NoPoint - Cafe De Pompe in Goes - 28 September 2014

Zondagmiddag eind september met een terrastemperatuur van rond de 24 graden. Happy Dayz, voorheen Heart Break Cafe, heeft zijn deuren open gegooid en heeft een akkoestische duo op terras. Een paar deuren verder staat eind van de middag Hot Fuzz in De Post en ook in 't Beest staat een band geprogrammeerd. Dat belooft geen volle kroeg achterin het donkere Cafe deel van De Pompe te worden.

Het was niet lang onderhandelen met Margreet om een geschiktere plek in haar kroeg te zoeken, want ook zij voorzag de publieke interesse op deze middag in een donkere kroeg als nihil.

Maar hoe zet je vijf man een beetje aantrekkelijk neer op het podiumpje naast de entree. Na wat wikken en wegen moet Stefan er aan geloven om achteraan bij de bar te staan en wij er richting de openslaande ramen er voor. De enigste kans op publiek te bereiken is het toespelen van de terrasgangers, want die waren er met deze zomerse temperaturen ruimschoots aanwezig op de grote markt.

Geluidstechnisch is de opstelling zeker niet perfect. We staan met zijn allen richting een trechter te spelen wat gecomprimeerd door het vierkant raamgat naar buiten wordt geperst. Zo ook wordt ons zicht beperkt door hetzelfde vierkante tunnelgat.

Met de gitarist en mannelijke helft van het duo bij de buren hebben we duidelijke afspraken gemaakt kwa tijd. Zo zitten we elkaar niet in de weg en kunnen we in elkaars pauze naar de anders performance kijken, wat voor ons geen onaangenaam tijdverdrijf betrof. En zo te zien was dit wederzijds.

Onze play list was beduidend langer waardoor we na een korte 2de set en een pauze van een half uur voor ons, de laatste set lekker lang door konden spelen. Kwa enthousiasme zat er bij ons een stijle lijn in en nadat Tafkabb Bart ons aanmoedigde; "Gitaren in de raambank!!!!!", was het hek van de dam. Zowel Herman, ik en Boudewijn hebben ons kostelijk vermaakt al leunend en hangend aan en tegen het raamkozijn.

Vreemd genoeg leek het of de zangversterking alleen uit de monitor kwam en dat de zangspeakers te zacht of geen geluid produceerde. 

Naar het eind toe hangen we meer buiten dan binnen. Wanneer we tijdens Whole Lotta Love aan de drumsolo zijn beland valt de drums van Stefan stil. Enigszins verward sprint ik naar de microfoon om de voorijlende echo als 2de stem voor Herman in te zetten, omdat ik vermoed dat ik ergens iets heb gemist. Maar Herman weet me direct tot stilte maanen. In die tussentijd is Stefan vanachter zijn kit geklommen, heeft een bekken inclusief statief losgedraaid en kom hiermee naar het open raam gelopen om vervolgens een wel heel bijzondere drumsolo neer te zetten. ??? Mogelijk uit frustratie geboren aktie, omdat de saaie drumkruk wel erg eenzaam achterin staat, maar geniaal gevonden.

Ergens aan het eind geeft de drummert aan het wel genoeg vind om in de badkamer te drummen en pleit voor geen toegift. Wanneer een paar nummers later het laatste akkoord valt brult het terras om meer. Herman besluit uiteindelijk vol adrenaline dat de bal bij Stefan ligt. Uiteindelijk willen wij ook meer. Gedwongen door ons en publiek geeft onze roffelaar toe aan de laatste afsluiters van de middag/avond, met weliswaar nog een laatst verwijt richting Herman, maar een half uurtje later is iedereen dit op het terras van de frietboer alweer vergeten. Daar weten we de mannen en dame van Hot Fuzz af te wisselen voor de broodnodige calorieën en cholesterollen.

Wanneer we na de frieten terug lopen naar De Pompe staat Hot Fuzz alweer op de planken en kunnen we het niet laten, althans Stefan is waarschijnlijk doorgelopen, om even De Post binnen te lopen. De totaal lege kroeg is gevuld met een muur van gitaargeluid van Wiliam Koole op gitaar met een dijk van een geluid op Les Paul over een Blackstar amp. Mooi om nog even een paar Deep Purple klassiekers mee te pikken die vervolgens de terugweg in mijn hoofd blijven hangen. Met Jeroen achter de kit en Jennifer als frontvrouw is dit een moordcombinatie waar eigenlijk de kroeg voor vol hoort te staan.

Afijn, wij gaan nageblust terug naar de Pompe om op te breken en naar huis te gaan na een prachtige zomerdag aan het eind van September.

Baldrick Brothers - Cafe Time Out in Roosendaal - 27 september 2014

Jaap: Hoe laat vertrekken we mannen?

Koen: 19:30 bij Gudy! Toch? In een half uur pakken, naar Roosendaal en parkeren?

Jaap: 19.30 is toch veeste vroeg broer Koen. Ik denk dat 20.15 bij Gudy vroeg zat is. Andre, is het voor jou mogelijk om mij in Wilhelminadorp op te pikken???

Koen: Dan meake we dr 20:00 van, ik rie nie binnen n olf uur ni roosendaal. Het is n bus.

Jaap: @koen; as ik mn eihen n bitje kwaad maak, dan fiets ik in een ure ni Roosendaal. Limmu t noe mer op 20.15 bie Gudy ouwe....zeker zonder zanginstalatie en boxen mot dat toch lukke. Anders lopen we daar toch ook maar wortel te schieten als die eigenaar er nog niet is.

Koen: Sgoed Jaap jie bin om 20:15 bie Hudy, ik om 20:00 de rest ok hraag want awe zonder karre hea motte we puzzelle en ik hea liever zonder karre.

Jaap: Koen..ik hou van je.

Zo, de toon is gezet. Ook binnen een Band of Brothers hoef je het niet altijd eens te zijn. Maar 20:15; nog geen Jaap en Andre. Kwa, laat ik even bellen.

"Hé Jaap, waar blijven jullie?" Jaap: "We rijden net langs Philip Morris bij Bergen op Zoom." "Hodver de hodver de hodv......" Bij de laatste bezwering draait de Subaru van Andre de hoek om. Heeft die rotzak me weer bij de beer gedaan.

God wat hou ik van dat stelletje. We gaan er weer heerlijk tegenaan vanavond. Ik heb er zin in.

De bus is weer afgeladen wanneer we in Kapelle vertrekken. Het past allemaal precies. Gelukkig hebben we geen zanginstallatie nodig, want er kan geen tamboerijn meer bij.

Enigszins lachwekkend is het wel dat we, ondanks de vertraging, bijna op de kop af op de afgesproken tijd voor Cafe Time Out aankomen.

De tent is haast verlaten. Tegen de linker wand bij binnenkomst hangt een veel te grote flat screen met gifgroen voetbalgras. De wedstrijd schijnt een letterlijke herhaling te zijn van de reeds eerder gespeelde wedstrijd tussen Go Ahead en Feyenoord diezelfde week. Een ouwe grap wordt in dit geval werkelijkheid. De goals worden in deze herhaling gemist en gaan er bij de tegenpartij in. Ah please, kan die kut TV uit.

Walter staat ons bij aankomst op te wachten. De halfling Rock'a'Billy blijkt later member van Old No 7 te zijn waarvan een bescheiden A4 poster op de mega spiegel achter het banddomein is geplakt. Walter is de programmeur van Time Out die na goddank 1 berichtje op Facebook binnen een half uur een optreden had toegezegd.

Op de bewuste vrijdag in september zou de jaarlijkse blues route plaats vinden. Een goeie avond om ons in het Brabantse te profileren met gegarandeerde toeloop aan publiek.

Maar helaas weet Walter ons te melden dat de Roosendaalse organisatoren het niet eens zijn kunnen worden met als resultaat; geen blues route.

De kroeg is redelijk lang gerekt met een flinke puist aan de linkerkant met spiegels waar wij ons mogen installeren. 

De back drop wordt uitgerold en neemt een groot deel van de toonzaal in achter de drumkit van Ronald.

In dezelfde puist zit een apart hokje wat als garderobe door moet gaan. Maar tevens als onze kleedkamer dienst doet.

De Brabantse "boer Sam kennissen"; Joost en Irma, waren als enige bekenden afgereisd naar de Roosedaalse binnenstad. Verder was de kroeg gezellig druk, maar niet afgeladen. Het publiek wat op ons de meeste indruk maakte was een clubje Duitsers wat flink uit zijn plaat aan het gaan was. En een paar vrouwen waarvan minstens 1, gezien het bravoer, al redelijk aan de bar had gehangen. 

