Dijkrock in Rilland is al jaren HET podium
voor Hardrock en Heavy Metalband. Op vrijdag willen ze hier met een Bluesprogramma
nog wel van afwijken, maar op zaterdag staat de tent vol langharige rockers in
spijker en zwarte T-shirts met bandnamen in gotische en bloeddoorlopen letters.
In de regel wordt er dan niet op een biertje gekeken en boven het publiek hangt
een even dikke tabaksrookwolk als de door rookmachines geproduceerde mist op
het podium.
De komeet Vanderbuyst stond bij onze aankomst
op het podium en ik was blij verrast dat ze de verhalen over hardrock in zijn
pure vorm, waar maakten. Wat een energie zit er in deze 3-mans formatie. En een
Guild spelende zanger-bassist kom je ook niet dagelijks tegen.
De band voor ons, Delain, blijkt een
indrukwekkend tourschema door Europa en enkele optredens in Amerika te hebben.
De professionele aanpak eist helaas ook meteen een opbouwtijd van bijna 1,5 uur
op. Gelukkig hebben we backstage lol voor 10 en kunnen we ons lekker opfokken
voor onze eigen set. Ronald geeft de indruk toch wel erg onder de indruk van de
grootte van de tent en het aanzienlijk aantal bezoekers te zijn. Dit zijn we
als de Baldrick Bros nog niet helemaal gewoon.
Backstage is er voldoende tijd om met een
broodje knakworst en een biertje met de zanger van Vanderbuyst over Guild
gitaren te ouwehoeren. Zijn 2de Guild (witte) bas was pas voor een
habbekrats overgekomen uit Engeland. Sympathieke gast.
Inmiddels heeft Delain de organisatie gewezen
op de kleine lettertjes en er zit niets anders op dan de Dijkrock Backdrop van
het podium weg te halen. Dit geeft allemaal geen erg sympathieke indruk.
Wanneer de band dan eindelijk aan zijn show begin komt het mij als een lange
monotone brij over. Nu komt dit voornamelijk door de lage stemming van de
7-snarige gitaar en 6-snarige bas. Maar vermoedelijk ook, omdat dit niet direct
de muziek is waar ik erg warm voor loop. Gevoelsmatig dacht een groot deel van
het publiek hier ook zo over. Jammer, hoor. Wel interessant te zien hoe de
gitarist zijn Laney gitaarversterkertorentje naast het podium had geparkeerd om
alles verder met In-Ear-monitoring te doen. Waar is die goeie ouwe tijd met een
rij Marshallstacks op de achterst rij van het podium, gebleven.
Na hun optreden duurde het nog eens 20
minuten voor het podium leeg was en wij eindelijk het podium op konden. Vrijwel
direct wordt ik door een zwaar benevelde rocker toe geschreeuwd dat we nu
eindelijk maar eens moesten gaan spelen, omdat het hem allemaal veel te lang
duurt.
In NoTime heeft de geluidman alles weer
neergezet, aangesloten en gecheckt. Vervolgens nog een coupletje-Refrein van
Nails in my Coffin en we staan als een snaartje om 1,5 uur lang ons ding te
doen.
Het mag overduidelijk zijn dat we met onze
Country Punk’a’Billy een compleet ander genre spelen dan alle andere band die
dag. Dit heeft wel even enig risico en zeker wanneer je half in pak en met
stropdas en gilet het podium op stapt. Het publiek, wat nog over is (en dat is
nog best veel), lijkt even aan de overstap te moeten wennen, maar geeft
duidelijk toe aan een swingend einde van een heavy avond. Opvallend genoeg
wordt er met veel onbekendere nummers meegezongen en een clubje jong publiek
lijkt ons goed te kunnen verteren.
Begin van ons optreden wordt er door bekenden
een oud model lampenkap op het voorpodium gegooid met een knipoog naar onze
eigen schemerlamp op het podium. Ja wel, we waren hem ook deze keer weer niet
vergeten.
Met een set van 1,5 uur zitten al onze
nummers er in. En dat levert hier en daar een paar clustertjes van 2 softere
songs en na de combi “Funnel of Love / Why did You Leave Me” stonden enkele
dronken metalfans ons dan ook vooraan het podium als Homo’s toe te schreeuwen.
Maar met de opvolgende “Galaxy 500” werden de monden weer rap gesnoerd en
stonden de heren weer in rockpose mee te springen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten