NoPoint afscheid in Bar American - 3 Jan 2020

Naar aanleiding van Herman zijn besluit om zijn zangcarrière bij NoPoint voorgoed te beëindigen, heeft ons boegbeeld van het leukste coverbandje van Zeeland mijn voorbeeld gevolgd en heeft in een korte serie blogs zijn 21 jaar aan podiumbelevenissen op smaakvolle wijze op het internet gezet. Een aangenaam vermaak tijdens de donkere dagen rond kerst. Zijn laatste blog heeft hij aan ons laatste NoPoint optreden gewijd, wat maar op 1 plaats kon worden gehouden. Bar American, het idiom van kroegveteraan Kees Petit. Ik neem voor de gelegenheid een stapje achteruit en laat hieronder Herr Man himself aan het woord. Veel plezier:

Hermans laatste NoPoint Blog
Bar American.... tja... wat een GEWELDIG afscheidsconcert. Het begon al in de middag bij het opbouwen, het podium was iets anders, de valgevaarlijke hoek was opeens ook podium geworden. En omdat we met 3 gitaristen spelen (ook Gudy doet mee) staat het podium goed vol. Gelukkig doen we de meeste nummers maar met 2 gitaristen, anders wordt het misschien wat too much. Om 16.15 zijn we klaar met opbouwen en na nog een biertje gaan we naar onze vaste eetgelegenheid De Vliegenier om een hapje te eten. Wim en Lorenzo Flipse schuiven ook aan, gezellig!

Om 18.15 zijn we terug en begint het afwachten tot Wish you were here. Daarna mogen we los. En los gaan we. De eerste helft van de eerste set is met Bart, lekker warm spelen. Het loopt gelijk goed, de energie zit erin en het publiek is enthousiast. Als laatste nummer voor de switch spelen we ons beloofde nummer van Rory Gallagher, Laundromat. Daarna maakt Bart plaats voor Gudy en spelen we de rest van de eerste set plus alvast nog een liedje extra in de vorm van Roxanne. Afsluiter is Pinball Wizard en ondanks mijn geschreeuw in Gudy's oor dat hij rustig moet beginnen gaat hij er als een raket vandoor. Gelukkig valt de drums corrigerend in en gaat het tempo ietsje terug hahaha. Tijdens de eerste set merken we dat het erg warm is op het podium, we zijn allemaal doorweekt na 15 nummers spelen.

Dan de 2e set. Er staan officieel 14 nummers in de set, plus 3 toegiften. Samen met de extra toegevoegde nummers komen we uiteindelijk op 22 nummers uit in de 2e set. 1 uur en 3 kwartier achter elkaar doorbeuken. Het begin van de set is nu met Gudy, we besluiten om voor "The boys are back in town" ook nog de Cowboy song te doen. Speciaal voor onszelf (omdat het zo leuk is) en voor BertJan, die alleen pas binnenkomt nadat we het gespeeld hebben. Ook tijdens het Gudy gedeelte bouwen we Hush extra in om nog eenmaal Koen op het podium te krijgen met mondharmonica. Heerlijk, thnx Koen! Na de wissel ben ik het spoor van de setlist een beetje bijster, we doen dan ook maar een dotje qua volgorde. Gelukkig vraagt Bart voor elk nummer wat "we nu weer gaan doen" en wijst hij me erop dat we "I will follow" nog niet gedaan hadden. Hoogtepunt is toch wel weer Dream on, al is Boudewijn het begin even kwijt. Hij pakt t gelukkig goed op daarna. Het is inmiddels snoeiheet op t podium en er is een groot zuurstoftekort. Bij "I will follow" voel ik me opeens draaierig en flauwtjes worden. Even iets verder het podium op zodat ik er niet afstort en verder even iets rustiger aan doen. Bij "I want you to want me" heb ik weer mijn jaarlijkse rendez-vous met een dame uit het publiek, dus dan moet ik me weer uitsloven hahaha. De toegift staat officieel voor 3 nummers, het worden er uiteindelijk 6. Met 3 gitaristen op het podium geeft dat nog meer lawaai, het is een waardig afsluitstuk van een tijdperk. We eindigen traditiegetrouw met ons drieluik "Green green grass of home" gevolgd door "Whole lotta rosie" om uiteindelijk naadloos over te gaan in het laatste stuk van "Stairway to heaven". En dan is het klaar... Na eerst even een paar minuten naar achter waar nog zuurstof is toch maar de kroeg in om de mensen te bedanken die bij vele optredens aanwezig zijn geweest. Geweldig!!! Volledig leeg gaan we na het afbreken richting huis en dan is NoPoint een herinnering in plaats van een bestaande band. Of zal de Fenix toch ooit weer sterker uit zijn as herrijzen...???

