Baldrick Brothers – Dijkrock in Rilland - 14 april 2012

Dijkrock in Rilland is al jaren HET podium voor Hardrock en Heavy Metalband. Op vrijdag willen ze hier met een Bluesprogramma nog wel van afwijken, maar op zaterdag staat de tent vol langharige rockers in spijker en zwarte T-shirts met bandnamen in gotische en bloeddoorlopen letters. In de regel wordt er dan niet op een biertje gekeken en boven het publiek hangt een even dikke tabaksrookwolk als de door rookmachines geproduceerde mist op het podium.

De komeet Vanderbuyst stond bij onze aankomst op het podium en ik was blij verrast dat ze de verhalen over hardrock in zijn pure vorm, waar maakten. Wat een energie zit er in deze 3-mans formatie. En een Guild spelende zanger-bassist kom je ook niet dagelijks tegen.

De band voor ons, Delain, blijkt een indrukwekkend tourschema door Europa en enkele optredens in Amerika te hebben. De professionele aanpak eist helaas ook meteen een opbouwtijd van bijna 1,5 uur op. Gelukkig hebben we backstage lol voor 10 en kunnen we ons lekker opfokken voor onze eigen set. Ronald geeft de indruk toch wel erg onder de indruk van de grootte van de tent en het aanzienlijk aantal bezoekers te zijn. Dit zijn we als de Baldrick Bros nog niet helemaal gewoon.

Backstage is er voldoende tijd om met een broodje knakworst en een biertje met de zanger van Vanderbuyst over Guild gitaren te ouwehoeren. Zijn 2^de Guild (witte) bas was pas voor een habbekrats overgekomen uit Engeland. Sympathieke gast.

Inmiddels heeft Delain de organisatie gewezen op de kleine lettertjes en er zit niets anders op dan de Dijkrock Backdrop van het podium weg te halen. Dit geeft allemaal geen erg sympathieke indruk. Wanneer de band dan eindelijk aan zijn show begin komt het mij als een lange monotone brij over. Nu komt dit voornamelijk door de lage stemming van de 7-snarige gitaar en 6-snarige bas. Maar vermoedelijk ook, omdat dit niet direct de muziek is waar ik erg warm voor loop. Gevoelsmatig dacht een groot deel van het publiek hier ook zo over. Jammer, hoor. Wel interessant te zien hoe de gitarist zijn Laney gitaarversterkertorentje naast het podium had geparkeerd om alles verder met In-Ear-monitoring te doen. Waar is die goeie ouwe tijd met een rij Marshallstacks op de achterst rij van het podium, gebleven.

Na hun optreden duurde het nog eens 20 minuten voor het podium leeg was en wij eindelijk het podium op konden. Vrijwel direct wordt ik door een zwaar benevelde rocker toe geschreeuwd dat we nu eindelijk maar eens moesten gaan spelen, omdat het hem allemaal veel te lang duurt.

In NoTime heeft de geluidman alles weer neergezet, aangesloten en gecheckt. Vervolgens nog een coupletje-Refrein van Nails in my Coffin en we staan als een snaartje om 1,5 uur lang ons ding te doen.

Het mag overduidelijk zijn dat we met onze Country Punk’a’Billy een compleet ander genre spelen dan alle andere band die dag. Dit heeft wel even enig risico en zeker wanneer je half in pak en met stropdas en gilet het podium op stapt. Het publiek, wat nog over is (en dat is nog best veel), lijkt even aan de overstap te moeten wennen, maar geeft duidelijk toe aan een swingend einde van een heavy avond. Opvallend genoeg wordt er met veel onbekendere nummers meegezongen en een clubje jong publiek lijkt ons goed te kunnen verteren.

Begin van ons optreden wordt er door bekenden een oud model lampenkap op het voorpodium gegooid met een knipoog naar onze eigen schemerlamp op het podium. Ja wel, we waren hem ook deze keer weer niet vergeten.

Met een set van 1,5 uur zitten al onze nummers er in. En dat levert hier en daar een paar clustertjes van 2 softere songs en na de combi “Funnel of Love / Why did You Leave Me” stonden enkele dronken metalfans ons dan ook vooraan het podium als Homo’s toe te schreeuwen. Maar met de opvolgende “Galaxy 500” werden de monden weer rap gesnoerd en stonden de heren weer in rockpose mee te springen.

De tent stond tegen 01:30 uur zeker niet meer zo vol als toen we het podium besprongen, maar voor een band die gedoemd is om de tent leeg te moeten vegen, wissen we het publiek toch lang voor ons te houden. Zeker voor ons een geslaagd festival en met een hoop adrenaline in het lijf gaan we alle vijf met een brede grijs weer terug naar huis.

