vrijdag 23 november 2018

Company of Sinners - The 90 D6bels in Dinant (B) - 23 November 2018

Hell Yeah!!!! We gaan naar ‘t buutenland. Het voordeel van regelmatig een Waalse muzikant naar de Zeeuwse klei halen voor een duo optreden in onze bekende kroegen, is een wederdienst in het Ardense heuvelland aan de Franse grens in het voorprogram van de plaatselijk Rock’n’Roll grootheid aldaar in zijn plaatselijke habitat. Of te wel, zijn persoonlijke stamkroeg "The 90 D6bels". De deal werd tijdens ons optreden in La Strada beklonken en een dik half jaar later neem ik de vrijdagmiddag vrij om op tijd in ‘t Vlindertje te zijn waar we bij Koen z’n ouders hebben afgesproken. Het is een goeie dag weer wanneer Koen en Eva in de schildersbus, met mij in m’n Peugeot in het kielzog, via Antwerpen naar het zuiden afdalen. Een reisje van 3 uur zonder al te veel files. Rond vijven staan we voor de “vakkundig” gerestaureerde voordeur van Michel en zijn sympathieke vrouw Flo. Achter de karakteristieke natuurstenen gevel, langs het lintbebouwde Walonisch dorpje Bouvignes, schuilt een huis met een hele ruime vierkante hoge woonkamer cq keuken die van voor tot achter Rock’n’Roll ademt. Midden in de kamer staat de volledige setup opgebouwd voor zijn solo act John Mary Go Round, waarvoor wij vanavond het voorprogramma doen. En verder staan overal gitaarkoffers, gadgets, rockabilly stuf en hangt er een lading back stage pasjes die vergaard zijn tijdens eigen gigs. Alles in 50s stijl verraad de muzikale smaak van de heer des huizes. We worden gastvrij ontvangen met zelfgemaakte pizza en nadat we onze slaapplek voor de nacht hebben gecheckt vertrekken we naar het centrum van Dinant. Stephanie, de dame achter de bar, is ons contactpersoon, maar ook de kroegbaas zelf is in goeie moed. Al snapt hij er geen barst van waarom een muzikant op dit uur nog om een bak thee vraagt. Maar het lijkt me verstandig om nog maar even niet aan het belse bier te beginnen. De nacht is nog lang.
Wallonië is feitelijk de voorstad van Frankrijk met al hun vaste gewoontes, openheid en vriendelijkheid. En dito wijze van begroeten. Of je ze nu kent of niet, er moet worden gehugged. En liefst nog met een onverwachtse kus achter je oor. Dat is even wennen voor een nuchtere Zeeuwse boer waarvoor in de regel een knikje en een heuj al als een enthousiaste begroeting wordt ervaren. Het podium is ruim voor een dubbele opstelling en we beginnen de avond voor aan het podium. Ondanks de boodschap dat we uiterlijk 21:00 "moeten" spelen, gaan we tegen 21:30 met een bescheiden hoeveelheid publiek aan de bak. In de loop van onze set druppelt het kroegje met omgekeerde Jack Daniels flessen als schemerlampjes aan de wand, gezellig vol. Menig markant persoon loopt binnen. Schijnbaar is het hier een normale zaak om je met je hond in de kroeg volledig vol te kappen, aangezien er 2 exemplaren de hele avond in en uit lopen om in de koud op het terras het nicotine niveau en aan de bar het alcoholpromille op pijl te houden. Na ons heeft Michel zijn back line, die vooraf achter ons was opgebouwd, in no-time op orde en in een vol uur gaat hij snoeihard los op zijn bonte verzameling 4-snarige creaties met een door de duivel opgejaagde moddervette zang. Halverwege wordt ik op mijn schouder getikt door een Groningse dame die klaarblijkelijk de gasvelden heeft verruild om samen met haar Johnny Halliday in de Ardennen onder te duiken. Zoals afgesproken vraagt Michel de Company voor een jam op het podium. Eerst Koen en na een paar nummers prik ik mijn akoestisch bakkie in m'n Fender. Ik bak werkelijk niets van mijn solo, maar de lol is er niet minder om. Zeker wanneer ook Pierre, een jonge gast met een eigen Arctic Monkeys achtig bandje en pupil van gitaardocent Michel, met wasbord het geheel opleukt. Na 2 nummers hou ik het voor gezien om de schade wat mij betreft te beperken, en ben dankbaar toeschouwer van een niet te stoppen Mary Go Round. Wanneer de 2 gastmuzikanten uiteindelijk ook het podium af komen, leent Michel mijn Simon & Patrick en schut er nog even een reeks all time favorite Rock'n'Roll klassiekers uit. Een heerlijke local party dus. Beide hondenbezitters kunnen inmiddels niet meer op hun benen blijven staan en wanneer wij onze snoeren oprollen wordt het plan bedacht om nog een afzakkertje bij Pierre te doen (zijn ouders zijn niet thuis) en zo belanden we middernacht aan een ovale tafel in een oud heren huis met 3 jonge gaste, Koen, Eva, Michel, ikzelf, een whiskyfles met 2 gitaren.
De whiskyfles laat ik voor wat het is, maar het kleine 6-snarige gitaartje heb ik al snel te pakken. Wanneer ons wordt voorgesteld om een Company nummer te doen, past Koen, inmiddels aardig uitgeblust, voor de zang, waarop ik "Wisdom of a Stone" inzet. Terwijl ik het nummer speel en zing speelt Michel er een slide solo overheen. Zo heb ik mijn jamsessie bijdrage nog wat recht kunnen trekken. Ontroert slaat 1 van de jonge gasten me lovend op mijn schouder. Tja, wat een beetje drank en een stukje muzikale poëzie al niet met je kan doen. Diezelfde drank, weliswaar met mate, belet onze maat niet om ons in zijn vierwieler richting huis te sturen waar we direct moe maar voldaan het logeerbed in duiken.
Enigszins verkleumd rol ik 's-morgens uit bed. Op tijd om Michel en Flo nog gedag te zeggen en ruim na hun vertrek en na een goed ontbijt trekken we de deur achter ons in het slot. Ik ga naar huis en Koen en Eva reizen door naar Luik voor een festival met o.a. Michel's "Country Cooking" in de stad.
Mocht onze muzikale held en zijn gastvrije partner dit stukje proza ooit, in Frans vertaald, onder ogen krijgen dan is het volgende citaat van een voor ons bekende meermin op de stoep van het Waalse dorpje recht uit het hart gemeend aan beiden “Bedankt voor dit fijne avontuur!”

zondag 11 november 2018

Company of Sinners - Manual to Kill Your Darlings (DE LP) - 11 November 2018

Bijna 30 jaar muziek, een rijtje aan geslaagde leuke bandjes en sinds een aantal jaar als duo. En eindelijk weer eigen muziek maken. Niet dat ik zo'n productieve schrijver ben, maar af en toe wat aanklooien met akkoorden en een verhaal is wel erg leuk om te doen. Mijn kompaan is een stuk fanatieker in het verzinnen en samen rolt er nog wel eens iets leuks uit onze vingers naast een inmiddels ruime set aan gevarieerde covers. Kortom, we hebben genoeg verzonnen en samen uitgewerkt om er een opname aan te wagen.
Maar geen ellenlange studio takes en overdubs en dikke effectlagen. Gewoon, zoals we zijn. Lekker low budget bij Koen thuis op een barkruk.
Het inmiddels alweer een paar jaar geleden dat we op festival Geniet in Wemeldinge met de band werden uitversterkt met microfoons met een ronde gekleurde windkap en een eigenzinnige microfoonopstelling voor het mic-en van mijn stereo Fender/Koch setje. Ja, Nico is niet bepaald 1 uit de massa. Iets wat ons wel bevalt. En iemand met de artistieke hobbycombi; fotografie en opname apparatuur. Met dat laatste zit hij niet vast aan een studio of opnameplek. Opnemen op locatie is dus geen probleem.
Geen idee wat we er van moesten verwachten, maar onze lo-fi boodschap is duidelijk (al is mijn wens voor 1 mic op de oude bluegrass wijze in het midden even een brug te ver, maar alla). We hebben Nico uiteindelijk weten te strikken voor 11 november 2018 om 13:00 voor een zondagmiddagsessie aan de keukentafel bij Koen in Lewedorp. De vinylhoek aan de achterkant van het huis is onze stek en Nico stalt zijn apparatuur uit op de lange eettafel. Twee krukken, een paar authentieke tafelkleden op de vloer, een relict Vox-versterkertje en 4 condensatormicrofoons (2 voor de gitaren en 2 voor de zang) is alles wat er staat. Samen met nog een paar snoeren voor de mondharmonica amp en de direct ingeplugde gitaren maakt het geheel aan zwarte spaghetti een lekker onoverzichtelijke brei wat allemaal aangesloten wordt op het stapeltje techniek wat inmiddels aan een laptop is verbonden. Ziet er indrukwekkend uit.
In de week ervoor hebben we aan de bar met onze lijst aan nummers en een dikke stift onze Don’t's weg zitten strepen en onze Do's met rood aangemerkt! Bijna elk nummer wat wordt doorgestreept is een jammer, maar we houden nog een forse lijst over. De ambitie is hoog, al mag duidelijk zijn dat ook deze lijst niet volledig op plaat zal verschijnen.
We willen alles zonder overdubs opnemen en dan moet het wel allemaal in dezelfde take goed zijn! Na 11 nummers zijn we ergens over het midden van onze wensenlijst en de concentratie begint duidelijk weg te ab-en na een middag take na take te hebben ingespeeld en gezongen! We gaan het er voor vandaag bij laten en wanneer we Nico hebben geholpen met zijn lange dropveters, microfoons en 19” apparatuur, zwaaien we onze knoppenkunstenaar uit en is de middag om!
We denken nog korte tijd aan over een 2de sessie 1 á 2 weken later, maar we zijn er al snel uit dat dit ‘m gaat worden. We zijn beiden vinylliefhebber, dus er is geen discussie op welke geluidsdrager we onze opnames uit zullen gaan brengen. Het liefst op 10”. Het maatje tussen single en LP in. Kleur: zwart.
Nico maakt van alle 11 opgenomen nummers een grove mix 0.1 en dezelfde week hebben we nummer voor nummer alles op mp3 via de Whatsapp-groep “Uur “O” te Lewedorp” binnen.
Ik neem ze alle 11 meerdere keren door, maar Koen neemt er bewust wat afstand van tot we met z’n tweeën de opnames beluisteren op de plek waar we hebben opgenomen. Vanuit de antieke rolstoel hoor ik alles voor een zoveelste keer en we zijn kritisch maar ook realistisch naar wat voor ons mogelijk is. Het is 21 november wanneer we Nico onze definitieve lijst doorgeven. Nico: “Hebben we al een idee welke nummers door de ballotage zijn gekomen?” Koen: “Wisdom of a Stone en Not dead Yet vallen af, Nico” Nico: “Kill your darlings, 🙂 jammer maar helaas.... Dan zullen we eens kijken hoe mooi we de rest kunnen maken. :D” Gudy: “Kill Your Darlings. 🤔 Hmmm. Goeie titel voor een LP.” En zo is spontaan een titel geboren. Letterlijk passend bij ons thema en figuurlijk de strijd om het wegstrepen tot we op 9 geschikte songs uit zijn gekomen.
26 november zitten we met z’n drieën achter het grote scherm in de huiskamer van Nico, naar alle gekleurde balkjes en vernuftigheden op en rond het scherm te kijken, terwijl Nico als een Tita Tovenaar mix 0.2 tot leven brengt. Veel kunnen we niet meer aan de opnames sleutelen, maar Koen ziet toch kans om nog een extra woord toe te voegen aan het refrein van Hangman’s Blues, een extra fluitje in de Skipper en met z’n drieën rond 1 microfoon zingen we het koortje voor Wake Up Sinners in. Mijn poging om mijn eerste regel zang in Seat 13 over te doen strand, omdat mijn originele zang niet weg te poetsen is van de andere mics. Maar heel erg blijkt dit ook niet.
Nico heeft het een paar weken druk, maar komt op 20 december in 1 klap met de 0.2 versies. In de tussentijd heeft de foto-artistieke kant van Nico ons een lading goeie shots van ons tijdens Songs from the Heart opgeleverd en op de laatste dag van het jaar wordt een CD-tje afgeleverd met versie 0.3 en een foto van Songs from the Heart als hoesje. Goed gedaan en respect voor het engelen geduld, Nico.
Op 3 januari hebben wij onze puntenlijst weer gereed voor versie 0.4 en op 13 januari weet Nico ons te melden dat de 2e extra toegevoegde Hangman’s Blues van de opnames is verdwenen. Verder heeft hij weer zijn best gedaan voor een nieuwe mix en 16 januari zitten we weer bij de maestro aan zijn bureau. En jawel, 20 januari ligt versie 0.4 alweer op CD op de mat.
Dan eindelijk, op 23 januari zijn wij tevree en weten we Nico te melden; “Masteren die hap!”. Wanneer Nico op 29 januari definitief van mij de volgorde door krijgt kan hij dan ook werkelijk aan de slag! "Oh ja. Overal 2 seconden stilte behalve voor de Skipper.” Na een paar keer proberen komen we beiden unaniem uit op de exacte magische 26 seconden.
30 januari is het opname proces geheel ten einde en zit Nico zijn werk er op met een mooi resultaat. Masterversie 1.0 is ready voor persing.

In de tussentijd is de 10” afgevallen en gaan we voor een zware 12” van 150 stuks. Aangezien 300 de minimale oplage is, hebben we daar nog een uitdaging met de perser, maar ons besluit staat vast. Achterop de hoes staat in een ovaaltje “ /150”, waar op de lege plek het volgnummer moet komen te staan wat elk exemplaar uniek maakt.
Voor de hoes komen we uit op een foto die Martijn Fincke van ons heeft gemaakt op de Middelburgse markt voor het eettentje Robuust tijdens de Rockabilly route c.q. Old timers dag. Martijn werkt er graag aan mee en photoshop’t zelfs de aanwezige toeristen voor de bloemenstand voor ons weg.
Na wat proefopzetjes komt Koen met het idee om ons logo en de tittel in de koffer te zetten. De achterkant maak ik door een hoop foto’s af te laten drukken. Deze uit te spreiden op de vloer en er met een statief een foto van te maken. Iets wat je vroeger ook vaak in de binnenhoes van 70’s platen zag.
Het uiteindelijk aanleveren op het juiste formaat was nog een redelijke strijd voor een ongeschoolde art designer, maar het resultaat was het dat waard.
Na wat vertraging door een misverstand tussen de perser en mij (kwestie van onbekend zijn met persen en artwork aanleveren) krijgen we uiteindelijk 28 maart de proefpersing binnen. 3 vinylplaten die met klem wordt geadviseerd om alleen op hoge kwaliteit afspeelapparatuur afgespeeld mag worden. In de dagen erna zie ik op FB onze schijf op een ongeveer 60 jaar oud pick-up meubel liggen. Ach, als hij daar niet op klinkt dan zal het op een B&O ook wel niet klinken.
Een beetje jammer is het overstuurde hoog in de Skipper. De blues harp in Hangman’s Blues aan de andere kant heeft hetzelfde, maar valt niet zo op. Bij navraag (2 april) blijkt dit toch echt met de master te maken te hebben. Hoe dichter naar het midden, hoe hoger de snelheid en daar heeft het hoog vaak problemen mee. Een echt probleem willen we er voor 150 stuks niet van maken. Het heeft ook weer zijn eigen verhaal en dat maakt de schijf ook weer extra bijzonder, dus houden we deze versie. Lesje voor de volgende keer.
19 april worden er 150 in plastic hoedjes geschoven schijven afgeleverd en 150 extra lege hoezen vanwege de feitelijke minimale afname van 300 stuks.
Deep Grooves heeft prima werk geleverd en waar nodig prima geassisteerd. En dat was hier en daar wel wat op zijn plaats voor zo’n onervaren muzikaal gezelschap als wij.
Maar veel geleerd en een pracht van een schijf. Zelfs met het ontbreken van de titel op de rug, nog steeds apen trots. Het bescheiden logo van onze sponsor; Flakkee Records, komt mooi uit op het label. Jan mag ook trots zijn. (En dat is hij dan ook! :) )
Koen heeft in zijn creatieve uitspatting bedacht om de nieuwe LP (verkoopprijs €15) te vergezellen van een buttontje met ons logo. Zo’n gratis punkspeltje voor op je spijkerjas. Of beter gezegd; €15 voor een button met een gratis LP van de Company. Wat wil je nog meer.
We hebben nog wel wat werk om alle 150 platenhoezen te nummeren. Uit het zakje, nummeren, in t zakje. Oneven voor mij en Koen doet alles even. Daarna de meeste platen random volgorde in de doos en klaar voor de verkoop!

Na de 2e Songs from the Heart in de Middelburgse Spot, hebben we besloten om op zoek te gaan naar een contra bassist! En in de tussentijd zijn we gegroeid naar een Tres Hombres compañía de pecadores. Songs f/t Heart organisator; Sjef Hermans kwam met een telefoonnummer op de proppen en een paar weken later wist ook John de Pree een bassist die goed bij ons zou passen. Exact hetzelfde nummer. René moest dan ook wel voorbestemd zijn om ons nieuwe bandlid te worden.
Op dinsdag 26 maart spreken we onze eerste avond bij Koen thuis af en dit blijkt een goeie zet! De klik is er meteen en hij gaat er voor!

Meanwhile hebben wij het druk met onze nieuwe ahosie. Bij Mees, Flakkee Record en Sleazy Tikkie hebben we een paar vaste verkoopadressen en voor wie ons op FB om een plaat vraagt en binnen 15km van Heinkenszand woont, doen we per schildersbus een rondje langs de deur en wordt de schijf vergezeld van een moordlied persoonlijk afgeleverd. Onze nieuwe hit, “She Drunk All The Time” doet het erg goed aan de deur. Bezoekje in Wemeldinge, Kapelle, Biezelinge, een paar in Heinkenszand, ‘s-Heer Arendskerke, de Blauwe Wijk. Een paar weken later staan we 2 dagen op foodtruckfestival Van-de-dingen-die-gebeuren en hebben bij de Ketchupfabriek ons Zeeuws-Vlaamse verkooppunt en op elke boom een hoes als reclame affiche.
Als afronding van onze plug en PR route doen we met z’n tweeën de studio van omroep Zeeland aan.
Onze eerste echte vinylschijf is een feit!

zaterdag 13 oktober 2018

Company of Sinners - Jailhouse (support Drunken Dolly) Middelharnis 13 okt 2018

Aanvankelijk waren we gevraagd met de Brothers, wat een prima match zou zijn geweest met de Ierse folkpunk van de dronken Dolly. Helaas hadden we deze zaterdag niet allemaal vrij in de agenda, maar het is zeker geen straf om het gat te mogen vullen met de Company. Dolly blijkt al 10 jaar te bestaan, maar krijgen de laatste tijd pas meer publiciteit en staan regelmatig op de middel grote festivals. Zo ook op het 5 mei festival in Rotterdam waar Wessel met lovende kritieken afgelopen bevrijdingsdag over de band vandaan kwam.

We hadden wel een planningsuitdaging. Koen zou diezelfde avond in een paar nummers de mondharmonica partijen invullen van de Last Waltz in het dorpshuis in Middelharnis. De Soggy Bottom Girls hadden het initiatief genomen om het legendarisch concert van The Band met plaatselijke muzikanten dunnetjes over te doen. Half muzikaal Flakkee was opgetrommeld om het huzarenstukje en tevens afscheidsconcert van de Canadese begeleidingsband van Bob Dylan te vertolken. Persoonlijk had ik nooit het besef en weet van het bestaan van de laatste live wals van het bandje The Band, maar de nummers en de originele gastmuzikanten, bestaande uit de halve America’s muziekgeschiedenis, waren me niet vreemd. Het originele concert werd op groot doek achter het muzikale schouwspel afgespeeld en ondanks dat het afleidde van de live aanwezige band gaf het een speciaal terugbliksfeertje in het fraaie dorpsgebouw.

Ondanks onze beperkte aanwezigheid bij de uitvoering, die we omwille van ons eigen performance in de Jailhouse, moeten afbreken, is het het kaartje dat Eva voor me heeft geregeld, meer dan waard.

In jongeren centrum Jailhouse hebben we onze speelplaats overeenkomstig ons vorige voorprogramma voor de Dynamite Blues Band op dezelfde plek naast de bar opgebouwd. De organisatie van de jongerensoos, die ook de Last driekwart Waltz handen en voeten heeft gegeven, zou onze aftrap afstemmen op het einde van de Waltz in het Diekhuus.

Met de Rotterdamse folkpunkers stemmen we elkaars soundchecks af en tussen de bedrijven door is er over en weer interesse in elkaars gear en de langharige hyper banjoist Guido wisselt met liefde zijn passie voor zijn besnaarde snaredrummetje uit.

Het is de Waltz organisatie niet helemaal gelukt om het gehele publiek naar de Jailhouse te dirigeren, maar het is een bescheiden maar dankbaar publiek wat voor ons staat en zorgt voor een intieme sfeer.

De Drunken Dolly, met een aangenaam obscuren LP hoes, en een groen Iers Leprechaun mannetje als zanger, is duidelijk meer punk dan folk en het enige traditionele instrument, de 4-snarige banjo, wordt agressief akkoorden strummend bespeeld. Prachtig zicht, maar helaas gaat het geluid op deze locatie op in het scheurende gitaarwerk. Het enthousiasme is er gelukkig niet minder om. Volle zaal wordt het wederom niet. Zelfs niet veel meer dan tijdens het voorprogramma, maar dat maakt het er niet minder gezellig om.

Tevreden rij ik alleen terug naar Zeeland terwijl Koen en Eva per tandem de weg naar hun slaapadres in Sommelsdijk nemen.


zondag 30 september 2018

Company of Sinners - Leer zaakje “Bags by-J” in Goes - 30 sept 2018

Goes mode stad?! Echt iets voor ons.(?)
Een familiare aangelegenheid wat de Razen betreft, want we hebben de schone taak om het leerzaakje van Jeanet, waar Sterre al geruime tijd de lappen leer omtovert tot uh... “You Name It.”, van wat entertainment te voorzien. Als aanvulling op het geheel heeft Mees zijn kappersstoel achter de glazen pui staan voor het bijpunten van baarden en herenkapsels. Wie die middag door het smalle papegaaitje van de lange vorst naar de markt (of vica versa) wil, kan bijna letterlijk niet om ons heen. Het is de eerste keer dat ik me met mijn Martin op straat vertoon en dat bevalt me best. We hebben die middag goeie aanloop met zo nu en dan iemand in de kappersstoel die een keuze uit ons gecategoriseerd repertoire mag maken, een oude klasgenote van de lagere school waarmee we meteen een optreden voor 2019 kunnen regelen en de aandacht van de 3 genomineerde schoonheden voor de Zeeuwse Miss verkiezing. Begrijpelijk zien de dames een foto met de barbier beter zitten dan met 2 sjofele straatmuzikanten. Maar dat zij ze vergeven. Na afloopt nog een biertje in het achtertuintje en een persoonlijke broekophouder uit leer naar keuze. Goed bestede zondagmiddag dus!

