Baldrick Brothers in de Fuzztone Studio Middelburg - 22/23 Juni en 15-16-17 juli 2019

Man, man, man! Een weekend en 3 intensieve avonden zwoegen in de studio.
Studiewerk is als een georganiseerde vakantie met je vrienden. Je weet wat je van plan ben te gaan doen, maar geen idee wat je gaat tegenkomen en meemaken! En al helemaal niet waar je uiteindelijk terecht komt en of het is wat je er van had gehoopt. Het levert in ieder geval een hoop lol en een berg onvergetelijke momenten op.
Onze reis gaat langs de volgende steden. Uh nummers:
- Alone and Forsaken
- Broken Back Billy
- Summer Riders on a Ghost Wine
- Swampblood
- Crimson Red
- Raggle Taggle Gypsy
- Scalin’ Up
- Redneck Rampage
- Vendetta
- Prisoners

Marc Blom is onze reisleider en we zijn op weg.

Voor het gemak hebben we een bloedheet weekend (22-23 juni) uitgekozen. En het zweet staat dan ook niet alleen vanwege de spanning in onze klamme handen (en bilnaad).
De kit van Ronald komt centraal in de opname ruimte te staan. Koen krijgt zijn plek rechts naast Ronald en ik mag m’n Koch/Fender tandem in de hoek voor het raam van de controle kamer neerzetten. Zowel Koen als ik worden vakkundig afgeschermd met speaker kabinetten om alle overspraak op de drummicrofoons te minimaliseren. Blijkbaar sta ik nog niet schofterig hard genoeg om m’n setje in de AMP-Box (duur woord voor een geïsoleerde bezemkast) te moeten zetten. Gelukkig, want een beetje interactie met m’n 2 lampenbakjes is toch wel een grote pré.
André staat in de andere hoek naast de ruit in de opname ruimte en mag zijn Chevy blauwe De Geer rechtstreeks in de muur pluggen. Jaap zingt alle partijen als guide track in vanuit de controle kamer. Zodoende zijn alleen Ronald, Koen en ik bepalend voor een geslaagde basisopname van de nummers. Een fout van ons is direct te horen op de mic van de ander. Dus feitelijk spelen we alles live in en nemen achteraf de zang apart op. Andre mag een foutje maken, maar met zijn gebruikelijke degelijke baswerk komt 99% van zijn partij gewoon op plaat.
Het kost allemaal wat afsteltijd, maar we zijn relatief snel klaar voor onze eerste take. Band loopt.

Marc heeft een bonte verzameling aan ouwe versterkers, orgels (Hammond, Rhodes, enzo), microfoons (waar NIET in geblazen mag worden) en gitaren. Tussen de stapel Fenders, Panaramixen en Supro’s, staat een loei zware Peavey buizenbak die door Ronald meteen wordt herkend. “Zo’n versterker had ik vroeger ook!” Na een nader onderzoek blijkt het zelfs zijn ouwe ruggenbreker te zijn! “Kan niet missen! Dit zijn overduidelijk de pisvlekken van onze kat!”
Middels de selectiemethode van onze statistiek en tabel guru André, zijn we de weken voorafgaand op een lijst van 10 nummers gekomen. De wens is deels  binnen de band een aantal goed uitgewerkte nummers voor een eventuele EP, maar het andere deel wenst toch ook weer wel voldoende werk voor een volwaardig album. Met 10 tracks en een inmiddels luxe spaarrekening (voor een amateur stelletje als wij, wel te verstaan) komen we mogelijk uit op een compromis voor beide kampen.
De zaterdag is voor 1 t/m 8 (kan er één naast zitten) en zondag gaan we onvermoeid verder met 9 en 10. Vier van de songs zijn van onszelf. Crimson Red is een cadeautje van Koen. De tekst, als wishful thinking, op gepend na een laffe inbraak in huize Raas, waarbij de kluis van eigenaar is gewisseld met als inhoud o.a. onze spaarpot voor onze 2de album die zodoende een paar jaar is uitgesteld tot dit moment! Is de ellende toch nog ergens goed voor geweest.

De studio is in een loods in Arnestein gebouwd. Het stukje industriegebied dat kampt met een ware kippenplaag en het is een kunst om er te komen zonder een stukje roadkill tussen de gril mee te nemen. Voor de middagbreak haalt Jaap toch liever de kip elders en met een doos belegd stokbrood, een bak keezen (waar het gevederde gretig een pit van meepikt) en water met een smaakje (nee, geen lijntjes, joint of flessen Whiskey) rollen we goed doorvoed de middagsessie in.
De temperatuur nodigt uit om een koude Kornuit uit de koelbox van Jaap open te trekken, maar vanwege de concentratie laat ik het tot eind van de middag.
Halverwege de middag komt Anita met koeken binnen! Summer Wine Time! Het is alleen voor de guide track (en koeken voor de lekkere trek), maar vanwege de last minute aanpassingen in volgorde en lengte is het een zeer welkom bezoek. Na toch een paar missers in het aantal coupletten hebben we een bruikbare take. Met een extra aanzwellend bekken aan het eind is de basis gelegd. Het is het enige nummer waarvoor ik de “nieuwe” Guild uit de koffer haal. En inclusief de Ghost Rider staat alles er zonder toevoeging in 1 keer op.
Koen heeft minder geluk met zijn Warren Ellis tenor. Het geheime wapen van de vorige CD is, ondanks de schijnbaar correcte intonatie, niet zuiver te krijgen. Jammer, want de klank is geweldig. Maar gelukkig is het niet zijn enige 4-snarige.
In de controle kamer wordt eind van de middag, onder toeziend oog van Dart Vader, de aandacht van Marc en Jaap verdeeld over de mengtafel en de Tour de France. De beide wielerveteranen houden de belangrijkste momenten van de renners op het laptopscherm bovenop de blauwe bolle koelkast (een originele voorraadkast voor microfoons), met regelmaat in de gaten.
Het resultaat van 1 dag hard werken is goed en met de hoge temperatuur zijn we het unaniem eens om eind van de middag de dag af te sluiten. Genoeg voor vandaag. Maakt dat ik nog tijd heb om naar de Goese veste te rijden alwaar Finley tijdens het Food Truck Festival aldaar zijn eerste volwaardige optreden achter een drumkit heeft met een Ostrea Stage Event reprise! Gelukkig loopt het programma daar uit en kom ik nog mooi op tijd op het met zonovergoten eetfeestje.

Dag 2. Geen 9 uur op de zondag, maar een uur later voor de uitslapers! Kon Jaap toch nog naar zijn feestje. Op ‘t gemak druppelt alles de studio binnen.

Redneck Rampage is op het podium 1 van onze explosieve momenten en hopelijk krijgen we dit met de live opzet van opnemen gelijkwaardig op plaat. We hebben een paar takes (2 volgens mij) nodig voor een euforie momentje. Alles op z’n plek en alles vet volle bak gespeeld. Op de laatste versie staat ook de solo er in 1 keer goed op. Lekkerrrr!!!!

Halverwege de ochtend ontdekt Jaap dat hij in de vlucht de strandtas van Monique, i.p.v. zijn zinggerei, vanonder de kapstok heeft meegenomen!
Dan is opnemen om de hoek toch ook weer een groot voordeel, dus... even op en neer naar Goes. Maar op tijd terug om weer een lading belegde stokbroodjes te scoren, die we wederom aan de picknicktafel voren op eten. De achtergrondmuziek wordt verzorgd door de vrijbuitster met asymmetrisch kapsel, sleutelend aan haar zelfbouw kamper.

