Baldrick Brothers - Soos De Vaete in Geersdijk - 29 oktober 2010

De soos in Geersdijk heeft patent op een geslaagde avond. Het is er klein, maar redelijk vierkant, zodat je er als band goed staat en met een beetje publiek het al gezellig druk is. Met onze 14 nummers zijn we nog steeds ver van avondvullend, maar daar had de organisatie geen moeite mee. Ik had hier samen met NoPoint een keer eerder gestaan en met onze bekende rockcovers wisten we het publiek goed te vermaken. Het is altijd weer spannend hoe een grotendeels onbekend repertoire valt. Het is deze avond tevens de primeur van onze aangepaste Joline versie die in onze eerdere versie wat erg neutraal klonk. De set viel erug goed in de behoorlijk volle soos. En deze derde uitvoering had het scheepsrecht effect, want we speelden alsof we al jaren samen het podium deelden. Misschien wat zuur voor ons Piek optreden, maar we waren in ieder geval waar we wilden zijn. De nummers vlogen er doorheen en in no-time waren we met Jesus weer aan ons laatste nummer. Daar was het publiek het nog lang niet mee eens en riep massaal om meer. De barman had het aantal nummers uit ons voorafgaand gesprek goed onthouden en schreeuwde over de hoofden van de toeschouwer heen "Alle 14 nog een keer" en dit werd direct door het publiek overgenomen. Er was dan ook geen ontkomen aan om alle 14 nogmaals te spelen. De nummers waren nu blijkbaar bij iedereen bekend want er was geen houden meer aan. Na de tweede keer Jesus was het toch echt gedaan. We zijn weer op volle sterkte en zelfs meer. Na afloop alles weer inpakken en deze keer met Henne en Patricia terug in de auto. Na jaren samen met Izaäk op pad te zijn geweest voelt het goed om in ieder geval weer met een bassist samen te reizen.

Note: bericht geplaatst op 8-1-2013.

Baldrick Brothers - De Piek in Vlissingen – 15 oktober 2010

De interesse van de Piek is gewekt door ons optreden in 't Beest. De Hillbilly Hellcats uit de USA hebben een voorprogramma nodig en de Rock'a'billy vijver is in Zeeland niet erg groot. De combi met country en punk, zoals wij die spelen, is in de provincie zelfs uniek. Mooi dat ze ons de kans geven, zonder ons verder te kennen, ons hier te profileren. Omdat de lichten op een groot podium meestal mooie plaatjes opleveren, besloten we Els te vragen voor wat foto's. Omdat zij bezig was met de afronding van haar foto-opleiding stelde zij voor om vroeg te komen om ook wat foto's vooraf te schieten en ons als schoolproject te gebruiken.

Na de sound check stond in de kleedkamer op de 1ste verdieping de Chinese maaltijd gereed. Het ruime vertrek met in het midden een eiland van tafels met stoelen en achterin een hangbank, heeft een lange Zeeuwse pop historie. En ondanks verbouwingen in het verleden zitten de wanden nog vol met sticker, tekeningen en teksten van muzikanten die hier geweest zijn. De Hellcats komen met de bus bestuurd door hun Belgische manager en blijken uit 1 ouwe rot als zanger/gitartist en twee jonge muzikanten op bas en drums te bestaan. Het trio wekt een sympathieke indruk en tijdens onze set staat de bassist in tuinbroek driekwart van onze nummers mee te zingen. Bij aanvang is het nog stilletjes in de zaal en gaandeweg ons optreden komen er wat Vlissingers binnen. Gelukkig is dit niet ons eerste gig, maar ondanks dat zijn we nog steeds niet helemaal in vorm, binnen onze nieuwe bandformatie. Het publiek is, op de Hellcats bassist na, afwachtend. Niettemin is het een feest om hier te staan. En na ons optreden voelt het als een stelletje rockartiesten op clubtoernee wanneer we languit op de half vergane loungebank de hoogtepunten van driekwartier podiumarbeid bespreken. Ach, er ging wel eens iets mis, maar het is nog maar onze tweede uitvoering na ons bandherstel. Beneden weten de Hillbilly Hellcats een geïmproviseerd nummer over ons uit te voeren wat schijnbaar erg leuk moet zijn geweest. Al is me tot dus nog niet duidelijk geworden wat de strekking van de song is geweest. Misschien maar beter ook. De Hellcats wisten het publiek gelukkig wel op te porren. Ondanks onze lichte euforie was Ellen van de Piek wat minder  enthousiast. Niet met zoveel woorden gezegd, maar toch duidelijk blijkbaar, waren wij haar wat tegen gevallen. Met alle goede bedoelingen opperde ze Jaap een paar zanglessen te nemen wat een nieuwbakken frontman niet direct met zelfvertrouwen overlaad. Gelukkig heeft Jaap zich niet laten leiden door belerende opmerkingen van een zaalbeheerder en heeft zich in de loop van de tijd op eigen kracht op weten te werken tot een zelfverzekerd boegbeeld van onze brotherhood. Zelfvertrouwen schenden is, waarschijnlijk geheel onschuldig, sowieso een specialiteit te noemen wanneer een week na dato een YouTube filmpje van haar hand opduikt met ons, gelukkig met dubbel L, waarin mijn grootste slipper de bewuste avond nog even wordt uitgelicht. “All I Can Do Is Cry” was al niet mijn favoriet, maar na de transponatie sinds de komst van Henne en de misser in het filmpje maakt het de tittel alleen maar schrijnender.

Maar dankzij Els hebben we gelukkig de foto's nog. En wederom een leuke recensie op de 3VOOR12 site de week aansluitend.

Note: bericht geplaatst op 8-1-2013.

Hillbilly Hellcats