De 2de set werd het Cafe duidelijk minder bezocht en tijdens de 3de set stonden we zelfs regelmatig halverwege de kroeg te spelen. Jammer maar helaas, maar we speelden er niet minder overtuigend door. Dat kon het geringe publiek duidelijk waarderen. Een man achterin bestelde voor ons een blad bier en kwam na afloop een CD ophalen en wijgerde deze zonder vrijwillige bijdrage mee te nemen. Na afloop wist hij ons te vertellen dat de opkomst het gebruikelijke zaterdagavondritueel betrof. De eerste set redelijk wat publiek en daarna waaiert het volk de stad door.

Er waren vanavond 2 setlijsten in omloop waarvan ik de versie van Koen, in deels rode letters, als leidraad tegen de muur naast Koen en Andre had hangen. Zoals inmiddels standaard, waren de rood geprinte nummers met geen mogelijkheid te lezen onder het rode lampenlicht. De versie week ook af van de versie van Jaap waarvan Ronald een kopie naast hem had liggen. Ik zag Ronald dan ook zeer verwonderd kijken toen wij een ander nummer inzette dan wat door hem werd verwacht.

De dames uit de eerste set hadden woord gehouden en hadden het wijze besluit genomen om de derde set terug te komen. Dit resulteerde in een setje van 4 aangeschoten Brabantse mutsen met sambaballen tijdens onze uitvoering van Segnorita.

Het was sowieso weer een gezellig avondje op stap met de Brotherhood.

Het was een lange dag geweest en Koen had moeite om wakker te blijven achter het stuur. Wanneer bij mij voor de deur alle instrumenten en versterkers zijn uitgeladen en iedereen is vertrokken besluit hij eerst een powernap te nemen voordat hij vertrekt naar huis.

Wanneer ik een half uur later, na nog een biertje, het licht uit doe staat de gele bus nog voor de deur. Het ziet er naar uit dat het weer een korte nacht wordt en morgen staan Andre en ik weer met NoPoint in De Pompe. "De rust allemaal."

Tafkabb - Veerse meer sloeprooirace in Kortgene - 20 September 2014

Wanneer ik tijdens het Straatfestival in mei op het pleintje achter de Ovezandse kerk Herman tussen de, rond de artiest drommende, menigte tegen het lijf loop doet hij mij al pratend over muziek een voorstel. Zijn gelegenheidsbandje; Bêêsten Bint, heeft na jarenlange stilte vorig jaar 2013 weer twee optredens gedaan. Bij de eerste in De Graaf van Buren was ik als publiek aanwezig en de 2de was tijdens de Veerse meer sloeprace, ook in Kortgene.

Deze laatste was een groot succes geweest en de organisatie (waar Herman zelf ook aardig aan meewerkt) had de Bêêsten graag dit jaar op herhaling. Alles goed en wel, maar gitarist Jon Houtenkamer had al aangeven deze keer er niet bij te zijn. De vraag was duidelijk en na een paar dagen bedenktijd was de keuze onvermijdelijk.

Het repertoire is een mengelmoes van een aantal NoPoint rock covers, Nederlandse hits, Duitse rockers en een verbouwde Franse chanson.

De setlist volgde al snel met linkjes naar de betreffende mp3's. Drummer Frank ontbrak de tijd om regelmatig te oefenen, wat gezien de lijst onontbeerlijk bleek. De uitkomst bracht Rock'n'Roll drummer Frans Penning uit de Lonely Hearts die de plek van Frank innam. Inmiddels werd mij duidelijk dat naast bassist Bart Goedemondt, Herman Rakers, Jon Houtekamer en Frank Beerens nog een 5de Bêêst; Hans Dekker, in de band zat. Hans was er niet toen ik hun had gezien in Kortgene. Samen met Boudewijn was hij gitarist in Small Inc. en daardoor al een goeie bekende. Maar van samen spelen in een band was het er tot dusver nooit van gekomen.

Voor de zomervakantie waren nog 2 oefenavonden mogelijk. De eerste zonder en de 2de met Hans.

De klik met de drummer was erg goed. Mogelijk dankzij een overeenkomstige smaak voor muziek. Frans heeft een vrije manier van drummen waar ik mij goed in kan vinden. Daarbij was de akoestiek in de oefenruimte in een schuur van een nieuwe woonboerderij in Lewedorp perfect. En ook de koude biertjes van Bart hielpen daar flink aan mee.

Toen na de vakantie bleek dat Frans een blessure had opgelopen en het even rustigaan moest doen was dit op recht balen. Gelukkig wou Stefan van NoPoint graag de taak overnemen en tja, je kan het heel wat minder treffen. Kortom, de drumpartijen zaten wel snor. :o) Inmiddels hadden er al wat repertoire wijziging plaatst gevonden en werd de uitdaging om alles (9 NoPoint klassiekers en 28 nieuwe) voor de 20ste september er in te krijgen wel erg groot.