Ons laatste nummer is een bluespunkrockcover van JD Wilkens. Swamp Blood is zo’n nummer wat elke keer anders is. Er liggen een paar dingen vast maar meestal wijken we daar ook nog vanaf. Lekker makkelijk om zoiets vast te leggen (Not!). Daarom staat deze dan ook als laatste op de lijst. Als einde hadden we de door Koen al lang gewenste Fade Out gepland, waar we normaal een vast einde hebben. Kortom, lekker lang doorspelen om er geleidelijk uit te gaan. Het nummer heeft een smerige swamp sound nodig. Dus niet te netjes en veel bijgeluiden. Volgens mij stond deze er in 1 a 2 keer op! En met veel dynamiek. André geeft me, na het uitklinken van het laatste akkoord, met een gelukzalige grijns het compliment: “Magisch”! En daar kan ik het in dit geval geheel mee eens zijn.

Voor Broken Billy had ik de basis met alleen akkoorden ingespeeld. Ik speel de solo altijd voor de vuist weg met een paar vaste punten. Wanneer je over een opname soleert is het veel anders dan met band. Ik speel er een paar in en het jurypanel op de bank geeft punten. Uiteindelijk is het eerste deel van de ene en het tweede deel van de laatste aan elkaar geplakt door onze Dart Fader tovenaar met pet achter de schuiven!

De Scalin’ Up solo van Koen gaat over de Marble Max die zijn plek krijgt in de bezemkast! Zodoende maakt het weinig uit waar hij zelf zijn partij inspeelt (in dit geval naast Marc achter de stuuven) en kan de Champ replica ver open. Tot zwaar ongenoegen van de instrumentalist in kwestie (zo blijkt achteraf), probeer ik mijn ongezouten mening over de volle partijen over de zang te verkondigen. Zal vast een moment van uit de hand gelopen enthousiasme zijn geweest. Excuses bij deze.

Scalin’ Up heb ik ingespeeld met een gedempte Guild, omdat ik het rifje, wat ik ooit in de oefenruimte op akoestisch gitaar had bedacht toen Koen en ik onze oefenavond waren vergeten en met de Company bij Koen gingen oefenen, ook op plaat met akoestisch gitaar in wil spelen. Marc tuigt een microfoon en een drumkruik op midden in de opnameruimte om mijn Martin mee op te nemen.

Jaap gebruikt dezelfde plek en zelfde gitaar (”Lekker hitaartje!”)  om zijn partij voor Summer Wine in te spelen. Hij had zo nu en dat wel wat op z’n Takamini meegespeeld in de controle ruimte, maar dat komt uiteindelijk niet op plaat.

Eind van dag 2 plakt iedereen van het zweet. Koen besluit zijn banjo strumpartij in te spelen! In korte broek en bezweet hemd gaat hij midden in de opname ruimte voor de microfoon zitten. Wanneer de basistrack wordt ingestart gaat hij uit de startblokken. Zijn partij heeft meer weg van een sportprestatie op hoog niveau onder erbarmelijke omstandigheden. Het snelle ritme en het agressieve hakken op de viersnarige Maja komt van diep en zijn blik schreeuwt het uit. Door de duivel bezeten slaat hij zijn weg naar het eind en in 1 take staat het op de harde schijf gebrand. Meer dan dit kunnen we (en met name Koen) niet geven en is meteen de afsluiting van het weekend.
We besluiten het resultaat te vieren op het terras op de Goese markt strijken voor een simpele maaltijd bij Jersey neer.

Wanneer we de week nadien proberen een nieuw weekend te prikken komen we ergens in oktober uit. Gelukkig hebben we in juli 3 avonden achter elkaar om samen met Marc de studio in te duiken. Anita heeft die week ook tijd, dus op 15-16-17 juli staan we 3 avonden om 19:00 in Middelburg op de stoep. Of eigenlijk piepen we via de achterdeur de studio in.