zaterdag 29 september 2018

Company of Sinners - Flakkee Records - Stad aan ’t Haringvliet - 29 Sept 2018

Vinyl! Dat is waar het om draait. Letterlijk en figuurlijk! Want het is recordstore day! Zo ook in Stad aan ‘t Haringvliet. Geen echte stad, zoals gedacht, maar een rustig oud dorpje op het mooie witte, bijna Zeeuwse, eiland onderaan Zuid-Holland. De plek waar vinyl specialist Jan zijn winkeltje met plattenbakken vol LP's heeft, die hij voor deze gelegenheid aan de kant heeft geschoven en heeft verruild voor een podiumpje in de nis voor het raam.
Buiten Jan en onze macht om liep ons eerdere optreden uit zijn naam tijdens een vinylbeurs in Renesse, iets minder soepel dan geplant. Het was daar verder wel oké, maar het platenpubliek, wat die middag de beurs bezocht, had blijkbaar minder behoefte om na hun bezoek de hotelbar te bezoeken waar wij ons als het entertainment voor het plakkend publiek en de platenverkopers hadden opgesteld. Evenals DJ Bertje, die die middag de zwarte 7" schijfjes afspeelde, stonden we uiteindelijk voor wat hotelgasten, Jan met vrouw en een paar van zijn bevriende standhouders te spelen. Ook geen straf, maar deze keer hadden we het toch een stuk beter voor elkaar. Het vinylzaakje werd die middag goed bezocht door vrienden, vaste klanten. en pasanten. Jan heeft zijn vaste plek in het platenspelerhoekje en vrouwlief verzorgt de hapjes en drank en voor het doorlopend bezoek hebben we een mix van al onze nummers met een heuse quiz voor de muziekfreaks onder het aloude moto van wijlen Willy Walden en zijn Aase Rasmussen, "Raad een lied of niet." (tevens de meest fantasieloze quiznaam in history). Maar voor ons draaide het die middag om de originele schrijver van het liedje en Jan zou na afloop de aanwezige met 5 goeie antwoorden belonen met 25 euro vinyl naar keuze.
De eerste sets werd er mondjesmaat een enkele goed beantwoord, maar in de laatste klinkt naast me, ongeacht welke nummer, na de laatste toon van elk nummer, "Ja, da's is een eigen nummers!." En na 5 eigen nummers is het bingo.
De winnaar en zijn wederhelft zijn echte stadters aan het Haringvliet en goeie vrienden van Koen en Eva en hebben nog genoeg vlees in de kast om een barbecue in de zonnige achtertuin voor aan te steken. Na een korte twijfel laat ik me godzijdank overhalen om mee te gaan en het laatste uur Flakkee die dag zit ik met een goed stuk vlees naast de potkachel in goed gezelschap met de zon in m’n nek en de sirene rust van het afgelegen dorp aan de barbecue.

zondag 16 september 2018

Baldrick Brothers - Panta Rhei in Vlissingen - 16 Sept 2018

Kwartetje compleet. Onze laatste gig dit weekend. Lekker knallen in de Vlissingse strandtent, nabij het windorgel, aan het Nollestrand. De tent is verbouwd en het vaste podium is nu op de kopse kant, met Vlissingen in de rug, opgesteld. Stukken beter naar onze beleving en nu maar hopen dat het geluid ook beter uitkomt. Ons plan om ons eigen PA mee te nemen, hebben we op het laatst gestaakt. En met de belofte voor een vaste geluidsman, gaan we uit van een goeie zaalmix.
Geluidsman Harry is blijkbaar de vaste geluidstechnicus en dat moet sowieso stukken beter zijn dan de mix-skills van een willekeurige barkeeper de keren ervoor. In ‘t Beest heb ik de hele set op m’n oude Guild gespeeld, zoals meestal. Nu leek me een middagje op m’n nieuwe wel eens een uitdaging. Deze heeft wat meer output en meer laag. Wanneer alles afgesteld staat zetten we in met een oorverdovende “Power Shake.!!!!!!!!”.  En dat is zeker niet figuurlijk bedoeld. Heb zelden zoveel mensen tegelijk naar hun oren zien grijpen. Ik ga mijn volume zeker niet goed praten. Dat zou wel heeeeel hypocriet zijn. Maar wanneer ik mijn eigen volume zelf al wat temper door het uittrappen van m’n micro-amp hoor ik vanuit de zaal snoeihard een scherp viersnarig “rengedengedengedeng!!!”.  Naar mijn mening heeft onze vriend 2 kanalen verwisseld of iets in die trend, want de vingers blijven bij de meesten waar deze op moment 1 in waren gestopt. Vanaf het tweede nummer lijkt alles wat beter te staan. Ook nadat we op het podium een streepje terug zijn gegaan. De zon schijnt en het sfeertje is goed. Al
moet er op zo’n middag wel een beetje drank in. We hebben 3 sets af te werken die middag en we zitten er lekker in en de respons in goed.
In de laatste set zet ik naar-gelange-gelang Señorita in wanneer twee aanwezige Poolse dames de vloer vóór ons innemen. De plek die, ondanks de positieve respons, door de meesten wordt gemeden door zover mogelijk achterin te gaan staan. Mooie gelegenheid om onze troef in te zetten. Het origineel is van de Whiskey Daredevils (75 hits na 2,5 jaar op YouTube, as we speak), een obscuur cowpunkbandje uit American, zoals Ronald er wel meer heeft aangedragen. Geweldig Spaanse Flamengo-punk in dit geval, met een wat onduidelijke tekst in het refrein?! Palma of Parma moon? Geen idee. Laat dit bandje een paar jaar geleden naar België spelen. En Jaap en Ronald in het publiek! Helaas geen Señorita, maar na afloop staat wel de zanger in het publiek. Jaap grijpt zijn kans en tijdens een goed gesprek komt de tekst ter sprake. Geen idee is het antwoord van de zanger. Ze spelen het zelf al jaren niet meer. Maar het is een tekst van de drummer en die weet gelukkig nog dat het over de “Taco Bell under the Parma moon” ging. En wij hadden er vanaf toen weer een prachtig verhaal erbij.
We toppen de middag af met een tango 666, een big ugly G en ook hier kan Jesus op de zondagmiddag niet ontbreken. Als echte uitsmijter hebben we onze aangepaste uitvoering van SOB. En werkelijk iedereen Hoooowhwoo’t mee.
Het was me weer een feestje. En wanneer het meeste alweer in de auto ligt worden de borden met pittige kip, rijst e.d. ( ‘t was weer uitzonderlijk lekker) buiten op het terras geserveerd en is het nog even natafelen.
Een paar aangename filmpje passeren de komende dagen op FaceBook. En gelukkig hebben we de hard left nipple foto nog. 😂 En zijn we twee Poolse fans rijker.


zaterdag 15 september 2018

Company of Sinners - Visserijdag Biezelinge - 15 sept 2018

Een privé Visserijfeestje wel te verstaan. Sjaak zit 25 jaar in de vis en samen met Gaby staat het stel er goed en gelukkig voor. Meeeer dan reden voor een feest in de achtertuin van het aangename optrekje aan de rand van Biezelinge.
Het visduo is meer dan gastvrij en bij aankomst is er al een aardige club aan gasten aanwezig. We hadden eerder die middag onze versterkers en dergelijke op de hoek van een met podiumdelen verhoogde “dansvloer” geïnstalleerd, waar iedereen nu mijlenver vandaan lijkt te willen blijven. Het idee om akoestisch het publiek in te gaan is dan ook de beste optie. Zoals altijd werkt dat goed, totdat de aandacht bij een paar weg ebt en je je volume moet opkrikken om je verstaanbaar te maken tussen het geroezemoes van de menigte. En logisch, want je bent niet op een feestje om alleen wat vishapjes weg te knagen en naar 2 muzikale clowns te kijken. Kortom, na een nummertje of 3 a 4 prikken we in en staan we alleen op ons hoekje van het danspodium. Na ons eerste setje hadden we even gelegenheid om met een gevuld bord aan de bar in de keuken even bij te komen van een intensief middagje. Het toetje bestaat uit een aanzienlijk deel van de inhoud van de fudge-pot. Helemaal klaar voor set 2. De respons is minimaal, maar zonder twijfel heeft het feestduo het zichtbaar reuze naar hun zin. Dan neem je de rest voor lief en maken we er van wat er van te maken valt. Busted zet ik wel erg enthousiast in met een iets te gehaast tempo op de basdrumklopper van de cajon. Totdat halverwege m'n linkerhand blokkeert en op geen enkele wijze meer reageert op wat m'n hersens 'm probeert wijs te maken. Dood en dood eng. Koen doet een wilde poging om, al trekkend aan m'n vingers, een kramp ongedaan te maken, maar echt op een kramp lijkt het niet. Gelukkig zijn m'n vingers na een paar minuten weer bij hun positieven en kunnen we set 2 afmaken.
We blijven nog een tijdje plakken in de buurt van de zelfgemaakte kroepoek, al gaan we wel te vroeg weg voor het hoofdprogram en missen we het optreden van Albertina, die ons 's-middags enorm verraste met een aantal serieus goed gezongen jazz nummers. Hopelijk helpt de drank de mensen vanavond over de streep en op het podium en weet zijn er een gezellig feestje van te maken. Desondanks een prima feestje en reden voor herhaling. Misschien dan voor ons op een klein podiumpje ergens in de hoek naaste de bar. Een beetje dichter bij de mensen. We kijken nu al uit naar een 30 of 35 jarig jubileum.

Baldrick Brothers - ‘t Beest brult - 15 sept 2018

Dag 2 van ons marathonweekend begint met opbouwen in Biezelinge voor een door m’n kompaan omgedoopt jubilaris feestje in een "Privé Visserijdag" bij de vishandel van Sjaak en Gaby. Alwaar mede entertainer Albertina al druk in de weer is om samen met manlief en 2 te ver door geëvolueerde schoothondjes, om een muur aan geluid op te stapelen. Een favoriete dag bleek, want we hebben een feestje in Yerseke voor de Zeeuwse kapitalisten vereniging en een rondje over de Schoorse dag, af moeten slaan. Een optreden in ‘t Beest met de band ging ons toch aan het hart om aan ons neus voorbij te moeten laten gaan en zo komt het dat we met begrip van onze eerste klant voor een uurtje latere aanvang, onze versterkers in Biezelinge optuigen en vervolgens in de bus naar Goes reizen om daar een half uurtje te knallen met de broers. De jonge gasten van Geen Dienst staan enthousiast op het podium hun Surrenderiske rocktruc te delen met het publiek wanneer wij het smalle halletje vol keilen met onze back-line. Een half uur om op te bouwen is kort, maar ondanks de iets langere set van onze voorgangers staat alles in minder dan 25 minuten gecheckt (complimenten voor de crew van ’t Beest) en perfect afgesteld klaar wanneer Ronald exact op tijd “In Zaïre” inzet.........om na dik 3 minuten precies op de twee af te slaan. Tja, logisch dat er dan 4 man na de één “Your Out!” naar de drummer wijzen.  Voor een zaterdagmiddag was er behoorlijk wat publiek op de been. Heel veel meer dan waar ik op had gerekend. Heerlijk om weer eens op een groot podium met goed geluid te staan. Ons half uur van 16:30 tot 17:00 vliegt dan ook voorbij en de setlist van de hand van Jaap past perfect binnen de tijd. Buiten staat alweer een singer-songwriter op het podium en samen met een goed bezochte vinylbeurs is het volle programma een succes. Boven zetten we allemaal onze handtekening onder onze play list voor de verzamelaar alias DJ met gele strop die hier vanavond aan de bak mag en met een laatste babbel met de jonge gasten van Geen Dienst (Leuke naam Jaap; "In Dienst") trappen we het af voor deel twee van onze middag.


