NoPoint – Feestje in Tilburg - 16 juni 2012

Inmiddels alweer 2 jaar gelden, hebben we ons eerste trouwerij-gig gedaan. Niet dat we nu direct een bruiloft en partijenbandje zijn. In tegendeel zelfs, want we hebben dit soort optredens altijd stellig geweerd. Maar het gelukkige paar in kwestie wist ons uiteindelijk na bezoek van meerdere optredens, over te halen. Bruidegom Bert, vond het vooral tof dat we nummers van Thin Lizzy in onze set hebben. Dat was even slikken. De 1^ste NoPoint formatie had ooit een poging gewaagd, maar daar was het verder wel bij gebleven.

Om het optreden dan ook wat extra’s te geven hebben we voor die avond een 3-luik van Thin Lizzy nummers ingestudeerd, welke sinds dien in ons repertoire zijn gebleven. De avond zelf was uiteindelijk meer dan geslaagd voor beide partijen.

Nadat we vorige jaar tijdens een motorfeestje op hun verzoek in Tilburg hebben gespeeld, is dit het 3^de weerzien vanaf een door hun georganiseerd podium. Dit keer ter eer van een gezamenlijk opgetelde leeftijd van 100 jaar.

De feestzaal is een uit de kluiten gewassen café als onderdeel van een buiten complex “Bos Vreugde”, gelegen in de bossen buiten Tilburg. Een echt podium is er niet, maar het vloeroppervlak voor de band is ruim bedeeld.

We hebben voldoende tijd om het geluid goed af te stellen voor de eerste gasten binnen komen. Uitgangspunt was 3 lange sets te spelen, maar of dit nog niet genoeg zou zijn werd na de 1^ste set een 2A en 2B set gemaakt. Een verkapte manier om niet meer dan 3 sets te spelen, maar toch een marathon van bijna 4 uur tot stand te brengen.

Helemaal vlekkeloos verloopt de 1^ste set niet. Het intro van Hey Girl lijkt verdomd veel op Roxanne, die we daarvoor hadden gespeeld en ik raak dan ook volledig gestrikt in beide rifjes. Even later valt Stefan in het intro van The Pretender stil nadat Boudewijn zijn tijd neemt om te stemmen en vervolgens zijn plectrum verliest. Verder komt de set, ondanks het afwachtend publiek, goed uit de verf.

Set 2A loopt perfect en na een korte pauze sluit set 2B hier lekker op aan. Tijdens set 2A neemt Margo, de dochter van Anges, de microfoon van Boudewijn over om samen met Herman Gavin DeGraw’s “I Don’t Wanna Be” te zingen. In deze set zitten tevens onze 3 drop-D nummers verstopt, waaronder de primeur van “Long Blond Animal” die erg goed wordt ontvangen. Volgens Stefan wordt dit een absoluut 3^de set nummer.

In de pauze voor de laatste set weet Margo, samen met haar vriend op akoestisch gitaar, het publiek nogmaals met een ingetogen song te boeien.

Met uitzondering van de toegiften, zitten we op dat moment op de lengte van een volledige gig. Alleen hebben we nu nog een extra set staande. Halverwege de laatste set begint de vermoeidheid toe te slaan en stuntel ik door het intro van “Doctor Doctor”.

Dream On maken deze slipper meer dan goed. Ook “Pinball Wizard” eerder op de avond, is wat mij betreft weer een topper. Eind van de set zingt Margo tijdens “I Want You To Want Me” nog 1 keer mee. Het is tegen 2en dat we de bekende toegiften er uit gooien. Helaas is het grootste deel van de gasten is al weer op huis aan, maar de plakkers maken er nog een feestje van.

Na de broodjes snel de boel afbreken en weer huiswaarts. Wederom weer een goed en enthousiast optreden afgeleverd met een tevreden Bert & Agnes.

Wij kijken al weer uit naar het volgende feestje.

NoPoint – Tuin Katse kerk in Kats - 2 juni 2012

De vraag om de activiteiten, t.b.v. financiële hulp voor het plaatselijke kerkje, wat kracht bij te zetten, kwam december vorig jaar. Aangezien Andre en Stefan geruime tijd in Kats hebben gewoond, besloten we tegen een vriendschappelijke gage aan het verzoek gehoor te geven.

Vervolgens werden door de organisatie allerlei wilde plannen bedacht, zoals een optreden door ons op een grote zeilboot al varend vanaf Zierikzee. Na een langdurig mailverkeer en bedenkingen van onze kant, werd het podium in de planningsfase langzamerhand verplaatst via het havenplateau naar het dorpshuis (bij slecht weer) of de kerktuin.

In blouse met korte mouwen en giletje ben ik de bewuste avond op een relatief koude voorjaarsdag richting het dorpshuis afgereisd. Het dorp heeft overduidelijk een fanatieke club wild breiers, want er is geen paaltje of boom ongemoeid gelaten om een fleurig breiwerkje rond te leggen. Ondanks het ietwat absurde manier van verfraaien geeft dit het pittoreske plaatsje wel een vrolijk uiterlijk. Enigszins verbaasd blijkt echter het dorpshuis gesloten, wat inhoud dat de kerktuin, ondanks de temperatuur, de “Place To Be” voor de avond zal zijn.

Bij aankomst was ons “voorprogramma” al geheel opgebouwd. En ondanks de wens (lees eis) in diverse mails van onze kant, bleek er geen dak boven het podium te zijn. Wat volgens de organisator ook absoluut niet nodig zou zijn, gezien de berichten op buienradar. Op enig aandringen werd echter alsnog (met enige tegenzin) naar wat plastic zijlen gezocht voor het geval dat.