De oefenruimte en drummerswitch leverde mij even schakelproblemen op, maar die konden we in een paar oefenavonden glad strijken. Nu nog een naam. De band was nog maar voor 60% Bêêsten Bint en de door 2 niet oorspronkelijke Zeeuwen bedachte Zeeuwse naam Asum, als knipoog naar het Engelse Awesome, ging er bij de wel oorspronkelijke Zeeuwen niet in. Jaaaa, we noemen ons Tafkabb (The Artists Formerly Known As Bêêsten Bint), met een vette knipoog naar de tijdelijke naam van Prince. Tataaa, wij zijn er klaar voor.

Op de avond zelf komen we ombeurten aan op de camping De Paardenkreek waar Jos en Sjaak de touwtje uitrollen naar onze versterkers.

Tijdens het opbouwen staat een blonde dame mij toe te schreeuwen dat ze heeeeel graag even achter het drumstel plaats wil nemen. Blijkbaar weet ze dit dusdanig serieus en met volle overgave te brengen dat Stefan zijn stokken en zijn domein voor korte tijd afstaat. Wanneer ze de stokken aanneemt en op het buddyseat gaat zitten neemt ze de stokken als pollepels ter hand en komen er nauwelijks ritmische "plof-plok-klop"pjes op de rand en amper op de velden uit. Wanneer ik haar al lachend zeg; "Oh, maar je kan helemaal niet drummen.", krijg ik een vernietigende blik terug; "ECHT WEL." :o)

Bart heeft in de tussentijd stiekem zijn spiekbrief op de sneeuwschuiver onopvallend vooraan beneden het podium gezet en heeft met zijn „NO" NoPoint shirt in maat M zijn woord gehouden. Dressed To Thrill in dit geval. Zelf lijk ik in mijn vintagewinkeloutfit met korte mouwen nog redelijk luchtig gekleed, maar in het 100% polyester dreig ik in mijn eigen zweet te verzuipen. Wanneer ik rechts aan de andere kant van Stefan kijk zie ik Hans compleet doorweekt voor zijn Matchless clone staan. Dan blijk ik niet alleen warm aan te lopen.

De eerste set vloog voorbij, maar halverwege de set was het werkelijk harken en ploeteren om nummers als "Als je wint" en "Little Pigs" van Green Jelly er uit te persen. Bewust hadden we hierover van te voren afgesproken dat ik het begin en de riedeltje tussendoor, lekker vals zou spelen. Helaas kwam het naar mijn idee over alsof ik ongeplant zo vals als een kraai stond te fiedelen wat redelijk tragisch overkwam.

En telkens wanneer ik met een scheef oog naar de andere kant van het podium kijk zie ik Hans met een grote grijns alle partijtjes met feilloze souplesse wegspelen.

Mijn gevoel gaf mij na de eerste set in dat ik het behoorlijk had verneukt en we zaten nog maar op de helft.

Na een korte pauze was het tijd voor onze/mijn revanche. Het lullige solootje in "Smells Like Teen Spirit” ging wonderwel voor de eerste keer goed. Met enige schaamte, want Curbain blonk niet erg uit in moeilijke solo’s. De 2de was meteen mijn favoriet en misschien wel mijn redding; "Irgendwie irgendwo irgendwan”. Vanaf deze Duitse rocker was de draak los en konden de 7 geitjes dekking gaan zoeken. De lijn bleef stijgen tot Herman met „Killing in the Name Of” zijn bezwerende vloeken over het laven(loze)volk uitschreeuwde.

Het sprookjes thema maakte dat de halve tent vol kabouters, prinsjes, maar vooral veel prinsesjes stond. En wij hadden Roodkapje. Tijdens ons aandeel uit de fairy-tail-doos "..... waar ga je heen" brengt onze drumster met haar zang talent ons nogmaals een podiumbezoek om vervolgens Bart van de kaart te brengen met zijn uitvoering van "wie is er bang. Voor de boze woluf."

"Stil in mij" was een ware kopie van het origineel. Alles zat op z'n plek en gaf even rust voordat het feest in alle hevigheid naar een toppunt toe werkte. Het was een prachtig zicht vanaf het podium om een tent van voor tot achter "This Sex Is On Fire" te horen en zien zingen. Met meer geluk dan wijsheid ging Bart langer door waarop we nogmaals inhaakte. En toen nog maar een keer. Uitzinnig stond 4 a 500 bezweette en verkleedde roeiers uit het hele land (maar volgens mij heeeeel veel Friezen, Groningers en tukkers) mee te zingen. Zelfs een recht geaarde Kings of Leon hater als Stefan had na deze avond zijn oordeel over "Sex On Fire" bijgesteld.