vrijdag 14 september 2018

Company of Sinners - D’Ouwe Brug in Sas van Gent - 14 sept 2018


Het weekend van 14 t/m 16 september is lekker vol gepland. Twee optredens met de Company en twee met de Brotherhood. We gaan haast op beroepsmuzikanten lijken, al blijft het inkomen nog wat achter op de tijd die we er in steken. Neemt niet weg dat dit voor ons een leuke muziekmarathon is die we op de vrijdagavond aftrappen in Sas van Gent. Al vroeg in de avond stap ik het klinket van schildersbedrijf Raas binnen, alwaar ik de heer des huize tref met een flinke nieuwe blauwe plek op het borstbeen getatoeëerd in de hoedanigheid van een stijlvolle antieke Aristona buizenradio. Een duidelijk statement tegen de gedwongen DAB+ coup die het Zeeuwse medianetwerk heeft gepleegd ter wille van verbetering van een ander tijdelijk fenomeen; HET INTERNET ?
Het doel van onze trip naar het Gentse Sas is een avondje muziek spelen voor een hongerig gezelschap wat onder het genot van enkele biertjes Finger Food naar binnen werkt. Nooit geweten dat vingeren en eten zo'n populaire combinatie was op dit stuk vaste land van Zeeland. Maar hier weten ze de, door onze boeker Martin bereide, lekkernijen gretig op ons tempo naar binnen te werken. Bij aankomst, na een goed gesprek met een local middenstander aan de bar en tevens vriend van Zeeuws-Vlaamse muziekheld Brock jr (die ons volgens zijn zeggen misschien die avond nog komt verrassen?!?),  laden we Koen zijn matzwarte Transporter uit om onze halve huisraad (helaas zonder onze lamp) te midden van de afgesproken plek tussen tafels en bar in te plaatsen. Maar gezien de ruimte achterin en de paal die wel erg dominant voor onze snufferd staat, verkassen we meteen richting de hoek rechtsachter voor de pleedeur die ook 2 meter verder toegankelijk is.
Tijdens onze sound check vraagt een Belse dame of we ook Cash spelen. Ring of Fire ofzo. We stellen Folsom Prison voor. Neus ophalend is de reactie, “Die ken ik nie.” We hebben dus duidelijk met een "echte" kenner van doen. Gelukkig blijkt manlief echter wel een liefhebber en tevens, denk ik, onze grootste fan van die avond.
Na een akoestische start tussen de eettafels prikken we alles in en werken we ons last minute play list, bedacht halverwege de tunnel, af. Het is duidelijk dat een hongerig publiek zijn prioriteit bij zijn bord en bierglas houdt en af en toe een bescheiden reactie en teken van leven geeft. Dat respecteren we als bescheiden artiest. De 2de set beginnen we weer wat ingetogen en aangepast aan het etend en pratend publiek, maar vanaf "Hallelu" spelen we alleen nog voor onszelf en zetten we elk nummer een tikkeltje harder en agressiever in, wat bij het inmiddels barhangend publiek best wordt verteerd. Ondanks onze hardere aanpak en “stevigere” nummers, zoals La Grange??? (Busted) blijft het tam in de Ouwe Brug. Gelukkig is eigenaresse Claudine nog de enthousiastste en op verzoek bij binnenkomst van m’n kompaan aan de kok, worden we na afloop door haar van een paar lekkere tosti’s voorzien.

zondag 9 september 2018

Company of Sinners - Opendag Hoeve “8>1000” in Borssele - 9 sept 2018

Strak ik de lak staat de monumentale hoeve, een eindje van de doorgaande weg naar Borssele, langs een zijweg welke verderop als een onverharde weg richting Ovezande loopt. Mijn kompaan is verantwoordelijk geweest voor de strakke verflaag en zodoende kind aan huis. De boeren groene raamkozijnen zijn nog maar amper droog wanneer we op een bloed hete middag hier op het terras achter het gastenverblijf de muziek mogen verzorgen voor de bezoekers van de Monumentendag. Ondanks de geringe afstand, ga ik toch eerst langs Koen, om daar over te stappen in z’n LaRo uit 1960. Het gebakje heeft, zoals het hoort, geen gordels en in de open laadbak past ons instrumentarium. Het is niet bijzonder druk wanneer we ter plaatse komen, maar we zijn dan ook vroeg. We nemen in de authentieke woonkamer van het huis de set nog even door om vervolgens een handje vol cultuursnuivers van moord en doodslag liederen te voorzien, terwijl de dames achter het kraampje naast ons hun ieseluk lekkere zelfbaksels aan de man proberen te brengen.
Storm is het niet gaan lopen die middag, maar we hebben ons prima vermaakt voor een zonnige zondagmiddag. En daar was de persoonlijke rondleiding over de bolletjes zolder van de paardenstal en het uit sloophout gemeubileerde gastenverblijf, door het kind aan huis, zeker debet aan.
Maar de terugrit was DE attractie van de dag. In plaats van linksaf naar de doorgaande weg, stuurt mijn kompaan de bejaarde Best-4-by-4-by-far, rechts het zandspoor van de onverharde dijk op. Snelheid is in zo'n open brik zonder gordels sowieso een volledig ander begrip dan een sportkar op de Duitse autobaan. En al helemaal wanneer je het gas in trapt en door de putten en kuilen bij tijd en wijlen het gevoel krijgt dat je los van de grond komt.
Ook over het asfalt recht over de binnenring van de rotondes is de Pyton een eitje wanneer door de robuuste, maar weinig functionerende sluitingen, het portier door de kracht open slaat. Kortom, een fijn dagje uit voor een stel onbedopte muzikanten. :)

woensdag 11 juli 2018

Company of Sinners - Feestje in Geersdijk - 11 Juli 2018

De taart koningin van de Foodtruckfestivals, Missie Apple Pie, heeft ons gevraagd een paar nummers te spelen voor een goeie vriendin voor haar 60ste verjaardag. We stonden regelmatig naast het koffie en cake caravantje van de altijd vrolijke Missie en het was dan ook geen moeite om door de week een uurtje vrij te nemen en in nette pakkie naar Heersdiek te rijden voor een moordliedje of wat.
De gemiddelde leeftijd van de aanwezige dames lag rond die van de jarige, maar het opgeschoten stelletje maakt een weinig andere indruk dan een stel uitgelaten vrolijke bakvissen op weg voor een schoolreisje. “Hebben jullie een nummer over grote lullen?”. “Uh, nee!.” “Oh, jammer. Doe dan maar een ander vunzig liedje!” Oke?!?
Het stelletje houdt van uptempo nummers en daar passen we dan ook zonder pardon onze minder snelle nummers op aan. We doen onze microset in de zon op het terras van het “knutsel”lokaal waar de dames daarna nog een tijdje zoet zullen zijn. En na afloop hebben wij nog even tijd om bij Nicoliene in de Graaf een afzakkertje te nemen. Alwaar we meteen een nieuwjaarsconcerten voor begin 2019 afspreken. Het eerste deel van het jaar zit er op. Koen rijdt door naar de Zwarte Cross en binnenkort start ook ik mijn wel verdiende zomervakantie.

zaterdag 7 juli 2018

Company of Sinners - Festival Geniet in Wemeldinge - 7 Juli 2018

Vanwege het bloed hete weer zowat verplicht m’n rieten hoed op en me onder een dikke laag zonnebrandcrème gesmeerd de blanke zon in. Toch is de brandende zon een stuk aangenamer dan de miezerregen van vorig jaar.

Direct na ons geslaagde laatste optreden tijdens Geniet vorig jaar, als afsluiting van het muziek en kraampjes festijn rond de struisvogelboerderij net buiten Wemeldinge, werden we gevraagd om het volgend jaar (nu dus) weer terug te komen met de band. Ondanks de vroege boeking leek ons een derde keer wederom een goed plan, maar blijkbaar zonder duidelijk idee van datum en vakantieplannen. En zo bleek ons enthousiaste “ja” helaas niet haalbaar vanwege de vroege schoolvakantie.
Tijdens onze zondagmiddag activiteiten, afgelopen winter, had Penny het idee opgevat voor een optreden van Finley en mij tijdens het middagprogram. Leuk plan, maar met gebrek aan voorbereiding en gebrek aan motivatie na een onverwachts en teleurstellend einde van ons zondag-bij-ons-circus, hebben we ook dat maar over boord gekieperd.
Zo bleef alleen de bijdrage van Koen en mij over, want gelukkig kon de Company dit jaar wel. En zo staan we toch ook dit jaar weer tussen de braderiekraampjes van een braderie die eigenlijk geen braderie mag heten, maar stiekem toch ook gewoon weer wel een beetje een braderie is. Afijn, zal ons een zorg zijn, wij kunnen weer!
De muzikale invulling voor op het achterland is, naast ons, de taak aan H&H. Wat in deze opzet Jon en Eric, beiden uit onze oefenhok-buurband “Dubbel D”, op een kruk met gitaar inhoud. Eric, ooit de grijze muis van een theaterduo samen met een Leeuw, geniet hier nog ruime populariteit bij de geestelijk minder bedeelden, zo blijkt. Begin van de middag werd mijn gitaarkoffer zowat uit mijn handen gerukt door een gast met een iet wat vreemde blik in zijn ogen die mij voor een muis aanzag; “Hallo Eric. Ik ga jou helupuh!.”
De andere act die middag waren de door-geëvolueerde Reconstructors (Herman en Boudewijn) met als toevoeging Hans Dekker, die speciaal voor deze gelegenheid zijn zondagse gezondheidssandalen er voor aan had getrokken. Een poging om op hun verzoek een nummer mee te spelen, wordt afgestraft wanneer blijkt dat het trio met platte pet hun gitaar een toontje lager hebben gestemd. Beide acts waren onder een partytent weggezet en tussendoor konden wij onze tijd indelen door overal bij en tussen de kraampjes en het publiek te vertoeven. De themakeuze achterop de Harmony van Koen bepaald onze play list en zo wisselt onze repertoire tussen Drank, Hiernamaals, Dood, Hoop & Liefde, de Trein en nog van alles meer.
Halverwege het veld, tegenover de partytent spelen we o.a. “619” voor het volk aan de bar. Wanneer ik na afloop met banjo rond mijn nek een kwartslag draai en een stap richting tent zet wordt ik van achter door een scootmobiel over mijn rechter hiel gereden. De opzittende bejaarde houdt het gas er uit schrik vol op en het gevaarte schiet met zijn neus de lucht in. Gelukkig grijpen een paar omstanders, incl. ikzelf, in om de bejaarde met alle wielen weer op de groene weide te laten landen. I.p.v. een traumahelikopter komt de ouwe dame met de schrik weg en heb ik enkel een paar weken een dikke enkel.
Niet gehinderd gaat ons programma door en wanneer we eind van de middag voor de platte pette band trots onze laatste eigen geschreven liedjes aan de sta-tafel voordragen en na afloop de dag afsluiten met een broodje wos’ met zelfgemaakte Terneuzense ketchup, hebben we er weer een aangenaam muzikale dag op zitten.
Henne, Patric’, Penney & Peter, wederom bedankt!