Ons voorprogramma Illegal, voorheen Legal (wie heeft hun vergunning ingetrokken?), had een overwegend Easy Listening repertoire.

Halverwege hun set komen er 2 bebaarde heren de tuin in waarop Herman voor de grap de harigste van de 2 bestempeld als een dubbelganger van Jethro Tull’s Ian Anderson. Wanneer de andere ook nog eens een Jethro Tull shirt blijkt te dragen is het duidelijk dat Locomotive Breath in de play list niet mag ontbreken.

Om in de stemming te komen is het altijd lekker om 1 a 2 biertjes in je lijf te hebben.

Helaas heeft de “bar” alleen Katse biertjes van +10% (en dan ook nog tegen betaling) in huis. Het klinkt weinig Rock’n’Roll, maar na een zware vrijdagnacht in La Strada, korte nachtrust en een middag ploeteren in de tuin, stijgt het alcoholpercentage behoorlijk snel naar mijn kop. De halve fles wordt snel achter overgeslagen om onze set op te bouwen en loos te gaan.

De vermoeidheid en het Katse bier slaat al bij het eerste nummer toe en tijdens “Love Rears..” heb ik geen idee meer waar ik zit. Godzijdank (wat wil je in een kerktuin) weten de anderen het geheel overeind te houden, maar ook de daarop volgende nummers lijken zo nu en dan alsof het de eerste keer is dat ik ze speel.

In het begin van onze primeur van White Room breek ik een snaar van mijn Soapbar PRS en maakt het nummer op een half valse gitaar af. Gelukkig klinkt mijn blauwe PRS in de buitenlucht aangenaam goed. En dat is maar goed ook, want de geplande pauze schaffen we ter plaatse af en hobbelen via Dream On, welke weer goed wordt ontvangen, door naar Locomotive Breath. Hierin krijgen we een solo van een op 1 been staande Ian Anderson op Lucht-dwarsfluit. In Radar Love wordt Stefan tot een drumsolo overgehaald en trakteert het publiek op een heuse jaren 80 Cesar Zuiderwijk solo. Waarbij Herman de toms bediend die Stefan, al kloppend op borst en armen, triggert. Geniaal.

Het publiek was enthousiast en wist ons moeiteloos over te halen voor een rijtje toegiften.

Wanneer ik tijdens Whole Lotta Rosie met mijn gitaar probeer mijn microfoon standaard om te rossen (niet bewust), staat er geen enkele snaar meer op stemming. Gelukkig op tijd hersteld voor de solo en eindelijk rolt, althans bij mij, Bohemian er weer eens een keer lekker uit.

Wanneer ik eind van de avond voor de grap onze Tull-clone vraag of hij volgende keer zijn dwarsfluit meeneemt, blijkt hij ook nog eens werkelijk op zo’n ding te blazen en zelfs verdienstelijk enkele Tull covers in zijn bandje Jamija te spelen.

Muzikaal was het voor ons misschien geen hoogstaande avond qua uitvoering, naar het publiek dacht daar gelukkig helemaal anders over. En uiteindelijk beslissen zij wat telt. Ach, eind goed al goed. Alleen ben ik blij dat we de stortbui die later die nacht is gevallen, niet over ons Open-Air-Podium hebben gekregen. Naast Sint Nikolaas en Sint Juttemis wordt vanaf heden ook buienradar in de Katse kerk voor heilig verklaard.

Baldrick Brothers – Café La Strada (Eric’s Bar) in Goes - 1 juni 2012

Na de brand is dit voor ieder van ons de eerste keer weer om in La Strada te spelen. Het podium is er flink op verbeterd. Maar verder hangt er nog steeds het authentieke sfeertje. Gelukkig.

De kroeg loopt begin van de avond langzaam vol met voornamelijk vrienden en bekenden. Na de eerste soundcheck worden we aangeraden om het volume wat terug te draaien en ondanks tegenstribbelen van voornamelijk mijn persoontje, blijkt het advies goed uit te pakken en na 3 keer There You Go staat alles goed om dan ook echt te kunnen gaan. Nog even wat socializen en dan de kop eraf met Chicken Shack. Al tijdens de eerste set staan er duidelijk een aantal te trappelen om te gaan dansen en wanneer Moniek van Jaap binnen stapt gaan de remmen los. De 2de set is dan ook vanaf het begin feest. Opener Big River heeft zijn primeur en wordt goed ontvangen. Voor het podium gaat het al redelijk op een pogo/polonaise lijken. Leuk dat Jaap een paar weken geleden de bassist van het Belgische Hètten Dès tijdens een festivalletje heeft laten weten dat wij hun versie van deze Cash klassieker hebben gekozen om te coveren. De andere primeur; “Too Drunk…” maakt wat minder los, maar dat was met deze zwoele bossanova ook niet direct te verwachten. Wel een fantastisch nummer om te spelen. (en wat een tekst…)

Eind van de 2^de set waren wij geheel door ons repertoire heen, maar het publiek nam hiermee geen genoegen. Ik heb daarna dan ook niemand horen klagen dat we met Big River, Chicken Shack en Galaxy noodgedwongen in herhaling moesten. De opmerking dat we wel een hele bijzondere verzameling aan nummers spelen, vat ik trots als een serieus compliment op. We zijn niet voor niets de enigste Country Punk’a’Billy band in heel zuid-west nederland.

Het was een top avond met een dankbaar publiek en een tevreden kroegbaas die ons graag eind van het jaar nog een keer wil zien.