Daarna waren de volgende alleen nog maar inkoppertjes. Tot Herman een dame in princessenjurk vooraan de bune op hielp en zij samen met onze beer met hoge uithalen als duo Skunk & Nancy het niemendalletje Weak eruit gooide. En hoe. Aan het eind zat er nog voldoende lucht in om nog een oktaafje op te schakelen. Mooi gedaan Els.

Wanneer we een poos later in de verlenging aan de Hazes smartlap zijn toegekomen ben ik mij ijverig aan het concentreren op de verscheidenheid aan akkoorden die dit nummer telt. Wanneer ik aan de solo begin wordt ik door Stefan met een drumstick in mijn zij geprikt en wijst vervolgens met hetzelfde stuk hout richting publiek. Nu had „ik" een momentje van waardering voor een nummer wat ik tot dusver altijd had verguist. De hele tent, en vanaf het podium gezien niemand uitgezonderd, stond luidkeels en met gestrekte armen mee te zingen en te zwaaien; "BLOED, ZWEET EN TRANEN".

Na dit acapella concertje vanuit de zaal maken wij het werk nog even af met Highway To Hell van AC/DC.

Hosternokke wat kunnen die roeiers een feestje bouwen. Dagen later klinkt bij mij nog steeds, gesteund door een paar YouTube filmpjes van ons, "Bloed, zweet en tranen" in m'n hoofd.

SET 1

Tie your mother down (ook NoPoint)

Love rears up it’s ugly head (ook NoPoint)

Basket Case (ook NoPoint)

Two princes

Stiekem gedanst

Song 2 (ook NoPoint)

Message in a bottle

Wanneer geven we de strijd op

Als je wint

Addicted to love

So lonely

Wunderbar

Three Little Piggies

Ik kan het niet alleen

Belle Helene

Never be Clever

The way I do

SET 2

Smells like teen spirit

Irgendwie irgendwo irgendwan

Oerend hard

Foxy Lady (ook NoPoint)

Dreadlock (ook NoPoint)

Non non rien a change

Rock & Roll

Killing in the name of

Roodkapje

Smoorverliefd

Stil in mij

Runaway Boys

Sex on fire

Skandal (ook NoPoint)

Iedereen is van de wereld

Radar love (ook NoPoint)

Weak (ook NoPoint)

Toetje:

Poep in je hoofd

Bloed zweet en tranen

Highway to hell

Baldrick Brothers - CD presentatie in La Strada - 19 september 2014

Tussen de CD-opnames begin dit jaar (2014) en de release van ons schijfje zit een forse tijd. Uiteindelijk hadden we de 500 geperste CD’s al begin juli binnen, maar leek het ons verstandig om geen presentatie te houden en vervolgens lange tijd met vakantie te gaan.

Na de opnames hadden we na pakweg 2 weken de mix van Jos binnen. Hij had er duidelijk werk van gemaakt en aanvankelijk waren we erg gecharmeerd van de details die hij hier en daar had toegevoegd. Dit had met name met wat echootjes e.d. te maken. Maar na een paar keer luisteren was onze mening qua volumes, met name van de zang t.o.v. de rest van de band, anders dan de niet rock georiënteerde studiotechnicus. Na een bandavondje CD luisteren was het duidelijk dat een paar broers af moesten reizen naar de Energy studio voor een 2de mix. Ronald en Koen viel deze eer toe en beiden hebben onze belangen met overtuiging kunnen verdedigen. Het resultaat; een pittige mix met hardere gitaren, duidelijkere mondharmonica en een zanger die past in het geheel. Hierin was met name de S-killer van Jos de troef, waarmee alle SliSSende S klanken Subtiel om zeep zijn gebracht. Niet dat ik daarmee suggereer dat Jaap een spraakgebrek heeft, maar de klank van de zang was wel heel erg helder en direct. De enige track die de kritiek heeft doorstaan en in zijn 1ste mix is blijven bestaan is Too Drunk Too Fuck waar de zwoele sfeer nog als een deken overheen ligt wat het nummer heel wat recht aandoet.