vrijdag 8 juni 2018

Baldrick Brothers - 1000ste weekend café De Vrijbuiter - 8 juni 2018

Nog maar pas geleden waren we Andre in bijzijn van Jelle in La Strada aan het pushen voor de blues route in oktober. Onze bassist heeft standaard zijn agenda geblokt voor een weekje weg tijdens de herfstvakantie waardoor we steevast de blues route missen. Wellicht was Jelle toen nog niet overtuigd van de stap die hij inmiddels heeft genomen wat betreft stoppen met zijn aandeel aan de Goese horeca door het stoppen als kroegbaas van het afvoerputje van Goes; oftewel café De Vrijbuiter.
De altijd goedschiks bebaarde kastelein heeft het al die jaren niet zo nauw genomen met zijn optrekje, maar misschien was dit ook wel wat De Vrijbuiter De Vrijbuiter maakte. Iedereen kende Jelle en ging er regelmatig een flesje bier halen. Al was het maar omdat het 1 van de laatste toevluchtsoorden was na tweeën wanneer de rest van stad zijn deuren sloot. Maar ook omdat Jelle een hoge gunfactor heeft en de kroeg een sterk “ons café” karakter heeft.  En dan neem je de hygiëne en de ouwe zooi wat minder nauw, toch?! Wij hebben hier een paar mooie momenten beleefd en we zijn dan ook trots dat we voor prime-time op zaterdag avond gevraagd worden voor het 1000ste weekend feestje. Oftewel een mini indoor Vrijbuiterfestival. Aangezien onze CD hier regelmatig ongevraagd in de speler ligt (zelfs wanneer er geen Baldrick Brother is te bekennen) nemen we aan dat wij en onze muziek hier wordt gewaardeerd. Alleen is onze zingert, zelf ook vaste klant, op zowel vrijdag als zaterdag niet beschikbaar. Maar na wat wikken en wegen lijkt het voor onze prille goesenaar toch mogelijk om vroegtijdig zijn inwijdingsfeestje cq buurt barbecue toch ontvluchten. Hij heeft zelfs in zijn nieuwe straat slachtoffers weten te maken om als publiek te participeren.
Na 3 snoei harde rock/metal-bandjes mogen wij ons zegje doen in 45 minuten speeltijd. Aangezien 3 kwartier voor ons inmiddels een mini concertje genoemd mag worden, besluiten we om er dan ook maar meteen een Best of ... optreden van te maken. Een soort van “Alle 13 Goed”, maar dan met een paar nummers meer. Het valt iets tegen aan drukte, maar het is er niet minder gezellig om. Voor m’n koebel verzameling wordt mij door jubilaris persoonlijk een relikwie van zolder gedoneerd waar ik m’n ijzerwerk aan vast kan maken. Na een minimale sound check staan we klaar voor het moment dat de heer des huize binnen stapt na een verdiende peuk en dan zijn we los. Goed dat we de laatste week nog even door de set zijn gegaan. Al valt daar bij “Too Drunk….” bij mij niets van te merken. Nog even thuis de akkoorden gecheckt en sta vol vertrouwen in de verkeerde toonsoort te spelen. Nog wat verbaast naar de rest kijkend waarom zij duidelijk iets anders spelen. Al doe ik m’n best, het klinkt werkelijk tot op de laatste maat nergens naar. Veel valt hier niet aan te verdoezelen, maar met een zelfverzekerde grijns rammelen we het volgende nummer er achteraan en hopelijk is iedereen onze bossanova versie van de Dead  Kennedys alweer vergeten.
Driekwartier is werkelijk niets. En wanneer we daar zelfs al overheen zitten lijkt het alsof de avond nog moet beginnen. We hebben nog zat nummers, maar zonder onze Best of wordt het een onsamenhangende afsluiter wanneer we ons zouden gaan wagen aan een dikke toegift. Dus soms moet je je gewoon aan je afspraak houden.
 Morgen nog een avond headbangen op de muziek van 4 plaatselijke metal bandjes en dan zit het er hier op! En Jelle, wat ga je nu doen nu je niet mee achter de bar staat? “Bier zuupe en êêl ‘ard KUT roepe!” Tja! Dat zijn nog eens ambitieuze vooruitzichten. Maar het zegt genoeg! Tijd voor zichzelf en een keer aan de andere kant van de toog! Onze zegen heb je en bedankt!

zondag 27 mei 2018

Company of Sinners - Klomppop straatfestival Ovezande - 27 mei 2018

Het dreigt een sport te worden om toch telkens weer op het Ovezandse feestje te spelen. Mijn eerste keer op Klomppop was met m’n eerste bandje Evidence. En na een lange rij aan edities als bezoeker en regelmatig als muzikant, proberen we dit jaar zonder officiële uitnodiging toch weer als muzikant op het terrein te staan. Barbier Mees, zoon van Koen, zal er namelijk wel staan en Dennis stemt in met het plan om de knipklant van een muzikale serenade te voorzien door 2 halve zolen met gitaar en mondharmonica met een pallet aan drama keuzes op de achterkant van een Harmony tenor. Die hebben we binnen dachten we nog. Tot Dennis ons een week later vroeg om ons officieel op de programmering te zetten als Sinners in het witte kerkje op het dorp. Het Witte Arjaentje op de T-kruising ‘s-Heerenhoek/Nisse/Oudelande, midden in het dorp, zou door derden voorzien worden van entertainment, maar dit ging kort voor het straatfestival niet door. Dus te laat voor de poster, maar op tijd voor het programma foldertje en het huis aan huis krantje, mogen we 2 sets afgewisseld met Peetman Wisse en het dorpsgezicht van Ovezande omdopen tot huize des volksvermaak. Oftewel onze eigen “Sinners Church”, zoals in alle dorpen in de zak in het krantje staat te lezen. Fijn dat Dennis ons dit even van te voren heeft gemeld, zegt de eigenaresse met een bescheiden glimlacht. Maar ze kan het wel waarderen.
Na op zaterdag, volgens vaste traditie, het Klomppopfestival te hebben bezocht, stoppen we op afgesproken tijdstip voor het toegangshek van het festivalgebied. Jammer genoeg is het gebied beduidend kleiner dan andere jaren, waardoor ons podium niet meer, zoals gedacht centraal, maar aan de rand is gelegen. Het uitladen is daarin tegen wel een stuk eenvoudiger.
Het is een welkom ontvangst van Barbara en moeders in het, zowel binnen als buiten, in sfeer gerestaureerde monument. Zelfs de banken staan nog op z’n originele plek en achter de muur van de preekstoel zit een fraai barretje en zaaltje wat prima geschikt is voor een feestje, trouwerij, etc. en er achter een terras. Een soort van theetuin zonder tuin.
Wanneer we de auto/bus op het backstage terrein van Klomppop wegzetten doen we de barbershop (LaRo met open klep als klaptafel in een partytent met kappersstoel) van Mees weer optuigen voor dag 2, terwijl in de middelste tent de, laatste jaren gebruikelijke, Roomse katholieke kerkdienst wordt gehouden. Dit keer zelfs met een doping van de jongste Ovezandenaar en een paar luisterliedjes van JP de Klerk en z’n dochter die ’s-avonds met z’n Pete Seger’s session de grote tent op zijn kop zal zetten met zijn 14 koppige band. De wereld op z’n kop is het sowieso nu al, want meneer pastoor staat met zijn misdienaartjes in de muziektent, terwijl wij vanmiddag ons muzikaal uitleven in de kerk.
Veel hebben we daar niet voor te bereiden. Geen versterking of wat. Alleen wat kaartjes en tourschemaatjes die we netjes in stijl, als soort van liturgie, op de hoek van de banken leggen. Wanneer ik vóór in de kerk de laatste kaartjes leg, komt Ko v K binnen die met een overduidelijke GVD opschrikt van mijn aanwezigheid, waarmee onze eerste bezoeker onze zondaarskerk op gepaste wijze heeft ingewijd. Onze drummer krijgt zijn plek op de rand van de kansel en kijkt met holle ogen en sigarettentip in zijn mondhoek genoegelijk op ons neer. Peetman is onze sympathieke collega muzikant, waarmee we de middag afwisselen en het podium mee delen. Wanneer we om 1 uur willen starten met onze eerste set, begint het buiten licht te regenen. Geen idee of dit nu de reden was of de interesse in ons en ons kerkje, maar het voormalig huis des Heere loopt lekker vol wanneer we onze eerste moord ballades ten gehore brengen. Er ligt een lichte spanning over ons. Koen had voorgesteld ieder zijn eigen te zingen nummers aan te kondigen en zodoende werd ook van mij wat introducties verwacht. Zelden hebben we op zo’n plek akoestisch gespeeld en solo gezongen. Voordat vroeger daar de tijd rijp voor was, was ik de zondagsschool al lang ontvlucht en had ik al een andere veel leukere zondaarschool ontdekt.
Onze aanhoorders zijn ons vanmiddag genadelijk en zoals het hoort stil tijdens het lied en uitbundig tussendoor. Alsof het hier gebouwd is voor 2 + 1 snarenplukkers als wij.
Tijdens Peetman zijn set lopen er een aantal dames met glazen bier de kerk in en schuiven halverwege de kerkbanken in. Peter grapt iets over de combinatie van drank en religie en ik zie Koen met een zucht scheef naar het plafond kijkend opmerken “ Het zal er wel weer niet één van mij zijn!”
Onze laatste set eindigen we als vanzelfsprekend met Jesus Don’t Save Me, waarbij we ieder een gangpad nemen. De laatste set is voor Peter met een gastrol op mondharmonica voor m’n kompaan. Beide sets van onze collega staan in het teken van de blues. Wanneer hij zijn laatste nummer afkondigt schieten we naar het podium om hem te overhalen voor een blues jam. Enigszins met paniek in de ogen zegt hij overrompeld toch ja en Koen en ik schuiven er een stoel bij voor een jam in E, wat overgaat in Route 66, zodra Koen de eerste zin inzet. Vervolgens zet Peter een nummer van hem in en gretig vullen wij hem aan.
Geen idee wat er in de tussentijd buiten is gebeurd. Maar wij hebben in iedere geval een bijzonder Straatfestival achter de rug, wat we nog even vieren met een biertje en een stevige tomatensoep aan de goed verzorgde bar van Anouk, backstage. Daar kom ik Wessel weer tegen die samen met zijn scoutingmaats de toegangswegen heeft bemand en tussendoor nog even tijdens 1 van onze sets in ons kerkje was aangeschoven. Wanneer JP met zijn band, met collega Ruud achter de knoppen, de laatste Segers cover in Springsteen stijl heeft gespeeld, trap ik het af. Helaas komt de avond in Ovezande wat eerder dan gepland ten einde wanneer het noodweer in z’n alle hevigheid, met hagelstenen als golfballen (schijnt), losbarst. Gelukkig is het weekend dan bijna ten einde en kan de organisatie met trots terug kijken op weer een geslaagde Klomppop editie.

maandag 21 mei 2018

Company of Sinners - Kleinkunst op Stoom “Goes/Borsele” - 21 mei 2018

De druilerige middag rond de kerk in Schore heeft ons veel goeds gebracht. De Borselse Cultuurraad in de hoedanigheid van Lotje, wil ons graag in Augustus voor de jaarlijkse Oeljebroelje. Als ik me niet vergis een cultureelfestival in en rond slot Ellesdiek. Helaas wordt het hele gebeuren verplaatst naar een datum midden in onze vakantie. Alternatief is Kleinkunst op Stoom. Wat ons betreft zelfs een nog betere optie. 2x op en neer á 40 minuten per rit in een museum op wielen. Ideale plek voor een duo als ons. Mijn “creatieve” vertaling van Hoedekenskerke in Billycock church (letterlijk: bolhoedkerk) in de vooraankondiging, blijkt onbedoeld gênant en vergezocht, dus maken we er gewoon “Murder on the Goes/Borsele Express” van. In de aanloop ernaar toe verzint Koen een Stille Willy/Bleeke Jet tekst over een soort spoortrein onder de noemer 619. Geniaal gevonden. Ook Texas 1945 van Guy Clark pas in het treinconcept en Folsom Prison zat al vaker in onze set. Het keuze menu op de achterkant van Koen zijn 4-snarige Harmony is aangevuld met de categorie “Trein”. Rond 10:00 sta ik op de parking van de goederenloods voor de eerste rit van 11:00. Het is goed warm en de pas opgedoken licht beige broek van m’n pa past prima bij de zomerse dag. Zo gaan we de 2de pinksterdag de stoomtrein in.
Wasbord en banjo hebben we een paar coupés verder in het bagagerek gelegd. We starten van voor naar achter. Het eerste rijstel zijn de gesloten 1ste klas Oriënt Express coupés waar we vanaf het gangpad langs zij de reizigers toezingen. Wanneer een conducteur ons in het smalle gangpad wil passeren zeg ik zonder verder bedoeling “Ik zal mijn buik even inhouden!”, waarop ik Koen dubbel zie knikken van het lachen. Ik snap de grap pas wanneer ik binnen op de bankjes een aantal zeer omvangrijke personen zie zitten. Oeps! De volgende 3 coupés van de 2de wagon zijn de standaardcoupés met aan beide zijden van het gangpad banken. De trein zit goed vol en in 40 minuten met een kleine stop in Kwadendamme (Lange Weegje) komen we ternauwernood halverwege de trein. De grootste hit is wel 619! Her aanstekelijke refrein “Forget About It” wordt, na een korte uitleg vooraf, volmondig meegezongen. (Toch fijn dat Finley in de eerste versie nog een refrein miste.) Terwijl de trein over het spoor hobbelt, hobbelen wij van links naar rechts door het gangpad van coupé naar coupé.
De terugweg, na een pauze in het restaurant, hang ik m’n ukelele om en stappen we achterin op om via de 3e klas richting locomotief te gaan. Achterin zit de culturele raad en de figuranten die in jaren 30 kledij door de trein, op het perron en in het restaurant De Buffer lopen. Voor de dame met krullenbos en kinderwagen is wellicht zowel de kledij als geboorte datum authentiek. Maar d’r schuumpjes zijn geweldig. De 2de heenrit ’s-middags om 14:00 beginnen we wederom vooraan. Maar deze keer krijgen we bijval van Scrooge. De Dickenson icoon stapte gelijktijdig met ons op in Goes en wanneer zijn doorgang wordt belemmerd door een wasbord slaat hij de leren draagriem over zijn zwarte hoge hoed en schuift de afgezaagde jachtgeweerhulzen over zijn vingertoppen. De vrek uit half 19de eeuw kan verbluffend goed weg op het ijzeren golfplaatje en voor een aantal nummer zijn we Company XL. LeipeLeo blijkt ook aardig weg te kunnen op zijn 4-gaats mini mondharmonica’s en schut even Oh Suzanne en De Kleine Toverfluit uit de mouw van zijn lange jas.
Halverwege blijkt een jonge vrouw met accordeon ons in tegengestelde richting te naderen, maar de rit is te kort om nog een muzikale mash-up te doen.
Na anderhalf uur wachten in Ootjeskerke stappen we weer vanachter op. Een vrouw met een serie kinderen in aflopende volgorde heeft liever dat we haar coupé overslaan. Vreemd? Wanneer Koen me op de rokjes attendeert begrijp ik waarom moord, doodslag, OLH en de duivel in onze teksten niet helemaal in de smaak valt. Gelukkig een wagon verder wel en iemand roept na een paar nummers, “We willen Rock!” Tja, dan is Not Dead Yet daar het beste antwoord op! 
Op een paar zure christelijken na hebben we onszelf en een berg toeristen een aangename stoomtreindag bezorgd. Tot slot kunnen we uit ons onderzoek concluderen dat vrouwen unaniem voor de categorie “Hoop en Liefde” gaan, maar als alternatief “Drank” kiezen. Hmm?! Verder hebben we vandaag een kleuter een geloofwaardige mondharmonica solo laten geven. Meermaals een volle coupe “Forget About It” laten zingen en laten klappen op de maat van Texas 1945. Een hele trein categorieën uit ons repertoire laten kiezen, Duitsers laten lachen om flauwe John Cleese oorlogsgrappen (Don’t mention de war), een serenade aan een conducteursgezin gegeven, gemusiceerd met een meer dan 150 jaar oude vrek. En voor we werkelijk naar huis vertrekken geven Koen en de charmante accordeoniste als toegift nog spontaan samen een concertje voor de figuranten van die dag. Waarvan ik simultaan met de man met pet de laatste rit besef dat het een oude klasgenoot blijkt te zijn.

