Trudy & Marion - "Zondag bij ons?" De Vroone Kapelle - 11 mrt 2018

Schrikkeljaar of 1 januari? Het zal wel de 1ste januari van mijn muzikale carrière zijn. Zo'n dag die begint als een groot feest met vrienden, kennissen en oprecht geweldige mensen om je heen, maar uiteindelijk eindigt met een vette kater en een knallende koppijn. "Zondag bij ons?" nummer 5 en mijn 366ste gig had een lange aanloop. Nadat Marlon en ik 2 geslaagde Pop-sing-a-longs hadden gedaan werden we enthousiast bestookt met de vraag om ook januari er weer 1 te organiseren. Dat streelt je ego wel, maar het waren wel 2 erg intensieve maanden na een even zo intensief jaar op het werk. Een maandje achterover hangen is ook best aantrekkelijk. Zo dacht muzikaal Zeeland er ook over, want het viel niet direct mee om een akoestische act op de 2de zondag van januari te boeken. Gelukkig was collega Rob mij niet vergeten en ongezien, maar met alle vertrouwen in Rob, hebben we Le Ravage geboekt. Een zich niet al te serieus nemend, maar zich zwaar onderschattend, gezelschap uit Walcheren met een set popklassiekers in een eigenzinnig akoestisch versterkte uitvoering. Een perfect gezelschap voor “Zondag bij ons?”.  De lol en humor spat er vanaf en met een paar lange sets is de middag goed en vrolijk gevuld. Ze weten mij over te halen om in de laatste set een paar nummers mee te spelen. "Weak" van Skunk Anansie en "Get Lucky" van Daft Punk. De eerste heb ik jaren met NoPoint gespeeld en de 2de terloops geprobeerd toen ik Chic Le Freak aan het uitzoeken was voor de Porgy & Bess sessie, waarvan de uitvoering de avond hiervoor. Eitje dus! Uhu! Spelen ze "Weak" in een andere toonsoort, dus weg leuke loopjes en dus maar akkoorden rammen. En "Get Lucky" geldt even niet voor mij. Ter plaatse wordt besloten om deze te skippen en hiervoor in de plaats een verrassing te spelen. Na het eerste rondje weet ik de akkoorden wel en ben ik al meespelend aan het afwachten welke tekst er bij hoort. Tot mijn verbazing hoor ik de zangeres zingen; "Ik verscheurde je foto, ...". Dit had ik altijd al willen spelen. (not!) Ze hebben me goed te pakken. Hilarisch! En ondanks dit dramatisch nummer, erg genoten! Zo was de 3de editie wederom, ondanks het ontbreken van een Pop-sing-a-long, zeer geslaagd. We beginnen met onze activiteit gestaagd wat naam te verwerven.

De 4de in februari had een serieus professionele uitstraling. Ellen Shae, de singer-songwriter met Taylor gitaar en haar eigen begeleidingsband, gitarist (een vriendelijke oude Londenaar) en contrabassist die voor de gelegenheid zijn zoontje had meegenomen voor de ritme sectie met een snare en ride-bekken, is dan ook niet zomaar een artieste. Haar eigen geschreven country-jazz nummers gaan verder dan de meeste regionale bands. De sfeervolle vertelliedjes maken van onze huiskamer weer een ander “Zondag bij ons?” dan de keren ervoor en ik ben trots en blij dat Inge ons had getipt. Even zo blij was ik met de bijdage van 'm oude NoPoint bandmaatjes; Herman en Boudewijn. Eind vorig jaar had ik Herman gevraagd om een keer een paar nummers mee te zingen bij een Pop-sing-a-long, maar hij pakte dit een stapje hoger op door Boudewijn te vragen om samen een setje covers en eigen liedjes uit hun oude doos, akoestische te spelen. Ellen stond op de prominente plek voor de muur waar voor kort nog een boekenkast had gestaan en het duo had zijn eigen "podium" in de, door kamerschermen gecreëerde, inham van de biljard ruimte. Met de piano vooraan en daarnaast 2 barkrukken vóór de onbenutte podiumdelen.
Tijdens de muzikale pauze van Ellen spelen de 2 NoPointers onder de vindingrijke naam The Reconstructor (Herman / Boudewijn of te wel Her-bou) een set, zoals ik ze regelmatig "of the record" in de oefenruimte of tijdens een soundcheck heb horen doen, maar nu dan voor het echie. Met Boudewijn afgewisseld op zijn nieuw verworden 12-snarige `Epiphone en op piano. Tijdens Locomotive Breath mogen Cisca, de dwarsfluitiste, die vorige maand ook tijdens de Porgy & Bess sessie samen met Herman en Stefan (ook NoPoint) hetzelfde nummer mee deed, en ik op gitaar meedoen. Terwijl Boudewijn achter de toetsen gaat zitten. Heerlijk zo'n muzikale mengeling. Leuk dat alles ook gewoon kan en lukt op zo'n middag. Aan het eind van hun set weten ze mij en het publiek te raken met een gevoelige ballad die ze ooit samen hebben geschreven. Helaas kwam de pianosolo van de Amazing Stroopwafels; Oude Maasweg, tot 2 keer toe niet uit de verf, maar de 2 hadden al genoeg credits opgebouwd met de andere nummers.
Ellen tipt me voor een Amerikaans duo dat in november naar Nederland komt en waarmee zij regelmatig nummers schrijft. De plannen voor een 2de seizoen beginnen hiermee ook al te groeien. De potentie is er zeker op Kapelle en het dreigt gewoon te gaan lukken met “Zondag bij ons?”.

Voor de 5de kan een Pop-sing-a-long niet uitblijven. We hadden de jonge muzikanten Dirk & Gijs al geboekt en met hun niet altijd voor de hand liggende mooie akoestische klassiekers is een Pop-sing-a-long prima te combineren. Er blijkt zelfs een mogelijkheid voor een combi. Tijdens de vorige “Zondag bij ons?” kwamen Herman en Hans, beiden TAFKABB’er (The Artists Formerly Known As Bêêste Bind), met het idee en voorstel om met z’n tweeën een volledige bijdrage voor een Pop-sing-a-long voor hun rekening te nemen. Wellicht zitten we dan met een overvol programma, maar ach. Wie let er op de zondagmiddag op de tijd?
Was wel even een verrassing toen ’s-morgens bleek dat er al een volledig podium en “zaal” opstelling was gemaakt. Verbaasd, want de indeling matchte niet of nauwelijks met onze planning voor de middag. Gelukkig was de PA met weinig aanpassing te verplaatsen. Verder de stoelen en tafels op een andere plek en zo was al snel weer een sfeertje gecreëerd. Jammer dat de aanpassingen door de initiator van onze zondagmiddag activiteit, minder in dank werd afgenomen en dit werd dan ook niet bepaald onder stoelen of banken gestoken. 😕 Beetje ongelukkige start, door een onnozel akkefietje. Helaas liep vervolgens de sound check ook niet bepaald vlotjes. Het duurde lang om een bruikbaar geluid te creëeren wat bij mij mogelijk het gevolg was van een redelijk platte 9V batterij.
Last minute besluiten we i.p.v. Dirk & Gijs met Trudy & Marion af te trappen. Er is niets zo ondankbaars dan voor een bijna lege kroeg te spelen, te weten dat er nog volk komt, en daarom nemen wij deze taak met 4 van ons mindere meezingers, voor onze rekening. Dirk en Gijs hebben met het eerste nummer wat afstemproblemen wat Gijs vindingrijk afdoet met een vergelijk met pannenkoeken. De eerste mislukt altijd, maar daarna worden ze alleen maar beter. Wat ook een kloppende vergelijk blijk te zijn. De combinatie van akoestisch en elektrische gitaar en een paar nummers op piano kwam goed uit de verf. Het jonge duo had een verrassend muzikale set neergezet en eindigden als afgesproken met Country Road, waarbij Finley de teksten op het scherm toverde en Marlon en ik aan schoven voor de start van onze eerste sing-a-long set, waarin Marlon en ik de begeleidende song op ons namen. Voor een paar nummers kregen we daarbij hulp van Herman.
Voor Bloed, zweet en tranen, die gelukkig Herman zingt, zie ik Hans de akkoorden pakken op de hals van de nieuwe Vay rond Marlon zijn nek, terwijl Marlon de rechter slagpartij voor zijn rekening neemt. Een door mij ooit gehate Hazes klassieker die, na mijn bijdrage aan KAFKABB voor pakweg 500 uitzinnige roeigasten, een speciaal plekje heeft verworven. Bij Marlon ook! Hij is er zelfs, volgens eigen zeggen, ooit voor uit een band gestapt.
Aansluitend aan onze set neemt Herman en Hans ons stokje over en hangt Herman mijn gitaar om voor 10 nummers meezing plezier. Het repertoire gaat van het  tenenkrommende “De Vlieger” van alweer Hazes tot aan de Ierse Folk met “The Wild Rover”. Maakt niets uit!! Het duo Spans & Sperman uh Hans & Herman weet het goed te brengen en het hele huiskamer café zingt mee. Zelfs al zit ik er als souffleur zo nu en dan wel eens naast en volgt de tekst op de schermen niet altijd tijdig wanneer ik even niet op zit te letten of zelf uit volle borst zit mee te zingen met The Letter of Hotel California. Des te meer respect voor onze vaste souffleur die het gelukkig wel foutloos voor elkaar krijgt.
Na Maas en Waal, onze eerste uit de laatste set, komen Dirk & Gijs nog 1 keer terug voor Take It Easy. Het is inmiddels al over zessen, maar niemand vertrekt en iedereen doet nog mee. Misschien had ik mij beter niet aan Racoon gewaagd, maar wanneer Herman de laatste 3 invult staat de klok al over half 7 en kijken we terug op een meer dan geslaagde middag.

Setlijst:

SET 1 - TRUDY & MARION:

Ben ik te min (1966) - Armand (Marlon)
Get Back (1970) - The Beatles (Gudy)
Love You Like I Love Myself (1979) - Herman Brood (Marlon)
Fortunate Son (1969) - CCR (Gudy)

SET 2 - Dirk & Gijs
Laatste nummer samen met Trudy & Marlon:

Country Roads - John Denver (Dirk & Gijs)

SET 3 - TRUDY & MARION:

Blauw (1990) - The Scene (Marlon)
’t Donder en ’t Bliksemt (1997) - Guus Meeuwis (Gudy)
Deurdonderen (1982) - Normaal (Marlon)
Zij Gelooft in mij (1981) - André Hazes (Gudy)
Bloed,Zweet en Tranen (2002) - André Hazes (Herman)
Sweet Dreams (1983) - Eurythmics (Herman)
I Will Survive (1982) - Gloria Gaynor (Gudy)
Oya Lele (2003) - K3 (Marlon)

SET 4 - HANS & HERMAN:

The Letter (1967) - The Box Tops
Obladi Oblada (1968) - The Beatles
House of the Rising Sun (1964) - The Animals
Hotel California (1976) - The Eagles
De Vlieger (1977) - André Hazes
Proud Mary (1969) - CCR
Sinds 1 dag of 2 (1981) - Doe Maar
Streets of London (1969) - Ralph McTell
When I’m 64 (1967) - The Beatles
Wild Rover ( voor 1845) - Dubliners

SET 5 - TRUDY & MARION:

Land van Maas en Waal (1966) - Boudewijn de Groot  (Marlon/Gudy)

MET DIRK & GIJS:   Take It Easy - The Eagles (Dirk & Gijs)

Fire (1978) - Bruce Springsteen (Marlon)
Hey Jude (1968) - The Beatles (Marlon)
Jolene (1974) - Dolly Parton (Gudy)
Liverpool Rain (2010) - Racoon (Gudy)
Tainted Love (1964 / 1981) - Soft Cell (Gudy)
Ik Leef Niet Meer Voor Jou (1995) - Marco Borsato (Herman)
We Are The Champions (1977) - Queen (Herman)
With A Little Help (1967 / 1968) - Joe Cocker (Herman)

Het feestje was bijna te mooi om waar te zijn. We hebben nog 1 zondag te gaan. Althans, dat was onze gedachte. De planning was een optreden van Inge die speciaal voor “Zondag bij ons?” weer haar begeleiding bij elkaar had gevraagd voor een afsluitend concert van ons eerste seizoen. Als aanvulling zouden we met de Company of Sinners voor de 2de keer een paar korte sets spelen. Het mocht helaas niet zo zijn! Een goed bedoeld overleg eindig met een onverwachts besluit en daarmee komt een geslaagde activiteit aan zijn eind.
Althans, einde? Voorlopig wel, maar ik kan mij eigenlijk niet voorstellen dat dit voorgoed de laatste zou zijn geweest. Daarvoor hadden we te veel respons en was het te leuk om te doen.
Bedankt, Patricia, Henne, Finley, Heleen, Inge, Herman, Boudewijn, Hans, Veerle, José, Valentijn, Janneke, Bram, alle muzikanten die zijn geweest, alle bezoekers en vooral de meezingers, maar bovenal mijn muzikale maatje Marlon die 3 van de 5 middagen en verscheidene oefenavonden klaar stond om er een succes van te maken.

Baldrick Brothers - Feestje in de Barn in Bentelo (Twente) - 10 Maart 2018

Hadden we het 1,5 jaar geleden goed voor elkaar om op een feestje van de 50 jarige echtgenoot van, Carla, een goeie kennis van Jaap, in Twente te spelen. Nu gaan we op herhaling voor de 10de lustrum van Carla zelf. Misschien een takke eind weg, maar dan krijg je ook wat. En van hun uit gezien, “Wat je van ver haalt is goed!”. (Hopen we dan toch.)

Jaap komt vooraf (😉 in de bus. Uhu!) op het idee om een Normaal nummer in de set te gooien. Tja, dan is er maar 1 geschikt. Nee, niet Oerend Hard, maar Deurdonderen natuurlijk. Unaniem over eens dat de live versie, die dus niet op Spotify te vinden is, DE Normaal plaat is die we coveren.

Twente is dan wel geen Achterhoek, maar echt ver uit elkaar ligt het ook weer niet. Al hoop ik niet dat Twente en de Achterhoek te vergelijken is met Brabant en Zeeland. Zie Guus al staan; “Heej Vlissingen,, deze is voor jullie; “En dan denk aan Brabant, want daar brandt nog licht!”.”

We gaan in twee kampen naar het oosten. André, Koen en ik gaan met een afgeladen bus, waarin met moeite misschien nog net een 9V-batt in past. Bij de Meeuw scoren we nog een mega chocolade paashaas die ter plaats aan barrels valt (ah wat zonde, wil u een nieuwe) om onderweg te kunnen worden gedeeld. Ronald en Jaap gaan samen in de BAM-leasebak naar het wijdse tukkerland. Maar eerst nog ff een treininspectie in de buurt van.... Helmpje op! Fluoriserend gele doorwerkjas aan en de kou in. Ronald schiet, achter gebleven in de Peugeot, voor de Brotherhood in de bus, nog even een kiekje van de bro die ten strijde trekt richting een uh?! Trein ofzo? Reden genoeg voor 3 weken Whatsapp-terreur. “Kiek Jaap. Noe bin je ier weej ant werk? En hé. Dih kom je op de scooter voe bie?!” Precies 25 Whatsapp foto’s verder ligt een volledige tekst met muziek klaar van de hand van Koen als nieuwe Baldrick Brothers song, “The Yellow Jack Killer!”!!!

Lekker op tijd rijden we het riante erf op van de stijlvolle landelijke woning met rieten dak. “Ze Bin nog nie onder de pannen zie’k!” 😏

Het schuurtje er naast is de feestbarn voor vanavond. Een ruim podium staat klaar waarop Youp, de Aziatische zoon, ons vrolijk begroet! Ruime plek voor ons en de gasten van de DJ-hoek die met wat hulp van verlichting wordt voorzien. Buiten staat de inloop koelwagen voor het bier en wanneer we onze plek tussen de Strobalen hebben gemarkeerd gaan we opzoek naar onze slaapplek. In het zicht vanaf de schuur ligt langs de weg erachter, gescheiden van landerijen en een “beekje” (nee, geen sloot), de B&B. Een mooi opgeknapte woonboerderij van vrienden van onze gastheer/vrouw. Na een warm welkom met een typische Twentse pils (jep, Grolsch. What else?!) wachten we de voor ons bestelde maaltijd af. Schnitzel met een hoop gebakken aardappel en groente. Dik in orde dus. Met strootjes trekken (getallen raden, oké.) trekt Jaap aan het kortste eind en heeft Ronald een kamer voor zichzelf en delen onze frontmam en ik het tweepersoons ledikant. Vervolgens met de Peugeot naar het feest. De eerste set openen we met “Er is er één jarig!” en “Lang zal ze leven!” welke ik nog even snel vooraf heb uitgezocht! Wanneer we na onze eerste set van ons podium stappen schiet een dame, blijkbaar een collega, me aan met de vraag of ik het collegakoor wil begeleiden met een lied op Good Old John Denver’s “Thank God In A Country Girl”. Akkoorden? Geen idee, maar dat zal toch niet zo moeilijk zijn? Uhu! Leuk! Dan maar weer met de gitaar achter de schuur om op nog een beetje voor mezelf hoorbaar niveau de akkoorden uit te zoeken! Binnen schrijf ik ze op voor Koen en door ons geflankeerd klimt het ruime gezelschap achter onze strobalen op het podium.

Carla zelf zingt later in onze set de Nancy Sinatra partij van Summer Wine en wanneer we tijdens de toegift Deurdonderen inzetten, blijkt Jaap’s keuze de spijker recht op z’n kop te slaan. En daarna aan de Twentse glorie in de groene fles. André maakt een inhaalslag met een toegeëigende fles wijn, na een droge januari maand. En later nog één voor op de hotelkamer. Zoals het een muzikant betaamt hangen we nog rond wanneer de laatste vertrekt. Omdat de afterparty vorige keer goed was bevallen heb ik deze keer mijn akoestisch gitaar meegenomen en met het koppel op een barkruk spelen we, misschien niet meer helemaal zuiver, maar recht uit het hart, nog een akoestisch privé concertje  vanaf de strobalen, terwijl André een paar filmpjes schiet.

In het pikke donker gaan we te voet naar ons slaapverblijf met m’n blond Amerikaanse schone aan m’n hand, want zoals altijd laat ik m’n Guild ook deze keer niet alleen achter. Het ontbijt ’s-morgens is eenvoudig maar ruim voldoende. De entourage is meer dan ruim voldoende. Daarna te voet langs het beekje naar de restanten van een goed feest. Nog even koffie met traditionele slagroom taart en na bakkeleien over een geslaagde avond. En dan maar weer het takke eind terug en zo zit mijn 365ste muzikale optreden er dan ook weer op. Op naar morgen voor de aftrap van een nieuw muzikaal jaar.