Na een voldaan avondje NoPoint heb ik toch weer wel erg veel zin om een dagje met de Brotherhood op pad te gaan.
De gage voor een avondje speule in 't Fust in Middelburg, tijdens het Rockabilly Shake Around Festival, bestaat voor een deel uit een fotoshoot door de gitarist van de Aloha Sluts. Een markante persoonlijkheid die samen met zijn vrouw, voor zijn eigen bandje een prachtige collectie Fish Eye pics heeft voortgebracht en dat schept verwachting. De ontmoetingsplaats is Desafinado, of toch Dessa-fi-nado, onder de lange Jan in hartje Middelburg. Op het pleintje voor het jazzcafé zijn voor de gelegenheid een 50's beursje met diverse kraampjes, een barbershop, kleding, vinyl en een vette Cadillac neergezet. Wanneer we even onder de boom staan voor-te-beschouwen, stapt de band die zo juist in Desafinado heeft gespeeld naar buiten met een bekende Paladins fan en zanger gitarist van de Rhytme Chiefs. Van het gesprek mr. sigar valt niet veel te maken, maar ach.
Wanneer ook Andre de lange Jan heeft gevonden zijn we klaar voor de shoot.
Wanneer Koen voorstelt een paar foto's op/bij/in de cadilac en voor de toren te maken, wordt het creatieve voorstel beantwoord met de nu al legendarische uitspraak; "Dan kan ik net zo goed 18 foto's van m'n lul maken!." De toon is gezet en Koen draagt de creatieve voorzetjes over aan ons, maar gelukkig heeft de sessie er niet onder te leiden. Na enig trek en duw werk gaat het portier van het met tijgerbekleding, opgesmukte pooierrijtuig open en hangen we met z'n vijven op de brede bank van het muzeumstuk op wielen. De rest van de sessie vindt plaats onderaan de lange Jan.
Van de bandpot duiken we de Griek binnen. De 2de keus in dit geval, want de eerste Griek, waarbij was gereserveerd, had blijkbaar weinig goede recensies van de echte middelburgenaren uit de kennissenkring van Koen.
De entourage waarin de buitentafel was neergezet, was, evenals de gerechten, van geen hoogstaand niveau. Maar een bandetenje hoeft ook weer niet te sjiek te zijn. Maar gezien de ervaring met alles-naar-hetzelfde-smakende-varkensvlees, besluit ik me bij de droog gebakken sliptongetjes te houden.
'T Fust zit aan het begin van de Vlasmarkt naast De Bommel. Gastvrouw Monica is over enthousiast en overijverig om ons met onze spullen te helpen. Gelukkig is ze ook overijverig in het inschenken van een bak koffie.
Het café is ook hier enigszins verminkt met een rookhol aan de voorzijde van de kroeg, waar het café in een vorige versie de bands tijdens de blues route positioneerde. Gelukkig was er vanwege het weer weinig reden om in de zuurstofarme palingrokerij te gaan staan en bleef de deur, waarvan de toeloop in mijn terratorium bevond, tijdens het spelen zo goed als ongebruikt.
De setlist was een redelijke kopie van de Straatfestivalset, maar dan volgens de Geersdijkversie met een extra eerste set, eindigend met Raggle Taggle Gipsy Whore. Deze keer wel met de capo's op de juiste plek. De kroeg was niet afgeladen, maar laat zeggen "gezellig druk". Onze paparazzi met hoed, krulsnor en visoog, loopt ook nog even binnen voor wat bewegende opnames. Helaas blijken deze inderdaad grotendeels bewogen te zijn.
Heleen blijkt volgens Izaäk niet meer te komen, maar Jo en Dré hebben de weg wel weten te vinden. Zo ook Izaäk en Anje, naast gelukkig een aantal vaste Baldrick Bros vrienden.
Na de mogelijk iets te lange pauze was het bezoekersaantal drastisch gedaald en dat bleef helaas het grootste deel van de 2de set. Halverwege de set staan 2 rustige nummers gepland en tussen deze 2 in vind er een grote wisseltruc plaats die helaas wat tijd vergt. Daar heeft Andre de laatste optredens de schone taak op zich genomen om onze T-shirts en CD's aan te man te brengen met een verkooppraatje naar gelang de duur van de switch. Alleen slaat onze basbroer de plank deze keer even mis en neemt voor Straight A's het woord. Als voorbereiding moet ik even mijn duimplectrum over mijn dikste vinger schuiven en sta vervolgens te wachten tot het praatje te einde is. Tja, wanneer je eenmaal begonnen bent moet je het tenslotte afmaken ook. De wissel, waarbij Koen zijn ukelele aan mij geeft, Jaap de banjo van Koen uit zijn kist plukt en Koen zelf een mondharmonica en bullet pakt, ontaard uiteindelijk in een rommelige stilte. Maar ik krijg niet de indruk dat het publiek hier erg mee zit.
Ergens over de helft van de set lijkt het of er een bus met jongeren aan de voordeur is vrij gelaten. De met name jonge blonde dames, met af en toe een iets te hippe jonge kerel, lopen grotendeels straight naar het achterste deel. Enigszins verbaast, zo leek het mij, bleven ook enkelen voor ons staan. Het was wel duidelijk dat zij niet voor de
Rockabilly Shake Around naar 't Fust waren gekomen, maar konden duidelijk onze laatste nummers van de set waarderen. Direct na Jesus, komt 1 van de dames vragen van wie dat laatste nummer toch wel niet is en deel haar mee dat dit Mojo Nixon betreft. Al ben ik er wel zeker van dat die niet in haar favoriete MP3 afspeellijstje van haar GSM staat en geef meteen een hint dat hij ook op onze CD staat.
Deze opmerking wordt lauwtjes ontvangen en bijna direct is ze ook naar het biljard achter in het café verkast.
Koen heeft meer beet en is in de weer voor 2 Limburgers, waarvan de kleinste een T-shirt hoopt te kunnen bemachtigen. Wanneer ik voor Dré een L-etje zoek roept Koen met alle goeie bedoelingen "éh je nog een L-etje voe dat ven'je dìh?". Waarop z'n maat met enige verontwaardiging reageert. Maar daar heeft Koen 1 duidelijke uitleg voor; "Tja, 't is toch ok mèh een ven'je!". 😆
Enfin, we zijn nu ook in de Zuid-Oostelijke hoek bekend en volgens hun voorspelling kunnen we nog wel eens een uitnodiging uit die hoek verwachten. We gaan er niet te grote verwachtingen aan ophangen, maar wie weet wordt onze interprovinciale tour ooit nog eens een feit.
In de week erna, blijkt er wat onbedoelde foutjes in de gage-envelopjes te zijn geslopen en krijgen we de, op een paar na, wat tegen vallende foto's toegestuurd. De livefoto's hadden zwaar te lijden onder het licht, wat vooraf niet was te voorspellen. Overigens kan dit verder de avond niet vergallen, want zo als menig Baldrick Brothers gig was ook deze weer een feest.