1ste avond:
Op maandag beginnen we met het overspelen van de bas onder de eerste coupletten van Summer Wine. Er zat een oneffenheidje in volgens André en Marc leek het wel een verbetering wanneer er wat minder noten gespeeld zouden worden, zodat er wat meer opbouw in het nummer komt. André rammelt dit zonder pardon naast de mengtafel op band.

Nummer 2 wordt mijn riedeltje over Raggle Taggle. Ik heb in het weekend na 2 pogingen er voor gekozen om voor de basistrack alleen slaggitaar in te spelen. Het leek me wel lekker folk om de rest met banjo te doen. M’n open banjo rammelt aan alle kanten, maar met een kruiskopschroevendraaier en wat duckttape is de 5-snarige gereed voor opname. Ik heb een paar weken tijd gehad om het rifje op banjo eigen te maken. Eindeloos aanpassen en bijschaven tot ik het er naar mijn idee naar behoren in had zitten. Door gebrek aan oefenmateriaal had ik het nummer een keer op gitaar gespeeld en dit als basis genomen. Marc start de opnames in en ik hoor over de koptelefoon de versie van een paar weken geleden. Na het eerste couplet zet ik het rifje in en kan wel door de grond zakken. Mijn versie is een toon hoger en heb waarschijnlijk dezelfde fout als in Heersdiek gemaakt. Snel stem ik de banjo een toon omlaag, maar dat blijkt nog steeds geen oplossing. De rif is dusdanig complex dat, ondanks dat alles erin zit, het geen lekker vloeiende lick oplevert. Dan maar op gitaar. Maar op m’n Martin loopt het rifje ook voor geen meter. Laatste poging is op m’n Guild. Het is altijd al een klote rifje voor me geweest en het is ook nu weer harken om het er uit te krijgen. Een bitch, zoals Marc het terecht noemt. Nou een bitch? Zeg maar gewoon een Raggle Taggle Gypsy Whore! Ik speel ze allemaal in, maar echt tevreden ben ik niet.

Koen doet na dit drama de aftrap wat betreft zang met Crimson Red. En die staat er redelijk snel op. Ik mag er vervolgens nog een keer of vier “He had a baseball bat” achteraan schreeuwen en het lukt me zonder veel moeite om dit er zo wanhopig mogelijk uit te gooien. André hoorde al bij de basisopname een orgeltje in zijn hoofd wat hij graag over het eind van het tussenstuk wil hebben. Marc heeft daarvoor zijn alles kunnend rode Yamaha orgeltje. Een verrassend klein plastic klaviertje waar alle bekende orgeltjes in zouden moeten zitten. Drie noten achter elkaar zijn genoeg. Even oefenen en dan: Andre pakt noot 1 en 2 en ik doe 3 er achteraan. Wanneer we het hele nummer terug luisteren zit Ronald gezellig mee te fluiten over het bekende/onbekende instrumentale stukje! Ja!!! Er moet nog een fluitje in. Ronald!!!
Met enige paniek in zijn ogen krijgen we Ronald (aka sloopkogel) naar de opnameruimte gedirigeerd! Daar zit onze ritme maester als aangeschoten wild voor zich uit te fluiten met de souplesse van een flierefluiter die zojuist een pak beschuit heeft leeg gegeten. Het levert in ieder geval een vloek voor Marc zijn verzameling op! Wie weet wat hij hier ooit nog van maakt.
Troef 2 is Jaap, die met gemak 2 takes in fluit met een miniem verschil. Geschikt om beiden in de mix te zetten.
Crimson Red is naar tevredenheid af!

Jaap neemt zijn eerste take op voor Scalin’ Up. Het is allemaal nog wat lief gezongen. Ik blijf nog even in de opname ruimte. Met de koptelefoon op 10 en een paar takes verder komt het aardig in de buurt. Koen en ik roepen nog 2 keer Scale it Up en dat zou ook dit nummer compleet moeten maken.
Als 3e en laatste op de maandag zingt Jaap Vendetta. Marc weet niet wat hij daar van moet maken! We laten het er ver bij voor vandaag! Op de ge-bounce-te (geen idee waar dat voor staat?) ruwe mix die we woensdag toegestuurd krijgen staat een dubbele zang wat wel heel veel van de Eels platen weg heeft. Laat Marc het daar eerder ook al over gehad hebben bij een ander nummer. Er moet nog van alles, maar dat is voor later.