Op 9 maart kwam Harry „de kunstenaar” zijn ontwerp laten zien tijdens ons eerste optreden na de opnames in Cafe Die Twee. De hoes werd een paar keer heen en weer gestuurd tot we volledig achter het ontwerp konden staan. Harry heeft er een fraai stukje werk van gemaakt wat het schijfje een extra waarde meegeeft. Andre name de verdere verantwoording voor de persing en drukwerk op zich en viel van de ene bevestigingsronde in de volgende bevestigingsronde, totdat eindelijk tot persing werd overgegaan. Blijkbaar wil de perserij voor de volle 500% zeker zijn voor zij overgaan tot actie. Maar ach, we hadden de tijd, toch.

Na een lange "verdiende” vakantie verstrijkt de tijd en word het vanzelf 19 september. De presentatie werd vooraf gegaan door een radio-interview met Jaap op Omroep Zeeland. God dank dat hij zich nog de reden van de bandnaamkeuze kon herinneren. :o)

Dan eindelijk is het zover. DE avond van onze CD-presentatie in de kroeg waarvan we inmiddels wel kunnen zeggen dat het onze bandstamkroeg is geworden. In alle keren dat we hier hebben gespeeld is het qua sfeer, publiek en gastvrijheid van Eric en het barpersoneel geen enkele keer tegen gevallen. Sterker nog; elke keer stond het cafe volgepropt met voornamelijk bekenden die zichzelf en ons naar hartelust stonden te vermaken.

Toch blijft het aan het begin van de avond, wanneer het nog rustig is en wij het podium in gereedheid brengen, spannend of ook deze avond er weer 1 is, zoals inmiddels zovelen.

De planning voor de avond was 2 niet al te lange sets en geen toegift. De verleiding is altijd groot om toch weer meer en meer te spelen, maar de afspraak was strikt.

Koen had het grootste deel van zijn kroos bij en halverwege de avond zag ik Ben van Jaap ook voorbij komen. Koen had weer contact met een aantal oude vrienden/schoolkameraads van „vroeger” die vanavond zouden komen en ook de vaste fans waren uiteraard aanwezig.

De CD die we vooraf aan Maurice hadden gegeven zat tijdens de opbouw in de speler en klonk lekker fris en pittig uit de speakers. Die Raas/De Regt-mix is erg goed uit de verf gekomen.

De kroeg zat over de gehele avond gezien minder vol dan tijdens de kerstavonden, maar voor de toeschouwers waarschijnlijk prettiger en er was zo doende ruimte om de bar te benaderen wat voor de omzet wellicht ook niet verkeer uit is gepakt.

Halverwege hebben we Harry "De Kunstenaar" Gruson een fles Havana Club rum (goeie keuze Jaap) gegeven voor zijn bijdrage aan het hoesontwerp en de kroegbaas ritueel onze CD overhandigd. Deze laatste hebben we vervolgens het bordje "Heay Heay Heay" in zijn handen gedrukt en Eric stond goed getimed op Write It All Down met het bordje te zwaaien.

De Segnorita was deze keer een oude bekende van Jaap. Ik zag de angst in de ogen van m'n zus toen Jaap met de sambaballen haar kan op liep, maar de keuze viel uiteindelijk op de dame naast haar. :o)

Alle nummers van de CD zijn, verpakt tussen anderen, voorbij gekomen.

En zoals altijd sloot Jesus de rij in onze play list.

De schijf kwam na afloop ruim 65 gratis of tegen een vrijwillige bijdrag in handen van onze aanhoorders. Dat leverde naast de opbrengst van het restant aan T-shirts nog een redelijk gevulde collectebus op.

De CD-release is een feit. Laat het schijfje zijn werk maar doen. Hopelijk houden we er leuk wat optredens aan over. In ieder geval weer een onvergetelijke avond.

Koen/Gudy - Straatmuzikanten Antwerpen - 7 September 2014

Het zal zo'n 23 a 24 jaar geleden zijn geweest toen mijn eerste bandje Evidence ter ziele was gegaan en inmiddels al enige tijd in een metalbandje Kings Evil (spreek uit: Kees ievul) zat toen ik samen met Koen, drummer Maarten Balke en bassist Henk Brasser een Nederlandstalig bandje Baldrick op starte. De plannen waren groots maar al na een paar keer oefenen bloede het geheel dood en na al die tijd heb ik geen enkel benul wat hier ooit de reden voor zou zijn geweest. Het bandje, waarvan ik mij alleen het Tröckener Kecks nummer "Nu of nooit" nog weet te herinneren, is jaren later de basis voor de naam van ons huidige bandje Baldrick Brothers.