Baldrick Brothers – Zwaanfest in café De Zwaan in Kapelle - 7 april 2012

De introductie van onze nieuwe aanwinst; broer Andre op bas. Met deze nieuwe start meteen de “Sharp Dress code” ingevoerd en dat leverde in het strakke tijdschema catwalk stresstaferelen op om op tijd in pak op de planken te verschijnen. Maar geklokt op 21:20 uur stonden we scherp en wel op het podium.

Ooit gezworen nooit meer zonder soundcheck een optreden te beginnen, ben ik er omwille van de snelle bandwissel, alsnog weer een keer ingetuind. Mijn korte podiumcheck leek acceptabel, maar Ronald kreeg alles volle bak uit zijn Side Fill monitor, behalve het geen hij wou horen. Namelijk mijn gitaar en het eerste nummer moest onverhoopt gestopt worden om de volumes bij te regelen.

Na wat gebarentaal richting de monitorman tijdens het 2^de nummer stond ook mijn monitor op acceptabel volume en ging alles zoals we hadden gehoopt. Tot en met het voorlaatste nummer liep alles voorspoedig en de dansvloer begon al aardig vol te lopen. Yes, we liggen dankzij Andre weer volledig op koers. Nog 1 nummer en onze nieuwe start kon niet meer stuk. Echter worden we 5 minuten voor het einde van onze set van het podium geplukt en het publiek blijft met een abrupt eindigende set in verwarring achter. Tot grote frustratie van onze kant. Jaap wist ons optreden de andere dag op gepaste wijze op Facebook als volgt te verwoorden:

“We zijn weer begonnen! Afgelopen zaterdag mochten we als tweede band Zwaanfest 2012 opsieren.

Na een prima opwarmer, door het debuterende Generation of Scars, stonden we te popelen om, ditmaal gekleed in kostuum, het podium te bestormen. Helaas bleek bij het eerste nummer dat, door het ontbreken van een fatsoenlijke soundcheck, ons enthousiasme even flink werd getemperd. Maar niet voor lang want na een paar nummers zaten we er weer "in", zoals we het wilden.

Naarmate de set vorderde, werd de sfeer in het altijd gezellige Zwaantje steeds beter en in een gestaag tempo werkten we naar ons hoogtepunt; JESUS. Goed nummer....groot meezing- en meedrinkgehalte en het favoriete nummer van een groep trouwe fans. Helaas....zoals al vaker in de geschiedenis, bleek ook deze Pasen Jesus niet goed gezind en het is er niet meer van gekomen. Een strak tijdschema noopte de organisator van het festival om ons vriendelijk, doch dringend, van het podium te halen.

Maar niet lang getreurd: zaterdag 14 april sluiten we af op Dijkrock in Rilland en daar zullen we alsnog een ode brengen aan JC Superstar. Komt dat zien!”

De 3de band, “United Forces”, wist in 35 minuten het publiek te boeien met hun pretpunk en de laatste band bouwde met een rauwe set rock covers een fijn afsluitfeestje.

Gelukkig was de frustratie van korte duur en was het 5de Zwaanfest een groot succes en misschien wel de beste tot dusver. Met dank aan de organisatie.

NoPoint – Schuttershof café in Middelburg - 1 april 2012

Op de dag dat half Nederland weer grappen met elkaar uithaalt staan wij in 1 van de mooiste zaaltjes van Zeeland. Bij aankomst is Walter, de geluidsman voor vanmiddag, de snoeren al aan het uitrollen. Parkeren in Middelburg is altijd een crime en het is dan ook even een gesleep met spullen, maar gelukkig schijnt, ondanks de koude wind, het zonnetje.

Naast de deur hangt het door het café gemaakte postertje met Boudewijn op de voorgrond. De eigenaar tipt ons later over de minimale uitzoek van geschikte foto’s en adviseert een goeie fotograaf in de arm te nemen. Al is het naar onze mening best gelukt om een leuke poster in elkaar te zetten.

De sfeer is onderling opperbest en met 2 optredens in 1 weekend voelt alles wel lekker relaxed. Boudewijn en ik hebben voldoende tijd om op het podium wat raak te pielen en het podiumgeluid nodigt uit om hier eindeloos mee door te gaan.

Alles staat ruim op tijd gereed en het zondagmiddagzonnetje en de bescheiden aantal bezoeker voor aanvang, nodigen uit om nog wat langer te wachten met de aftrap.

Zowel Heleen als Marjan van Stefan was er ’s middags met de kinderen. Dat is tenslotte een voordeel van een zondagmiddag optreden.

Naast een paar nummert tijdens een Mosselrockvoorronde ten tijde van The Bandox, zou dit de eerste keer in het Schuttershof voor mij zijn en de kroegbaas wist ons vol trots te vertellen dat Jan Akkerman enige tijd geleden het geluid hier prefereerde boven Paradiso. Dus dat zit wel goed.