2de avond:
Dinsdag; deze avond staan in het teken van de Italiaanse muziekterminologie. Crescendo, Legato, Limbo, Libido, maar vooral heel veel Parlando.
We starten de avond met Prisoners van good old John Denver. Jaap zingt hierin onbewust al een paar jaar “Josie works the counter at the countdown five and dime” Het valt niet direct mee om de vast ingeprente Countdown te vervangen door Downtown, maar ook dat gaat na een paar keer feilloos.
Koen en ik staan even later recht tegenover elkaar om zo strak mogelijk onze achtergrond lijn over een neerstortend vliegtuig met dezelfde intonatie en timing in te zingen. Marc merkt terecht op dat onze tekst half wegvalt onder de zang van Jaap! Alternatief is nogmaals inzingen, maar dan tussen de zang van Jaap in. “Maar eh...... kan dan onze zang niet digitaal verschoven worden?!”,  “Uh, maar ja tuurlijk. Dat kan.” Opgelost.
Inmiddels kennen we het rode wapen van Marc en ook hier past wel een ouwbollig Wurlitzer achtig orgeltje onder het laatste deel van het liedje. Deze keer gaat het signaal eerst via een Rotary pedaal van H&K om er een Lesley soundje aan toe te voegen. Ik bedien het orgel(tje) en Marc draait, waar nodig, aan de knoppen van het pedaal.
Andre wil zijn fout in het eerste couplet van Redneck overdubben. Hij heeft dit nummer als enige op zijn Squier ingespeeld en denk dat het beter zal klinken op zijn De Geer. Over het laatste zijn we het deze keer niet eens. De Squire knort juist perfect bij het rauwe nummer. Rauw en smerig. Maar? De fout is niet meer te vinden? We luisteren het nummer verder door opzoek naar de fout op bas. Tot ik mijn solo in een verkeerde toonsoort inzet?!!! Help! Dit is niet de laatste track! En nog erger. Koen heeft zijn banjo vorige keer over de verkeerde track ingespeeld. Kut! Koen gaat, terecht in de verdediging om de track te behouden, maar ik ga echt geen vaste solo op plaat zetten. Zeker niet wanneer hij er zo perfect op staat. Marc geeft zijn fout toe. De computer pakt telkens de op één na laatste track als de juiste. Gij zijt vergeven, Marc. Maar. Wat nu! De track met banjo lijkt verder goed, al heeft de laatste mee vuur. De solo is verder niet of nauwelijks op de andere mics te horen, dus ..... De beslissing laten we voor later. Het is beiden nog mogelijk. (Al denk ik wel dat ik al weet wat me de volgende keer te wachten staat)

Summer Wine is de volgende en gelukkig had ik Anita nog even een Whatsapp gestuurd, want ik was niet helemaal duidelijk in mijn afspraken geweest. Maar ze kon en ze was er, wederom met koeken. En hoe.
Anita zingt eerst háár partijen in. Naast een paar keer inzetten, wat van ons iets lijziger mocht, zingt ze dit gemakkelijk in. Wat betreft de timing na de break, zingt ze dit zonder muziek in om later de zang op z’n plek te schuiver. Het valt anders niet in te vallen op de basis take.
We geven haar ruimte voor ideeën en komt dan ook met het idee om op een paar stukjes de tekst te fluisteren onder het ingezongen refrein. Een dingetje wat Anouk in Girl heeft gedaan. Dit pas goed bij het wat duistere verhaal.
We besluiten om een koortje onder het eerste deel van de solo te zetten en met z’n allen staan we voor de microfoon “ahhh, ahhh, ahhhhhh!!!” te zingen. Koen: “Ik  voel een scheet opkomen.” André: “Bij Ronald?”. Marcie snapte er geen reet van, maar wij liggen dubbel. Het is wederom Anita die het idee heeft om Jaap nog een extra laag te laten zingen. Zelf zingt ze de hoge partij. En het Wild West meerstemmig ensemble staat erop! Vraag me niet waar, maar onze zangeres weet hier en daar ook wat ademsteuntips aan te dragen. Maar niet voor Koen. Die heeft thuis al een adem en Eva coach. :)
De lat is flink hoog gelegd voor onze frontman. Maar ja, dat is dat weer makkelijk om onderdoor te lopen. En limbo is al niet Jaap zijn specialiteit!
De tegenhang van de partijen van Anita vraagt om een verteller die pist en beneveld ontdekt dat zijn zilveren sporen zijn gestolen. De boodschap aan Jaap is; Parlando. En dan het liefst met een vleug Sparky (Demented are Go).
Na een valse start met zang, doet Jaap hem over en over en over in Parlando! Ik was met de eerste al blij maar elke versie werd haast weer overtuigender dan de vorige en telkens wordt zijn timbre beter. En met ook een fluisterstukje voor Jaap onder “My lips, they could not speak”, is het een hele mooie en spannende versie geworden. Er zijn al heel veel versies en onze versie is toch weer origineel en eigenzinniger dan andere.
Onze ademsteun en toeverlaat houdt het voor gezien. Overladen met terechte complimenten heeft ze wederom voldoende veren om ook vannacht weer op haar buik te moeten slapen.

Er is nog wat tijd voor iets korts. Dus opper ik een nieuwe poging voor de Raggle riff op banjo. Ik heb ‘s-avonds laat en eind van de middags nog kans gezien om op Marc zijn advies de riff te versimpelen. Na 3 pogingen lijkt Marc de moet al op te geven, maar ben overtuigd dat het nu wel moet lukken. En terecht! Uiteindelijk speel ik de riff door tot het eind ipv met gitaar. Heb ik toch nog een klein stukje van mijn 3 dubbele zware banjo kater weg kunnen werken.

3de avond:
Woensdag, wederom 19:00. Zigzaggend door de kippenoptocht.
Andre is alweer druk in de weer om koffie te zetten. We zijn inmiddels al aardig kind aan huis. Wederom een avond voor de zang, koortjes en allerlei opvulgeluiden.
Eind van de avond heeft Jaap al een paar biertjes achter zijn kiezen. Marc wordt hier wat nerveus over, maar wij zijn er qua zang wel erg blij mee. De frasering na wat bier is vele malen beter dan zonder. Kieper er nog wat in, lijkt ons. Volgende opnamesessie halen we Jaap op en gieten we er een riante hoeveelheid drank in. Alles voor de kunst, want de kunst is alles.
In deze hoedanigheid zingt onze frontman de partij van Swampblood in. Lekker los en rauw. Met een Amerikaans accentje zingt Jaap elke regel overtuigd; “Swemblad” vanuit zijn diepste ziel. Zo hij staat erop! Koen: “Tis toch Swampblad?”. Da’s even slikken, nadat deze een paar jaar op de setlist heeft gestaan. Tja, lijkt erop, maar is toch echt heel wat anders. Tot teleurstelling van onze luierenner. Helaas Jaap, nog een keer!
We gooien er eind van de avond nog een paar geluiden tegenaan. Koen wappert een keer met de vibroslab en ik gooi mijn Koch een keer op zijn kant voor een Reverbknal. De vibroslab pas perfect in Ghost Riders en de Reverb is een surrogaat pistoolschot achter Vendetta.
Tis weer welletjes. Eerst vakantie en dan zien we weer. Marc gooit nog even een bounce over de mail en daar moeten we het voorlopig even mee doen. In afwachting van onze volgende sessie.