Toen al hadden Koen en ik het idee om een keer met een akkoestische gitaar naar een grote stad te gaan en op de hoek van de straat liedjes te spelen.

Een dagje straatmuzikant leek ons fantastisch, maar om de stap werkelijk te nemen hadden we zeker 23 jaar tijd nodig. In die tijd hebben we samen bijna onafgebroken in verschillende bandjes gespeeld. Tot Koen dit jaar definitief voorstelde om een vergunning aan te vragen bij gemeente Antwerpen. De eerste vergunning bleek midden in de vakantieperiode te vallen en er was geen enkele gemeenschappelijke dag te plannen. Op ons verzoek stuurde de dame van de Antwerpse gemeente een 2de vergunning met een geldigheid van september t/m november.

De volgende stap was een repertoire opbouwen waarbij we beide zouden kunnen zingen en een instrument bespelen.

Na een korte selectie zijn we een aantal keren bij elkaar gaan zitten om te repeteren. Dit leek aanvankelijk makkelijker dan gedacht. We zingen beiden wel regelmatig een deuntje voor onszelf, waarbij Koen nog regelmatig wat in de band zingt, maar daar blijft het wel bij. Het grootste probleem bleek de toonhoogte. Of te hoog of te laag, afijn, de lijst waar we mee waren begonnen slonk elke oefenavond tot we een aantal goed lopende nummers hadden. Maar ja, dat waren er toch wat weinig. Een aantal weken voor de bewuste dag had Koen de helderheid van geest om ook maar wat Baldrick Brothers nummers te spelen welke bij Koen goed in z'n hoofd zaten en die met name door hem goede zingen waren.

Tijdens 1 van de oefenavondjes stelde Sterre voor; "Jullie gaan toch wel in pak?”. En gaan we het iemand vertellen wanneer? Nee dus. Niemand gaat weten wanneer. Maar het valt echter niet mee om mijn verspreking tijdens de Kapelsedag aan Jaap de week erna in de oefenruimte recht te praten.

Op zondag 7 september gaat de Ride for the Roses in Goes van start met een rondrit door de provincie. Onbedoeld het ideale moment om naar Antwerpen af te reizen. De kans dat we bekenden tegenkomen is die dag erg klein. En het weer is perfect zonnig en warm en Antwerpen heeft koopzondag.

Wanneer we in de schildersbus naar de Belgische havenstad rijden belt Sterre om te vragen of haar vader ook nog naar de wielrenners komt kijk, waarop Koen haar uitlegt dat we onderweg zijn naar Antwerpen. Vervolgens valt er een stilte aan de andere kant van de lijn en na enige tijd klinkt over de speakers van de handsfree carkit „……….. en wat heb je aan?”.

Redelijk vroeg draaien we de parkeerplaats op de Sint Michielskaai op in blouse, gilet, lakschoenen en stropdas. Ik mag wel zeggen, erg scherp gekleed voor een paar loesche straatmusici. Met een gitaar, 2 ukeleles, een tenorgitaar/ukelele en mondharmonica stoppen we halverwege de Nationale voor een kop koffie. De reis van 23 jaar komt steeds verder naar zijn eind wanneer we over de Meir, langs de Wapper; waar al 2 scouts achter een muziekstandaardje een muziekje staan te maken, richting de Keizerslei aan het eind van de Meir aankomen. Ter hoogte van de Jezusstraat staat een beeld van Antoon van Dyck midden op de kruising met een verhoging als een soort van bankje er rond. Een prachtig podium om de in de stad arriverende winkelaars te verwelkomen en toe te zingen.

Naast kinderen, vluchtige voorbijgangers blijven er ook regelmatig serieuze volwassenen kijken en luisteren. Een Engelstalig stel weet het zelfs enkele nummers vol te houden en geven nadien in een kort gesprekje aan dat zij het erg leuk vonden. Even als een dame die ons op de foto zet en die we later op een andere lokatie wederom weer tegen komen.

Onze vergunning gaf duidelijk aan dat het niet is toegestaan om langer dan 1 uur op de aangegeven plaatsen te staan. Maar wij hadden onze vaste stek wel gevonden. Als alternatief hebben we ook de andere zijde van Antoon als podium gebruikt. Echter nadat de agenten bij de 3de keer passeren van de politieauto ons vriendelijk toewuifden leek het ons wijs om toch maar van stek de veranderen. De wapper of de hand op de Meir was ons doel, echter stond op de Wapper een tent waar kapsters kinderen een 50’s coupe aan deden meten met een stevige eigen geluidsinstallatie en op de cirkel voor het beeld „De Hand” stond een man zijn viool door te zagen.