Het bescheiden aantal bezoekers weerhield ons niet om vanaf het begon over het podium te rennen. Er was tenslotte ruimte genoeg en de naar voren uitgebouwde en verhoogde speakers hadden een mooi plateau om zo nu en dan te kunnen egotrippen (ach, zo nu en dan moet dat kunnen, toch?) Ik kan mij levendig voorstellen hoe dit zou zijn bij een stampvolle kroeg.

De 1^ste set ging super en een paar Engelse scheepswerkers waren zwaar onder de indruk en wisten zich in de pauze een NoPoint shirt aan te meten. Een mooi zicht hoe die vol getatoeëerde armen uit die zwarte shirtmouwtjes staken.

De 2^de set ging even zo vloeiend en het valt op hoeveel impact 2 optredens kort achter elkaar op onze routine heeft. En dat geeft weer ruimte om meer aandacht aan andere dingen te besteden, waaronder de solo’s.

Het aanwezige publiek vindt het blijkbaar geweldig en na de afsluiter “Let Me Entertain You” komt er dusdanig veel geluid uit de zaal dat het onmogelijk is om nu te stoppen.  

Na de toegift laten de Engelsen ons weten ons absoluut voor een riant bedrag op hun werkschip te willen hebben. (Maar zoals in de meeste gevallen gaan we hier ook waarschijnlijk niets meer van horen) Maar de kroegbaas weet ons in ieder geval te strikken voor het komende Surviverlandfestival in augustus. Het gering aantal bezoekers had achteraf mede te maken met de vele band activiteiten in Middelburg en Vlissingen. O.a. American en de Mug hadden een band, maar ook in een ander café stond ’s-middags een band. Uiteindelijk stond de band uit dat laatste café bij onze toegift uit zijn dak te gaan.

NoPoint – Café Oranjeboom in ’s-Heer Hendrikskinderen - 30 maart 2012

Voor het 2^de jaar spelen in het café van Scheele Lou om geld in te zamelen voor een kindertehuis in Oekraïne. Een goed doel waarvoor we, ondanks dat we zelf niet direct bij het doel betrokken zijn, weer wat extra zakkenklopacties wisten te verzinnen. Net als het jaar ervoor hebben we onze hele Set List in onze mailing gezet, waarop geboden kon worden om een plaats in onze Play List te kunnen garanderen. Niet dat het vooraf veel opleverde, maar de toon was gezet en de bezoekers waren gewaarschuwd. Een paar dagen voor het optreden kon Herman melden dat zijn overbuurman een etentje voor 2 bij Lou en een heuse stuntvlucht in een dubbeldekkervliegtuigje had gedoneerd. Dat is niet iets wat je regelmatig tijdens een avondje stappen kan winnen.

De kroeg zat bij aankomst nog redelijk vol met de gebruikelijke vrijdagmiddagbezoekers en na wat schuiven met kroeggangers was er plaats om de podiumblokken op zijn plaats te leggen en de auto’s uit te laden. Herman had de Play List in elkaar gezet met een leuke 2^de set met 80’s nummers. De toegiften lijst hing in grote letters boven mijn hoofd en voor een voldoende hoog bod zouden we het bewuste nummer in de set ritsen.

Voor een betere spreiding van het gitaargeluid hadden we de beide versterkers over de speakers gezet. Even als het drumstel.

Het optreden van het jaar er voor, stond bij ons te boek als 1 van de leukste van 2011 en dat schept verwachtingen voor deze keer. Het was al snel duidelijk dat het niet zo druk was als de vorige, maar wij hadden er niet minder lol om. Voor aanvang van de 2^de set haalde Herman de toetsenist en gitarist van de originele NoPoint bezetting, Ronald en Ruben, op het podium i.v.m. een NoPoint mijlpaal. Het was die avond het 75^ste NoPoint optreden, waarvan 56 met Boudewijn en mij, en dat werd gevierd met Tompoezen met het NoPointlogo als opdruk.  Eén doos ging richting Dennis voor de verkoop ten bate van het goeie doel en de andere waren in NoTime verdeeld.

Tussen de 2^de en 3^de set nam Ronald de lotentrekking op zich en na uitreiking van een tegoedbon voor het maken van loopings in de lucht, werd het tijd voor de laatste ronde.

De set werd hier en daar uitgebreid met de extra nummers waarop was geboden en voor zover we deze al niet zouden spelen, legde een bezoeker in 1 keer 100 euro neer voor de hele lijst.

Het publiek was goed los en Boudewijn en ik konden het ook deze keer niet laten om ons met gitaar al pogoënd tussen het publiek te storten.    

Regelmatig glipten er wat essentiële rifjes tussendoor mijn vingers, maar dankzij de dynamiek van de rest van die avond konden we dit ons best permitteren.