank krijg ik nog een knuffel van Paulus en kan nog net een kus achter m’n oren ontwijken. Ons Brussels vriendenteam verrast ons met een stapeltje foto’s uit Hamburg en een recht uit het hart handgeschreven bedankje. Spaans benauwd krijg ik het wanneer hij me met pret ogen verteld dat ze mijn blog door de Google translate hebben gehaald. Uhhhh!!!! Tranen gelachen om de Falen Pigeon. Gelukkig viel de humor en de Funeral Speeches op waarde plaatsen. 😅 Dan hebben we 9 maanden geleden toch echt wel een positief gouden stelletje ontmoet. En ook nog eens 2 CD’s op voorhand aan verkocht.
Wanneer we na veel schijnbewegingen dan eindelijk definitief afscheid van de 90 DB en haar specials hebben genomen, met genoegdoening van Polly’s chauffeur met z’n colaatje, pakken we in en lopen we buiten Michel tegen het lijft. Hij heeft zelf een minder geslaagde avond in Ettelbuck achter de rug en biedt ons nog een biertje aan in La Capsule. Een lange pijp met een laag plafond waar we alleen met het barpersoneel de gezelligheid moeten delen. De ochtend erna zie ik beneden het La Trappe uithangbord en besef dat we vannacht hieronder aan de bar hebben gezetten.
Jean-Marc maakte me eind van de avond in zijn allerbeste Frans duidelijk dat we ook voor zero euro boven zijn Decibelletje hadden kunnen slapen en nodigde ons uit voor een ontbijtje op de podiumplek. Stokbrood, roerei, bacon en koffie. Ja. Lekkere koffie, André. Wat een café. Ik kijk wat rond en aan een tafeltje voor het raam tikt even na tienen een 60+ huisvrouwtje haar eerste biertje weg, aan de bar staat een onbekende tandheelkundigonderhoudsgeheelonthouder die ons van gisteren kent en me even later spontaan en onverwachts welkom knuffelt. Godzijdank geen kettingrokende hondenbezitter deze ochtend. Maar zoals altijd spreekt iedereen hier maar 1 taal. Frans.
Koen bedankt JM met behulp van Google translate. Jaap vertrekt in zijn Cactus naar Eindhoven voor een begrafenis (begint een slechte gewoonte te worden, Jaap) en wij nemen de weg terug via de anale driehoek en Waarloos. Terug naar Zeeland.
Na het weekend weet ik 50 minuten vaag verticaal gefilmd beeldmateriaal (zonder ook maar 1 filmpje van Paulus) van Facebook te plukken. Gelukkig hebben we de foto's nog.


Baldrick Brothers 2021:

Lima Beach in Goes - 4 Juli 2021 Na onze albumpresentatie in oktober vorige jaar hebben we nog 1 avond ons oefenhok bezocht waarna we voor d...