In de hoop dat hij snel zou verkassen bleven we nog enige tijd toekijken waarna we naar de Groenplaats verhuisde. We hadden het vermoeden dat we de passerende mensen hier wel konden bereiken, maar dit bleek na 3 nummers geen optie. De markt dan maar. Volgens de vergunning was het onder de vrijheidsboom toegestaan, maar toen we op de markt stonden zagen we 2 bomen waarvan de ene voor het toeristenbureau stond, rondom in het stelling materiaal en de ander aan de rand van het plein wat geen aantrekkelijke plek leek.

Na een extra wandeling om ook de handschoenmarkt te vinden kwam ik bij het Belse VVV uit met de vraag waar wij de vrijheidsboom konden vinden. Vervolgens wijst de dame achter de balie mij de boom aan waar wij even geleden zonder ergen in te hebben onder hadden gestaan terwijl we de bewuste boom zochten. :o)

De stek onder de boom op de markt bleek een fijne plek in de zon te zijn en kregen hier voldoende aandacht van het winkelende volk. Een aantal jongeren plante met broodjes en drank voor ons neer en een Engelstalig man met hoed gooide prompt 5 euro in de koffer met de opmerking, „I Also Play Guitar. I understand what you guys are doing.”

Op het moment dat we onze spullen in gaan pakket komt er een grote groep Japanners het plein op. Snel halen we alles weer voor de dag en na enig zoek werk naar de juiste akkoorden probeer ik met een knipoog naar de Japanners „Tokyo, I’m on my Way. And in my new Toyota it’s not so far away" te zingen/spelen. Echter zonder enige reactie van de druk fotograferende groep. Achter ons staat een man met kind onze poging gade te slaan en zo te zien vind hij het zeer vermakelijk. Wanneer we vervolgens alsnog vertrekken komt zijn zoontje nog iets in de koffer gooien. De volgende stop is voor de ingang van de Kathedraal, maar wanneer we daar aankomen lonkt een glas bier op het terras naast de Kathedraal net iets meer en besluiten een deel van de winst om te zetten in drank.

Nadat we het terras hebben verlaten gaan we terug naar het beeld de hand op de Meir, waar inmiddels het winkelend publiek met afgeladen tassen de laatste kledingzaken afstruint. Hier pakken we voor de laatste keer onze instrumenten uit. Na een paar nummers MOET ik met hoge nood opzoek naar de FNAC die ergens in de buurt moet zijn en waar sowieso een openbaar toilet te vinden is. Wanneer ik weer op de Meir terug kom  is Koen na een paar solo nummertje ook gestopt en opgeruimd. Het laatste podium heeft weinig meer aan de gitaarkoffer bij kunnen dragen. Gretig tellen we onze winst en met enige verbazing komen we op bijna exact 50 euro uit. Beduidend meer dan we hadden verwacht en helemaal niet slecht voor een eerste keer. Zeker gezien het feit dat we het zeker niet voor de inkomsten hebben gedaan. Maar ja, het is uiteindelijk wel een leuke bijdage aan de kosten.

Op de terugweg lopen we tegen een frietkot aan in een soort van keldertje in een nieuwe deel van binnen het oude Antwerpen. De vriendelijke frietkothouder wisselt met alle liefde ons klein geld in voor briefpapier en bestellen er ons gefrituurde maaltijd met majo en kamikaze saus.

Op ons voorstel om de frieten te betaling met een muzikale voorstelling voor hun en de klanten gaan ze helaas niet serieus in.

Wanneer we alle kosten, inclusief de biertjes en benzine voor de bus, hebben verrekend houden we nog zo’n eurotje of 5 de man over. Niet best voor een stel aalmoezeniers, maar lang niet slecht voor 2 muzikale hobbyisten met een te gekke dag achter de rug.

De kop is eraf. Een jaar de tijd om nieuwe repertoire uit te zoeken en volgend jaar gewoon weer. Daar hebben we nu al zin in.

I'll Write It All Down (zang: Gudy)

Ace of Spades (zang: Koen)

If It Hadn't Been For Love (zang: beiden)

Big River (zang: Koen)

Folsom Prison (zang: Koen)

Straight A's in Love (zang: Koen)

Into The Great White Open (zang: Gudy)

Bloody Mary Morning (zang: Koen)

I Don't Want To Talk About It (zang: Gudy)

Wake Up Sinners (zang: beiden)

New Shoes (zang: Gudy)