Company of Sinners - The 90 D6bels in Dinant (B) - 23 November 2018

Hell Yeah!!!! We gaan naar ‘t buutenland. Het voordeel van regelmatig een Waalse muzikant naar de Zeeuwse klei halen voor een duo optreden in onze bekende kroegen, is een wederdienst in het Ardense heuvelland aan de Franse grens in het voorprogram van de plaatselijk Rock’n’Roll grootheid aldaar in zijn plaatselijke habitat. Of te wel, zijn persoonlijke stamkroeg "The 90 D6bels". De deal werd tijdens ons optreden in La Strada beklonken en een dik half jaar later neem ik de vrijdagmiddag vrij om op tijd in ‘t Vlindertje te zijn waar we bij Koen z’n ouders hebben afgesproken. Het is een goeie dag weer wanneer Koen en Eva in de schildersbus, met mij in m’n Peugeot in het kielzog, via Antwerpen naar het zuiden afdalen. Een reisje van 3 uur zonder al te veel files. Rond vijven staan we voor de “vakkundig” gerestaureerde voordeur van Michel en zijn sympathieke vrouw Flo. Achter de karakteristieke natuurstenen gevel, langs het lintbebouwde Walonisch dorpje Bouvignes, schuilt een huis met een hele ruime vierkante hoge woonkamer cq keuken die van voor tot achter Rock’n’Roll ademt. Midden in de kamer staat de volledige setup opgebouwd voor zijn solo act John Mary Go Round, waarvoor wij vanavond het voorprogramma doen. En verder staan overal gitaarkoffers, gadgets, rockabilly stuf en hangt er een lading back stage pasjes die vergaard zijn tijdens eigen gigs. Alles in 50s stijl verraad de muzikale smaak van de heer des huizes. We worden gastvrij ontvangen met zelfgemaakte pizza en nadat we onze slaapplek voor de nacht hebben gecheckt vertrekken we naar het centrum van Dinant. Stephanie, de dame achter de bar, is ons contactpersoon, maar ook de kroegbaas zelf is in goeie moed. Al snapt hij er geen barst van waarom een muzikant op dit uur nog om een bak thee vraagt. Maar het lijkt me verstandig om nog maar even niet aan het belse bier te beginnen. De nacht is nog lang.
Wallonië is feitelijk de voorstad van Frankrijk met al hun vaste gewoontes, openheid en vriendelijkheid. En dito wijze van begroeten. Of je ze nu kent of niet, er moet worden gehugged. En liefst nog met een onverwachtse kus achter je oor. Dat is even wennen voor een nuchtere Zeeuwse boer waarvoor in de regel een knikje en een heuj al als een enthousiaste begroeting wordt ervaren. Het podium is ruim voor een dubbele opstelling en we beginnen de avond voor aan het podium. Ondanks de boodschap dat we uiterlijk 21:00 "moeten" spelen, gaan we tegen 21:30 met een bescheiden hoeveelheid publiek aan de bak. In de loop van onze set druppelt het kroegje met omgekeerde Jack Daniels flessen als schemerlampjes aan de wand, gezellig vol. Menig markant persoon loopt binnen. Schijnbaar is het hier een normale zaak om je met je hond in de kroeg volledig vol te kappen, aangezien er 2 exemplaren de hele avond in en uit lopen om in de koud op het terras het nicotine niveau en aan de bar het alcoholpromille op pijl te houden. Na ons heeft Michel zijn back line, die vooraf achter ons was opgebouwd, in no-time op orde en in een vol uur gaat hij snoeihard los op zijn bonte verzameling 4-snarige creaties met een door de duivel opgejaagde moddervette zang. Halverwege wordt ik op mijn schouder getikt door een Groningse dame die klaarblijkelijk de gasvelden heeft verruild om samen met haar Johnny Halliday in de Ardennen onder te duiken. Zoals afgesproken vraagt Michel de Company voor een jam op het podium. Eerst Koen en na een paar nummers prik ik mijn akoestisch bakkie in m'n Fender. Ik bak werkelijk niets van mijn solo, maar de lol is er niet minder om. Zeker wanneer ook Pierre, een jonge gast met een eigen Arctic Monkeys achtig bandje en pupil van gitaardocent Michel, met wasbord het geheel opleukt. Na 2 nummers hou ik het voor gezien om de schade wat mij betreft te beperken, en ben dankbaar toeschouwer van een niet te stoppen Mary Go Round. Wanneer de 2 gastmuzikanten uiteindelijk ook het podium af komen, leent Michel mijn Simon & Patrick en schut er nog even een reeks all time favorite Rock'n'Roll klassiekers uit. Een heerlijke local party dus. Beide hondenbezitters kunnen inmiddels niet meer op hun benen blijven staan en wanneer wij onze snoeren oprollen wordt het plan bedacht om nog een afzakkertje bij Pierre te doen (zijn ouders zijn niet thuis) en zo belanden we middernacht aan een ovale tafel in een oud heren huis met 3 jonge gaste, Koen, Eva, Michel, ikzelf, een whiskyfles met 2 gitaren.
De whiskyfles laat ik voor wat het is, maar het kleine 6-snarige gitaartje heb ik al snel te pakken. Wanneer ons wordt voorgesteld om een Company nummer te doen, past Koen, inmiddels aardig uitgeblust, voor de zang, waarop ik "Wisdom of a Stone" inzet. Terwijl ik het nummer speel en zing speelt Michel er een slide solo overheen. Zo heb ik mijn jamsessie bijdrage nog wat recht kunnen trekken. Ontroert slaat 1 van de jonge gasten me lovend op mijn schouder. Tja, wat een beetje drank en een stukje muzikale poëzie al niet met je kan doen. Diezelfde drank, weliswaar met mate, belet onze maat niet om ons in zijn vierwieler richting huis te sturen waar we direct moe maar voldaan het logeerbed in duiken.
Enigszins verkleumd rol ik 's-morgens uit bed. Op tijd om Michel en Flo nog gedag te zeggen en ruim na hun vertrek en na een goed ontbijt trekken we de deur achter ons in het slot. Ik ga naar huis en Koen en Eva reizen door naar Luik voor een festival met o.a. Michel's "Country Cooking" in de stad.
Mocht onze muzikale held en zijn gastvrije partner dit stukje proza ooit, in Frans vertaald, onder ogen krijgen dan is het volgende citaat van een voor ons bekende meermin op de stoep van het Waalse dorpje recht uit het hart gemeend aan beiden “Bedankt voor dit fijne avontuur!”