Rest mij nog een aantal zaken ter herinnering te roepen. Allereerst: Wat hebben we toch een grote hoeveelheid gave nummers gespeeld, een stuk of 90. Sommige hoef ik de komende jaren ook even niet meer te horen, maar sommige zal ik ook echt gaan missen. Ik wil hierbij toch enkele nummers noemen. Absolute topper is voor mij Dream on. Wat een prachtig nummer is dat toch en wat heerlijk om dit te mogen spelen. Andere absolute topnummers om te spelen waren voor mij Pinball Wizzard (ooit gevraagd: waarom gaan jullie niet heel Tommy spelen, dit is geweldig!) en Space oddity. Een laatste nummer wat ik wil noemen, wat gewoon heerlijk was om te spelen, is Whole lotta love. Ik weet nog dat het de eerste keren wel aardig ging maar niet echt een toppertje was. Totdat ik tegen Gudy zei dat ie het wat geiler moest spelen. Vanaf toen werd het echt het heerlijke meeslepende zinnenprikkelende zweverige nummer dat het hoort te zijn.

Andere nummers die ik echt heerlijk NoPoint vond waren Skandal, So Lonely, Locomotive breath (waar hoor je dat verder nog), het Thin Lizzy trio, onze versie van Sympathy for the devil en natuurlijk Whole lotta rosie met vooraf Green green grass en het laatste deel van Stairway to heaven erachteraan. Zelf vond ik ook het einde met een stuk van Bohemian Rhapsody heerlijk, maar daar waren de meningen wat meer over verdeeld. Ach, eigenlijk waren de meeste liedjes wel gaaf om te spelen. Wel waren er ook een paar liedjes die geweldig waren om te doen, maar waarbij de stemband-lat soms wat hoog was bij verkoudheid en dergelijke. En ook met oordoppen helaas niet te doen. Ik denk aan Brazen en Weak van Skunk Anansie, en zeker ook aan onze prachtige versie van Paint it Purple (Paint it black met een stuk Child in Time erachteraan). Dat verNoPoint-en van nummers was toch wel echt iets gaafs.

Ik kreeg ook nog wel eens de vraag: Hoe komen jullie eigenlijk aan al die optredens? Met name dankzij André, die altijd weer nieuwe plekken wist te vinden waar we zouden kunnen spelen. Wij hoefden vervolgens dan alleen maar ons best te doen de eerste keer en dan mochten we wel weer terugkomen. Maar André is absoluut de drijvende kracht achter NoPoint geweest! Thnx André!

Verder zijn er nog wat losse flodders in mijn gedachten. Het geweldige (not) optreden in 2x bellen (vanaf toen 2x decibellen genoemd) waar we genoeg ruimte hadden om het halve drumstel van Stefan op te zetten en we eigenlijk alleen akoestisch mochten spelen. Het snoeischaarincident van Boudewijn op de middag voor een optreden, de Gudy-microfoon (volume terugdraaien), de dubbeldikke hand van Gudy tijdens een optreden in Kapelle dankzij één of andere ontsteking, die keer dat ik bij een optreden van de Baldrick Brothers in het publiek stond en opeens door 2 dames gevraagd werd of ik de zanger van NoPoint was en met hen op de foto wilde (hoezo popster hahahahaha), een optreden in Tilburg waarbij "het grijze kistje" met alle snoeren nog in Oud Beijerland stond, ongeveer 8 keer oefenen in een jaar met 14 optredens en daarbij de uitspraak "oefenen is voor onzekere mensen" (volgens mij uitgesproken door het nimmer oefenende natuurtalent Boudewijn), Gudy en André die op een woensdagavond 10 kilometer voor Brielle gestrand zijn met een lekke band. Een piano in de Dorpstienden in Ouddorp waar Boudewijn vooraf lekker op zit te spelen en die we spontaan toevoegen aan ons instrumentarium voor die avond. Een optreden in café Havenzicht in Oud Beijerland waar er een dame op de bar stond te dansen die duidelijk ergens behoefte aan had. En natuurlijk Gudy en André die er met een TomTom bijna 2 uur over deden om bij café De Rots in Antwerpen voor de deur te komen, waar Stefan er met zijn HermanHerman maar 3 kwartier voor nodig had... En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Wat hebben we veel gespeeld, veel ge-Rockt, veel gelachen! Thnx mannen voor 21 jaar NoPoint-muziek in mijn leven. Het was in 1 woord fantastisch!