Na 2 jaar zijn we weer welkom op het motorfeestje van de Zierikzeese Lost Ones. Na een berichtje van Andre aan Hans, of we net als vorig jaar weer voor het muzikale deel mogen zorgen krijgen we een afwijzing met de mededeling dat er nooit geen band 2x achter elkaar op het mosseltreffen speelt. Het lijkt daarmee af, maar enige tijd later wordt onze bassist er door Hans op gewezen dat dit toch echt al 2 jaar is geleden en we krijgen de keuze uit de vrijdag of de zaterdag. De keuze is met een zaterdagoptreden met de Baldrick Brothers in Middelburg, al gemaakt voor de vrijdag en aldus koers ik, gezien de belabberde septembermaand, op een redelijk goede nazomeravond over de Zeelandbrug naar het clubhuis van de "verlorenen" aan het eind van de zeedijk.
Een stukje nostalgie wanneer ik bij binnenkomst wat ouwe motormaats ontmoet.
"Neef" Tom (de Regt), bediend de knoppenkast voor de algehele geluidsversterking en met een stuk praktischere podiumindeling dan 2 jaar geleden, plant ik m'n Koch/Fender-combicombo's in de hoek van het ruime clubgebouw. Het kroost van Boudewijn had weer een diploma om in ontvangst te worden genomen en mr. de Buck was wederom gedoemd om last minute het podium te beklimmen. Maar gelukkig had Andre de taak op zich genomen om het instrumentarium een plek te geven en van de nodige touwen te voorzien.
Voor een stel diesels waren we vanavond snel op temperatuur. En ondanks het fijne treffenweer met een uitbundig oplaaiend kampvuur, hadden we al meteen wat bandjes volk op onze hand. De fijne setlist had weer een nieuweling met Always On The Run. Niet de eerste keer in de set, maar wel de eerste lekkere uitvoering, met aan het eind een trompetkazoo solo van niemand minder dan herr Man himself.
Tijdens de eerste pauze klinkt Born To Be Wild uit de speaker, wat Stefan graag op de lijst had gezet, maar waarvan ik heb beweert dat dit geen moetertje voor een motortreffen hoef te zijn, maar wat misschien toch wel had kunnen zijn, maar wat ik natuurlijk nu hier niet toe ga zitten geven. (Even dieeeeep adem halen!)
Enfin, de tweede set is er niet minder om. Al ben ik verbaast dat er met enige regelmaat een wolk aan glitters vanaf het plafond lijkt te komen. Angel Dust is hier toch echt wel het laatste wat ik uit de lucht verwacht te zien komen, al geeft het wel een apart tintje aan dit voornamelijk met zwart leer gevulde motordomein. Later blijkt enkele clubleden hiermee menig heavy biker feestje mee te terroriseren, wat mij wel enigszins op mijn lachspieren werkt.
Vóór The Kids in American weet in m'n echo feedback truc nog even uit te vlooien en met goed resultaat.
Tijdens de 2de pauze staan we buiten wat uit te zweten wanneer 2 motorbondgenoten met hun twee wielers het gebouw binnen rijden en met hun voorband tegen het podium een duo burn-out maken. In een mum staat het gebouw grijs van de rubbermist en er is niets meer te zien en bollen de stinkende wolken door de dubbele openstaande deuren naar buiten. Daar gaan we voorlopig ff niet meer naar binnen. Het duurt enige tijd voordat er weer wat zicht is en na nog wat ouwehoeren met dene en gene wordt ik door mijn mede muzikanten het podium op gesleurd. Yes!! We gaan weer.
Weer een overheerlijk setje rampetampe rockstampers waarvan de ene nog lekkerder loopt dan de ander. Met enige medelijden voor Henk, die morgen om 6 uur op zijn werk moet verschijnen, maar niet naar z'n tent wil zolang wij nog op het podium staan te stuiteren.
Met een mengeling aan buitenlandse gasten gooien we er met alle plezier nog een Skandal tussendoor voor de Duitsers onder de bezoekers.
Vreemd genoeg komt het publiekskoor met "nog-een-liedje" wat traag op gang. In ieder geval te traag voor de barkeeper die er redelijk snel een CD in kiepert. Misschien ook wel eens fijn om eens zonder de bekende toegift een leuke avond af te sluiten.
In het sleutelhok staan we elkaar dan ook terecht elkaar met een goed gevoel en een lading adrenaline op elkaars schouders te slaan. Wanneer de altijd spraakzame Hans zijn betoog heeft gehouden en alle octaven van Herman zijn registers in het zonnetje heeft gezet, vraagt hij ons om toch nog 1 keer de bunne op te klimmen. En jawel. Alsnog staan we onze wel verdiende toegift voor een enthousiast publiek op te dragen. Henk had deze wellicht niet meer verwacht en is zeer verstandig naar zijn tentje verkast. Ondanks de vroege start rond 21:20 is het alsnog weer lekker laat geworden. Maar met plezier. Ook na de laatste klap sta ik nog lange tijd met de nog steeds spraakzame Hans na te kletsen.
En dan.... terug de brug over en naar huis. Morgen weer.... Yes!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten