Enigszins teleurgesteld verteld Koen na een schilderkarweittje in Goes, dat hij Eric heeft gesproken en dat er op kerstavond een andere band bij hem in het café gepland staat. Begrijpelijk na 3 jaar Baldrick Brothers, maar het voelt toch zuur om het scheepsrecht te moeten accepteren. Nu is Koen niet voor 1 gat te vangen en de volhouder wint. Eric neemt onze kerstwens in overweging en boven verwachting heeft hij al binnen korte tijd de andere band op een andere dag kunnen plannen. Hell Yeah!! Onze kerstjubel is weer veiliggesteld.
Tegen eind november raakt het weer tijd voor een nieuwe kersthit. 1 zo'n gezapige kerstradio(s)hit, van Mariah Carry of Wham?! Hmmm, echt enthousiast wordt onze punktak daar niet van. Herhaling van Slade ging het helaas ook niet worden. "Rumma dum dum" van het punk gezelschap The Yobs was volgens het punkkamp de onbetwiste opvolger. Maar na 1 keer proberen had ik er al schoon genoeg van. De breaks zaten telkens op een andere plek en uit te tellen was echt geen doen.
Na 2 weken van frustratie viel uiteindelijk bij mij het kwartje. Sinds wanneer gaat een punkband zijn breaks uit tellen? Juist, nooit dus dat maakt dat met een lossere aanpak het nummer in eens wel te spelen valt.
Het voor mij onbekende kerstlied wat ook wel bekend staat onder "Little Drummerboy" komt uiteindelijk op de lijst samen met het jaarlijks terugkerende Jingle Bells.
Op de avond des oordeels stuur ik samen met Ronald als bijrijder de Golf door de oude smalle straatjes van Goes waar we veel te vroeg Maurice overvallen die amper is bekomen van de kerstmiddagborrel. Maar op routine gaan de lampjes naar boven, gaat de piano weer naar zijn jaarlijkse plekje goochelt Maurice de "Juubel"-banner van de hand van Koen van verleden jaar uit de meterkast.
Wanneer ik mijn lege VW-station op de Oostwal parkeer zie ik dat de Kerstjuubel van mijn collega in de traditionele kerststal veel lotgenoten van dezelfde overtuiging aan trekt. Gezien de grootte van La Strada zullen we dit wellicht niet overtreffen, maar ons pad naar onze heidense drankherberg heeft geen waxine lichtjes nodig voor zijn volgelingen. De meesten zijn vaste "Baldrick Brothers kerstavond"-bezoekers en het is dan ook weer een feest der herkenning voor wie onze bierhoeve komt betreden. Hell yeah!!!
Deze kerstavond is de aftrap voor Jonathan Richman met zijn Egyption Reaggae die vanaf m'n iPhone versterkt over onze PA-speakers ploinkt. Een mooi contrast met het raspende intro van Chicken Shack wat ik er halverwege het subtiele jaren 70 hitje er in mag gooien.
Ouwewets vlammen zonder enige consessies is in kort de strekking van de avond. Jaap heeft zijn primeur met zijn nieuwe Marshall versterker wat een prettig dekentje onder een aantal minder agressieve nummers legt. Als Senõrita weet Jaap Anje over te halen die geheel en ongeremd in haar rol opgaat. Olé! En wij niet minder. Voor Jackson krijgen we onvoorbereid/ongepland hulp van Sterre, de dochter van Koen, om spontaan het June Carter deel op zich te nemen. Nog onwennig met de microfoon, en daardoor niet geheel hoorbaar, weet ze al wel een verrassend enthousiasme uit te stralen. Dit belooft nog wel eens een vervolg in de toekomst te gaan krijgen.
Nog lang na ons slotakkoord en na het aangaan van de lichten blijft het vol in Eric's Bar, waarna Maurice op Engelse wijze de laatste richting de voordeur dirigeerd en wij onze zooi bij elkaar kunnen schrapen.
Voor vertrek stopt Eric nog even een groot formaat blauwe Chimay toe waar een compleet overbodige houdbaarheidsdatum van 2020 op staat geprint. Geheel in traditie weet de mijne de 3de kerst niet te halen. Laat de feestdagen maar beginnen. Hier kunnen we weer wel even op teren tot aan het nieuwe jaar.