Kortom; het was me weer een genoegelijke dag.

vrijdag 11 mei 2018

Company of Sinners - Foodtruck Festival VDDDG Terneuzen - 11 mei 2018

Tijdens DE jaarlijkse Schoorsedag zijn we tegen 2 enthousiastelingen van De Ketchup Fabriek aangelopen. Het stel maakt Zeeuwse ketchup die o.a. vanuit hun eigen oude Ford Taunus bus wordt verkocht. Daarnaast organiseren ze met een set andere enthousiastelingen elk jaar een 3-daags Foodfruckfestival in het park aan de Otheense kreek in Terneuzen onder de naam “ Van Die Dingen Die Gebeuren”. De soort van Happy Few Flower Power aanpak straalt al uit de regelmatige aankondigen en info mails de weken vooraf. Het weer is goed en er is plek voor een tent dus weinig in de weg om mijn slaapzak weer eens uit te rollen. Wanneer ik tijdens de brugdag tussen Hemelvaart en het weekend samen met Finley richting Lewedorp rij om samen met Koen en Eva met z’n vieren de vrije vrijdag op pad te gaan, ligt de koffer vol met banjo, gitaar, ukelele, stoeltjes, matje, slaapzak en 2 tenten. Althans, dat dacht ik. Niet geheel gerust op de compleetheid van m’n oude motortreffententje, toch ook maar ons nieuwe 1,5 persoons minitentje meegenomen. En terecht want een halve tent was blijkbaar op zolder blijven liggen. Waar ik vroeger met m’n ogen dicht m’n tent op zette, sta ik een ongelofelijk partij te klungelen met te weinig haringen en niet passende binnentent. Gelukkig heeft mijn nazaat er betere kijk op. Zonder hulp had ik er waarschijnlijk nog steeds gestaan en een gebroken ego, geknakte tentstok en een paar beschamende momenten verder is mijn nachtverblijf ook veiliggesteld en glijdt de koude Desperado-clone van de Lidl er, zittend voor de bustent van Koen en Eva, in als een echte Westvleteren. 
Het park is al van voor tot achter volgezet met inferieure maar gezellige houten bistro setjes en hangen de bomen vol lampjes en gekeurde vlaggetjes. Rondom staan alle food trucks kop aan kont. Wanneer een paar uur later het grasveld vol staat/zit/ligt met groepjes mensen ziet het er uit als 1 groot tuinfeest. De ligging is dan ook perfect langs het water van de kreek. We zijn gevraagd voor 3 kwartier muziek tussen 17:30 en 18:15, waaraan we ons alleen qua begintijd stipt hebben gehouden. Want na 1,5 uur hebben we er een aardige ronde door het publiek op zitten en begint de baklucht ook ons hongerig te maken. We verdelen de envelop met bonnen over ons vieren en zo vinden we ons weg langs de creatieve kofferbakkeukens. De blonde Lamme Goedzak valt best en na de tweede gaan we een nieuwe ronde en hier en daar worden we beloont met meer bier en koude rosé. Op de kopse kant van het veld staat een party- cq muziektent waarin de plaatselijke fanfare met 14 sneeuwschuivers, een obscure DJ, zangeres met gitaar en een jazzband zijn ondergebracht, maar op 1/3 van het veld kunnen we ons al voldoende akoestisch verstaanbaar maken voor ons individuele publiek. Het algemene feestje gaat door totdat om half 11 de trucks gaan sluiten en m’n kompaan met godsgratie nog een paar flessen Corona weet te scoren! Mijn makker van vandaag is inmiddels al een tijdje geleden opgepikt door zijn moeder en broer en het is nu al aardig donker in het park. Maar de kleurige sfeerlampjes in de bomen doen hun werk uitstekend. Ook voor ons tijd om te stoppen, zou je denk. Maar het feest gaat onder de organisatoren en resterende food truckers gewoon lekker door rond een kampvuur in olievat. Mooi om daar ook nog maar eens een setje te doen. Onze eigen songfest-Waylon (de Terneuzenaar met hoed die we ook bij Echo waren tegengekomen) en z’n kameraad zijn ons voor, maar niemand heeft bezwaar wanneer we aanhaken bij de reeds ingezette bluesjes. Om 1 uur zet ik dan eindelijk m’n gitaar/banjo weg na een zoveelste versie van 619 met het laatste publiekkoortje “Forget About it!” voor vandaag. Na een prima nachtrust schuiven we ’s-morgens aan voor een ontbijtje zonder eitje (na 3 kwartier koken zijn de eieren nog steeds rauw. Ligt Terneuzen op een berg dan?), onder het genot van de ska uitvoering van de Franse dodenmars (Niet vreemd voor een DJ alias begrafenisondernemer) en de lucht van de eerste joint (hoe krijg je ‘m weg op je nuchtere maag). Verder prima ontbijt en tijd om de ramptent op te breken. Wat ons betreft hangen we hier volgend jaar gewoon de vrijdag en zaterdag de muzikant uit. Aan het eten en de drank geen te kort. En fantastische sfeer. Thuis rollen er nog diverse filmpje van een sympathiek clubje Terneuzenaren over de mail. 

We hebben het weer prima naar ons zin gehad!

vrijdag 20 april 2018

Company of Sinners - La Strada in Goes - 20 april 2018

Met een tussenpauze van een jaar staan we weer ik het café van Eric en Maurice samen met Michel alias John Mary Go Round, onze sigar-box-guitar-lotgenoot uit Dinant in België.
Nog voordat we het podium opstappen heeft Michel een optreden samen met ons in Dinant geregeld voor in november in zijn favoriete kroeg The 90 D6bels. De goed lachs en bebaarde buurman Jelle, uit café De Vrijbuiter, komt ook nog even buurten en ondanks André zijn jaarlijks terugkerende vakantieplanning in oktober, proberen we toch ter plaatse met Jelle en Andre een optreden tijdens de blues route af te stemmen.
Zichtbaar gespannen stapt m’n kompaan het podium op. Het blijkt steeds vaker lastig te zijn om met de Bassman als zangversterker het publiek goed te bereiken. Voor de een te hard en voor de ander te zacht. Toch heeft het zijn charme en eigenlijk is dat net zo belangrijk als een perfect geluid. We krijgen nog een tip voor de cajon klopper. Blijkbaar staan we op het punt om een extra kick-hole in onze houten doos te trappen. Op advies van Michel binnenkort maar eens een andere aanschaffen dan.
We beginnen onze set met The Skipper and the Mermaid. Een eigen nummer van Koen en je mag zelf invullen waar de inspiratie voor de Red Headed Mermaid vandaan komt.
Na de rustige opener gaan we er meteen uptempo in met Hangman’s Blues. Vanaf het begin begint het publiek binnen te stromen. Dat geeft een voldaan gevoel. Eric spoort ons nog even aan om alles een fikse tand harder te zetten, wat naar mijn mening geen overbodige luxe is. Helaas valt er halverwege onze set een gat in het publiek. Een aantal jongeren die eerst vooraan stonden, zoeken een plek achterin en de gebruikelijke verslaafden gaan ammas roken op de stoep. Dit werkt niet direct positie mee aan ons publiekelijk zelfvertrouwen, maar gelukkig weten onze broers dit nadien gelukkig te ontkrachten. Onze set was oké (al liep het tempo soms op door het jagen van m’n rechter voet op de cajon) en afwisselend. Op Jaap na zijn we er met de hele Brotherhood en om Jaap er bij te betrekken schieten we nog even een selfie voor onze broer in Nicaragua. De dag voordat er pittige rellen uitbreken waar onze frontman uithangt en het daar serieus een Rumble in the Jungle is geworden. Na ons neemt John Mary Go Round het podium, na een korte pauze, over en minder eenzijdig dan vorig jaar wisselt hij met regelmaat van gitaar die hij aan z’n tuinhekje heeft hangen. Ook bij Michel is het publiek bescheiden uitbundig. Pas wanneer hij ons na zijn vaste set van een uur het podium op vraagt voor een blues-jam lijkt er in het publiek wat te gebeuren. Ik ga op m’n cajon, verpakt in veilingkist, zitten en Koen kruipt tussen ons in. Het door Michel ingezette bluesje in E is goed te volgen en dankzij mijn micro amp boost-paddle heb ik genoeg ruimte voor een solo zonder dat elke noot voor m’n neus dood valt.
Na 1 jam-nummer stapt een jonge vrouw naar het podium en vraagt of we Mercy van Duffy kunnen spelen. Deze soort van jukeboxvraag krijgen we regelmatig en meestal is het zoeken naar een creatieve manier om zo’n verzoek vriendelijk af te wimpelen. Dit keer ligt het toch iets anders. De dame weet echt wel wat ze wil en volgens haar heeft het nummer maar 3 akkoorden en in een bluesschema. Wanneer ze het refrein voorzingt is mij wel duidelijk dat ze echt kan zingen en in een paar tellen heb ik de akkoorden te pakken. De 2 muzikanten naaste me kijken inmiddels ook een stuk minder sceptisch dan eerst en in no-time staat de begeleiding. Ik was er, zo bleek achteraf, niet als enige van overtuigd dat deze dame op alle fronten cum laude was geslaagd en niet alleen haar zangtalent was opgevallen. Ik kan het dan ook alleen maar eens zijn met de veronderstelling dat ze ter compensatie dan vast wel totaal verknipt moet zijn. Nobody’s Perfect, you know. 😂 Later blijkt zij de helft van het duo “Soul Kitchen” te zijn, waarmee we ooit met NoPoint om beuren het muzikale entertainment op de Goese markt hebben verzorgd. Mede dankzij haar is de toegiftjam het hoogtepunt van onze muzikale avond en gelukkig blijft ze nog voor wat achtergrondzang in de daarop volgende nummers om het feestje compleet te maken.
Wanneer onze muziek stopt en de muziek achter de bar wordt ingezet, blijft het tot sluitingstijd druk en wanneer we achter gesloten deur nog na zitten te kaarten krijgen we van Eric, de man een grootformaat Grand Prestige in ons handen gedrukt! Was weer een mooi en bijzonder avondje.

zondag 11 maart 2018

Trudy & Marion - "Zondag bij ons?" De Vroone Kapelle - 11 mrt 2018

Schrikkeljaar of 1 januari? Het zal wel de 1ste januari van mijn muzikale carrière zijn. Zo'n dag die begint als een groot feest met vrienden, kennissen en oprecht geweldige mensen om je heen, maar uiteindelijk eindigt met een vette kater en een knallende koppijn. "Zondag bij ons?" nummer 5 en mijn 366ste gig had een lange aanloop. Nadat Marlon en ik 2 geslaagde Pop-sing-a-longs hadden gedaan werden we enthousiast bestookt met de vraag om ook januari er weer 1 te organiseren. Dat streelt je ego wel, maar het waren wel 2 erg intensieve maanden na een even zo intensief jaar op het werk. Een maandje achterover hangen is ook best aantrekkelijk. Zo dacht muzikaal Zeeland er ook over, want het viel niet direct mee om een akoestische act op de 2de zondag van januari te boeken. Gelukkig was collega Rob mij niet vergeten en ongezien, maar met alle vertrouwen in Rob, hebben we Le Ravage geboekt. Een zich niet al te serieus nemend, maar zich zwaar onderschattend, gezelschap uit Walcheren met een set popklassiekers in een eigenzinnig akoestisch versterkte uitvoering. Een perfect gezelschap voor “Zondag bij ons?”.  De lol en humor spat er vanaf en met een paar lange sets is de middag goed en vrolijk gevuld. Ze weten mij over te halen om in de laatste set een paar nummers mee te spelen. "Weak" van Skunk Anansie en "Get Lucky" van Daft Punk. De eerste heb ik jaren met NoPoint gespeeld en de 2de terloops geprobeerd toen ik Chic Le Freak aan het uitzoeken was voor de Porgy & Bess sessie, waarvan de uitvoering de avond hiervoor. Eitje dus! Uhu! Spelen ze "Weak" in een andere toonsoort, dus weg leuke loopjes en dus maar akkoorden rammen. En "Get Lucky" geldt even niet voor mij. Ter plaatse wordt besloten om deze te skippen en hiervoor in de plaats een verrassing te spelen. Na het eerste rondje weet ik de akkoorden wel en ben ik al meespelend aan het afwachten welke tekst er bij hoort. Tot mijn verbazing hoor ik de zangeres zingen; "Ik verscheurde je foto, ...". Dit had ik altijd al willen spelen. (not!) Ze hebben me goed te pakken. Hilarisch! En ondanks dit dramatisch nummer, erg genoten! Zo was de 3de editie wederom, ondanks het ontbreken van een Pop-sing-a-long, zeer geslaagd. We beginnen met onze activiteit gestaagd wat naam te verwerven.

De 4de in februari had een serieus professionele uitstraling. Ellen Shae, de singer-songwriter met Taylor gitaar en haar eigen begeleidingsband, gitarist (een vriendelijke oude Londenaar) en contrabassist die voor de gelegenheid zijn zoontje had meegenomen voor de ritme sectie met een snare en ride-bekken, is dan ook niet zomaar een artieste. Haar eigen geschreven country-jazz nummers gaan verder dan de meeste regionale bands. De sfeervolle vertelliedjes maken van onze huiskamer weer een ander “Zondag bij ons?” dan de keren ervoor en ik ben trots en blij dat Inge ons had getipt. Even zo blij was ik met de bijdage van 'm oude NoPoint bandmaatjes; Herman en Boudewijn. Eind vorig jaar had ik Herman gevraagd om een keer een paar nummers mee te zingen bij een Pop-sing-a-long, maar hij pakte dit een stapje hoger op door Boudewijn te vragen om samen een setje covers en eigen liedjes uit hun oude doos, akoestische te spelen. Ellen stond op de prominente plek voor de muur waar voor kort nog een boekenkast had gestaan en het duo had zijn eigen "podium" in de, door kamerschermen gecreëerde, inham van de biljard ruimte. Met de piano vooraan en daarnaast 2 barkrukken vóór de onbenutte podiumdelen.
Tijdens de muzikale pauze van Ellen spelen de 2 NoPointers onder de vindingrijke naam The Reconstructor (Herman / Boudewijn of te wel Her-bou) een set, zoals ik ze regelmatig "of the record" in de oefenruimte of tijdens een soundcheck heb horen doen, maar nu dan voor het echie. Met Boudewijn afgewisseld op zijn nieuw verworden 12-snarige `Epiphone en op piano. Tijdens Locomotive Breath mogen Cisca, de dwarsfluitiste, die vorige maand ook tijdens de Porgy & Bess sessie samen met Herman en Stefan (ook NoPoint) hetzelfde nummer mee deed, en ik op gitaar meedoen. Terwijl Boudewijn achter de toetsen gaat zitten. Heerlijk zo'n muzikale mengeling. Leuk dat alles ook gewoon kan en lukt op zo'n middag. Aan het eind van hun set weten ze mij en het publiek te raken met een gevoelige ballad die ze ooit samen hebben geschreven. Helaas kwam de pianosolo van de Amazing Stroopwafels; Oude Maasweg, tot 2 keer toe niet uit de verf, maar de 2 hadden al genoeg credits opgebouwd met de andere nummers.
Ellen tipt me voor een Amerikaans duo dat in november naar Nederland komt en waarmee zij regelmatig nummers schrijft. De plannen voor een 2de seizoen beginnen hiermee ook al te groeien. De potentie is er zeker op Kapelle en het dreigt gewoon te gaan lukken met “Zondag bij ons?”.

Voor de 5de kan een Pop-sing-a-long niet uitblijven. We hadden de jonge muzikanten Dirk & Gijs al geboekt en met hun niet altijd voor de hand liggende mooie akoestische klassiekers is een Pop-sing-a-long prima te combineren. Er blijkt zelfs een mogelijkheid voor een combi. Tijdens de vorige “Zondag bij ons?” kwamen Herman en Hans, beiden TAFKABB’er (The Artists Formerly Known As Bêêste Bind), met het idee en voorstel om met z’n tweeën een volledige bijdrage voor een Pop-sing-a-long voor hun rekening te nemen. Wellicht zitten we dan met een overvol programma, maar ach. Wie let er op de zondagmiddag op de tijd?
Was wel even een verrassing toen ’s-morgens bleek dat er al een volledig podium en “zaal” opstelling was gemaakt. Verbaasd, want de indeling matchte niet of nauwelijks met onze planning voor de middag. Gelukkig was de PA met weinig aanpassing te verplaatsen. Verder de stoelen en tafels op een andere plek en zo was al snel weer een sfeertje gecreëerd. Jammer dat de aanpassingen door de initiator van onze zondagmiddag activiteit, minder in dank werd afgenomen en dit werd dan ook niet bepaald onder stoelen of banken gestoken. 😕 Beetje ongelukkige start, door een onnozel akkefietje. Helaas liep vervolgens de sound check ook niet bepaald vlotjes. Het duurde lang om een bruikbaar geluid te creëeren wat bij mij mogelijk het gevolg was van een redelijk platte 9V batterij.
Last minute besluiten we i.p.v. Dirk & Gijs met Trudy & Marion af te trappen. Er is niets zo ondankbaars dan voor een bijna lege kroeg te spelen, te weten dat er nog volk komt, en daarom nemen wij deze taak met 4 van ons mindere meezingers, voor onze rekening. Dirk en Gijs hebben met het eerste nummer wat afstemproblemen wat Gijs vindingrijk afdoet met een vergelijk met pannenkoeken. De eerste mislukt altijd, maar daarna worden ze alleen maar beter. Wat ook een kloppende vergelijk blijk te zijn. De combinatie van akoestisch en elektrische gitaar en een paar nummers op piano kwam goed uit de verf. Het jonge duo had een verrassend muzikale set neergezet en eindigden als afgesproken met Country Road, waarbij Finley de teksten op het scherm toverde en Marlon en ik aan schoven voor de start van onze eerste sing-a-long set, waarin Marlon en ik de begeleidende song op ons namen. Voor een paar nummers kregen we daarbij hulp van Herman.
Voor Bloed, zweet en tranen, die gelukkig Herman zingt, zie ik Hans de akkoorden pakken op de hals van de nieuwe Vay rond Marlon zijn nek, terwijl Marlon de rechter slagpartij voor zijn rekening neemt. Een door mij ooit gehate Hazes klassieker die, na mijn bijdrage aan KAFKABB voor pakweg 500 uitzinnige roeigasten, een speciaal plekje heeft verworven. Bij Marlon ook! Hij is er zelfs, volgens eigen zeggen, ooit voor uit een band gestapt.
Aansluitend aan onze set neemt Herman en Hans ons stokje over en hangt Herman mijn gitaar om voor 10 nummers meezing plezier. Het repertoire gaat van het  tenenkrommende “De Vlieger” van alweer Hazes tot aan de Ierse Folk met “The Wild Rover”. Maakt niets uit!! Het duo Spans & Sperman uh Hans & Herman weet het goed te brengen en het hele huiskamer café zingt mee. Zelfs al zit ik er als souffleur zo nu en dan wel eens naast en volgt de tekst op de schermen niet altijd tijdig wanneer ik even niet op zit te letten of zelf uit volle borst zit mee te zingen met The Letter of Hotel California. Des te meer respect voor onze vaste souffleur die het gelukkig wel foutloos voor elkaar krijgt.
Na Maas en Waal, onze eerste uit de laatste set, komen Dirk & Gijs nog 1 keer terug voor Take It Easy. Het is inmiddels al over zessen, maar niemand vertrekt en iedereen doet nog mee. Misschien had ik mij beter niet aan Racoon gewaagd, maar wanneer Herman de laatste 3 invult staat de klok al over half 7 en kijken we terug op een meer dan geslaagde middag.

Setlijst:

SET 1 - TRUDY & MARION:

Ben ik te min (1966) - Armand (Marlon)
Get Back (1970) - The Beatles (Gudy)
Love You Like I Love Myself (1979) - Herman Brood (Marlon)
Fortunate Son (1969) - CCR (Gudy)

SET 2 - Dirk & Gijs
Laatste nummer samen met Trudy & Marlon:

Country Roads - John Denver (Dirk & Gijs)

SET 3 - TRUDY & MARION:

Blauw (1990) - The Scene (Marlon)
’t Donder en ’t Bliksemt (1997) - Guus Meeuwis (Gudy)
Deurdonderen (1982) - Normaal (Marlon)
Zij Gelooft in mij (1981) - André Hazes (Gudy)
Bloed,Zweet en Tranen (2002) - André Hazes (Herman)
Sweet Dreams (1983) - Eurythmics (Herman)
I Will Survive (1982) - Gloria Gaynor (Gudy)
Oya Lele (2003) - K3 (Marlon)

SET 4 - HANS & HERMAN:

The Letter (1967) - The Box Tops
Obladi Oblada (1968) - The Beatles
House of the Rising Sun (1964) - The Animals
Hotel California (1976) - The Eagles
De Vlieger (1977) - André Hazes
Proud Mary (1969) - CCR
Sinds 1 dag of 2 (1981) - Doe Maar
Streets of London (1969) - Ralph McTell
When I’m 64 (1967) - The Beatles
Wild Rover ( voor 1845) - Dubliners

SET 5 - TRUDY & MARION:

Land van Maas en Waal (1966) - Boudewijn de Groot  (Marlon/Gudy)

MET DIRK & GIJS:   Take It Easy - The Eagles (Dirk & Gijs)

Fire (1978) - Bruce Springsteen (Marlon)
Hey Jude (1968) - The Beatles (Marlon)
Jolene (1974) - Dolly Parton (Gudy)
Liverpool Rain (2010) - Racoon (Gudy)
Tainted Love (1964 / 1981) - Soft Cell (Gudy)
Ik Leef Niet Meer Voor Jou (1995) - Marco Borsato (Herman)
We Are The Champions (1977) - Queen (Herman)
With A Little Help (1967 / 1968) - Joe Cocker (Herman)

Het feestje was bijna te mooi om waar te zijn. We hebben nog 1 zondag te gaan. Althans, dat was onze gedachte. De planning was een optreden van Inge die speciaal voor “Zondag bij ons?” weer haar begeleiding bij elkaar had gevraagd voor een afsluitend concert van ons eerste seizoen. Als aanvulling zouden we met de Company of Sinners voor de 2de keer een paar korte sets spelen. Het mocht helaas niet zo zijn! Een goed bedoeld overleg eindig met een onverwachts besluit en daarmee komt een geslaagde activiteit aan zijn eind.
Althans, einde? Voorlopig wel, maar ik kan mij eigenlijk niet voorstellen dat dit voorgoed de laatste zou zijn geweest. Daarvoor hadden we te veel respons en was het te leuk om te doen.
Bedankt, Patricia, Henne, Finley, Heleen, Inge, Herman, Boudewijn, Hans, Veerle, José, Valentijn, Janneke, Bram, alle muzikanten die zijn geweest, alle bezoekers en vooral de meezingers, maar bovenal mijn muzikale maatje Marlon die 3 van de 5 middagen en verscheidene oefenavonden klaar stond om er een succes van te maken.

zaterdag 10 maart 2018

Baldrick Brothers - Feestje in de Barn in Bentelo (Twente) - 10 Maart 2018

Hadden we het 1,5 jaar geleden goed voor elkaar om op een feestje van de 50 jarige echtgenoot van, Carla, een goeie kennis van Jaap, in Twente te spelen. Nu gaan we op herhaling voor de 10de lustrum van Carla zelf. Misschien een takke eind weg, maar dan krijg je ook wat. En van hun uit gezien, “Wat je van ver haalt is goed!”. (Hopen we dan toch.)
Jaap komt vooraf (😉 in de bus. Uhu!) op het idee om een Normaal nummer in de set te gooien. Tja, dan is er maar 1 geschikt. Nee, niet Oerend Hard, maar Deurdonderen natuurlijk. Unaniem over eens dat de live versie, die dus niet op Spotify te vinden is, DE Normaal plaat is die we coveren.
Twente is dan wel geen Achterhoek, maar echt ver uit elkaar ligt het ook weer niet. Al hoop ik niet dat Twente en de Achterhoek te vergelijken is met Brabant en Zeeland. Zie Guus al staan; “Heej Vlissingen,, deze is voor jullie; “En dan denk aan Brabant, want daar brandt nog licht!”.”
We gaan in twee kampen naar het oosten. André, Koen en ik gaan met een afgeladen bus, waarin met moeite misschien nog net een 9V-batt in past. Bij de Meeuw scoren we nog een mega chocolade paashaas die ter plaats aan barrels valt (ah wat zonde, wil u een nieuwe) om onderweg te kunnen worden gedeeld. Ronald en Jaap gaan samen in de BAM-leasebak naar het wijdse tukkerland. Maar eerst nog ff een treininspectie in de buurt van.... Helmpje op! Fluoriserend gele doorwerkjas aan en de kou in. Ronald schiet, achter gebleven in de Peugeot, voor de Brotherhood in de bus, nog even een kiekje van de bro die ten strijde trekt richting een uh?! Trein ofzo? Reden genoeg voor 3 weken Whatsapp-terreur. “Kiek Jaap. Noe bin je ier weej ant werk? En hé. Dih kom je op de scooter voe bie?!” Precies 25 Whatsapp foto’s verder ligt een volledige tekst met muziek klaar van de hand van Koen als nieuwe Baldrick Brothers song, “The Yellow Jack Killer!”!!!
Lekker op tijd rijden we het riante erf op van de stijlvolle landelijke woning met rieten dak. “Ze Bin nog nie onder de pannen zie’k!” 😏
Het schuurtje er naast is de feestbarn voor vanavond. Een ruim podium staat klaar waarop Youp, de Aziatische zoon, ons vrolijk begroet! Ruime plek voor ons en de gasten van de DJ-hoek die met wat hulp van verlichting wordt voorzien. Buiten staat de inloop koelwagen voor het bier en wanneer we onze plek tussen de Strobalen hebben gemarkeerd gaan we opzoek naar onze slaapplek. In het zicht vanaf de schuur ligt langs de weg erachter, gescheiden van landerijen en een “beekje” (nee, geen sloot), de B&B. Een mooi opgeknapte woonboerderij van vrienden van onze gastheer/vrouw. Na een warm welkom met een typische Twentse pils (jep, Grolsch. What else?!) wachten we de voor ons bestelde maaltijd af. Schnitzel met een hoop gebakken aardappel en groente. Dik in orde dus. Met strootjes trekken (getallen raden, oké.) trekt Jaap aan het kortste eind en heeft Ronald een kamer voor zichzelf en delen onze frontmam en ik het tweepersoons ledikant. Vervolgens met de Peugeot naar het feest. De eerste set openen we met “Er is er één jarig!” en “Lang zal ze leven!” welke ik nog even snel vooraf heb uitgezocht! Wanneer we na onze eerste set van ons podium stappen schiet een dame, blijkbaar een collega, me aan met de vraag of ik het collegakoor wil begeleiden met een lied op Good Old John Denver’s “Thank God In A Country Girl”. Akkoorden? Geen idee, maar dat zal toch niet zo moeilijk zijn? Uhu! Leuk! Dan maar weer met de gitaar achter de schuur om op nog een beetje voor mezelf hoorbaar niveau de akkoorden uit te zoeken! Binnen schrijf ik ze op voor Koen en door ons geflankeerd klimt het ruime gezelschap achter onze strobalen op het podium.
Carla zelf zingt later in onze set de Nancy Sinatra partij van Summer Wine en wanneer we tijdens de toegift Deurdonderen inzetten, blijkt Jaap’s keuze de spijker recht op z’n kop te slaan. En daarna aan de Twentse glorie in de groene fles. André maakt een inhaalslag met een toegeëigende fles wijn, na een droge januari maand. En later nog één voor op de hotelkamer. Zoals het een muzikant betaamt hangen we nog rond wanneer de laatste vertrekt. Omdat de afterparty vorige keer goed was bevallen heb ik deze keer mijn akoestisch gitaar meegenomen en met het koppel op een barkruk spelen we, misschien niet meer helemaal zuiver, maar recht uit het hart, nog een akoestisch privé concertje  vanaf de strobalen, terwijl André een paar filmpjes schiet.


In het pikke donker gaan we te voet naar ons slaapverblijf met m’n blond Amerikaanse schone aan m’n hand, want zoals altijd laat ik m’n Guild ook deze keer niet alleen achter. Het ontbijt ’s-morgens is eenvoudig maar ruim voldoende. De entourage is meer dan ruim voldoende. Daarna te voet langs het beekje naar de restanten van een goed feest. Nog even koffie met traditionele slagroom taart en na bakkeleien over een geslaagde avond. En dan maar weer het takke eind terug en zo zit mijn 365ste muzikale optreden er dan ook weer op. Op naar morgen voor de aftrap van een nieuw muzikaal jaar.

zaterdag 3 februari 2018

Company of Sinners - Drvckery in Middelburg - 3 februari 2018

Inmiddels een regelmatige act in de altijd drukke mega boekenwinkel in Middelburg. Nog steeds gebutst en gehavend, maar daarvoor laat ik geen optreden schieten. It’s a Dirty Job, But someone's gotta do it! Met het befaamde busje naar onze hoofdstad. 
Met onze BB bassist samen met zijn Joseline, een constante stoelbezetting  waarvan een leuk aantal blijvers gedurende de hele set, een enthousiaste organisator van Songs from the Heart en een nadrukkelijk aanwezige tante met gezelschap van de welbekende Zeeuwse bluf zanger (en ja, wij zijn echt veeeeeel leuker/beter) hebben we een prima middag. Blikvanger is zonder twijfel Koen zijn wasbord. En dat zonder buikspieroefeningen. Het uitgebreide broodje, tegenin de huisregels op kosten van de winkel, is een welkome maagvulling achteraf alvorens we weer voor een geslaagde middag op huis aan gaan met een belofte voor een nieuwe gig eind dit jaar.

zondag 21 januari 2018

Company of Sinners - Surf & Turf in Hoedekenskerke - 21 Januari 2018

Wanneer we het met de band over Surf & Turf hebben krijgen we unaniem de koude rillingen. Niet dat het vorig jaar hier zo’n foute sfeer was tijdens het Dijkrock jubileumfeestje, maar wel omdat het er zo verschrikkelijk koud was. De winterkou blies onderdoor het terras door de kieren van de houten vlondervloer op een koude winter zondagmiddag met een stevige wind vanaf de Schelde.
Inmiddels schijnt de vlondervloer vanonder dicht gemaakt te zijn. In het terrasdeel staat vanmiddag een warmte kanon en het is er nu aardig de andere kant op gegaan! Bloedje heet op een wederom koude winterzondag. Maar als ik mag kiezen dan ga ik voor het laatste. Voor onze speelplaats zitten we te dubben tussen het terras en de wagon. De wagon is leuk akoestisch, maar zit voornamelijk vol met barhangend en bierdrinkend volk wat wellicht niet helemaal op ons zit te wachten. Het terras is meer voor de passanten en het publiek wat doelgericht voor ons komt. Helaas geen overdaad, wat mogelijk te danken is aan een schijnbaar belangrijke voetbal match. Maar toch genoeg om voor te spelen en ruimte om te experimenteren. De cajon staat voor de verandering in een houten veilingkist. Het wasbord was de laatste keren een succes, al gaf het zinken golfblad er toen nogal snel de brui aan. Inmiddels heeft Koen een ijzeren versie gevonden en het bord is verder aangevuld met woodblock, hotelbel en blikkenbus. Onze gekroesde Baldrick Brothers fan uit Goes was er, samen met vriendin. Speciaal voor ons gekomen. Die konden we mooi misbruiken als criticus voor tips en advies voor onze nieuwe opzet en ritme aanwinst. Één van de kritieken was ten aanzien van het volume van het wasbord in enkele nummers. Dit is na deze zondag opgelost met een volume potmeter. Benieuwd of die werkt? 😂 

Na afloop doen we nog een blonde La Trappe samen met de aanwezigen, waaraan we later op het jaar tijdens een visfeestje nog een optreden aan overhouden. Hebben we het toch weer niet slecht gedaan. Nog even afbreken, inladen, afrekenen en wegwezen. Tijdens mijn 2de vracht loop ik voorzichtig over de natte trap naar beneden om vervolgens beneden, met banjo links en gitaarkoffer rechts met beide benen de lucht in te gaan op de spekgladde vlondervloer. Na een korte vlucht in de donkere vooravond, beland ik vol aan met m’n achterste ribbenkast op de hoekige zijkant van mijn gitaarkoffer. Daar hoef ik niet lang over na te denken om te beseffen dat ik hier voorlopig weinig plezier aan zal gaan beleven. Na een korte zwempartij over de modderige vlondervloertje, waarbij ik de Here op deze gedenkwaardige zondag op een wat minder christelijke wijze aanroep, beland ik voor enige tijd op de zitting van de picknickbank. Het afscheid binnen was maar kort en ik ontdek de terugweg hoe een belachelijk klein autootje zo’n slo’opel Corsa’kof is. Met de diagnose; zwaar gekneusd of mogelijk gebroken, waarvan het laatste nooit met foto’s is bewezen, kom ik er met pakweg 6 weken pijn in m’n lijf uiteindelijk nog niet al te slecht vanaf. Het fijne aan zo’n kwaal is wel dat ik na jaren muzikant eindelijk roadies heb die mijn loeizware buizenbak voor mij willen slepen. 😊


Baldrick Brothers 2021:

Lima Beach in Goes - 4 Juli 2021 Na onze albumpresentatie in oktober vorige jaar hebben we nog 1 avond ons oefenhok bezocht waarna we voor d...