Company of Sinners - Klomppop straatfestival Ovezande - 27 mei 2018

Het dreigt een sport te worden om toch telkens weer op het Ovezandse feestje te spelen. Mijn eerste keer op Klomppop was met m’n eerste bandje Evidence. En na een lange rij aan edities als bezoeker en regelmatig als muzikant, proberen we dit jaar zonder officiële uitnodiging toch weer als muzikant op het terrein te staan. Barbier Mees, zoon van Koen, zal er namelijk wel staan en Dennis stemt in met het plan om de knipklant van een muzikale serenade te voorzien door 2 halve zolen met gitaar en mondharmonica met een pallet aan drama keuzes op de achterkant van een Harmony tenor. Die hebben we binnen dachten we nog. Tot Dennis ons een week later vroeg om ons officieel op de programmering te zetten als Sinners in het witte kerkje op het dorp. Het Witte Arjaentje op de T-kruising ‘s-Heerenhoek/Nisse/Oudelande, midden in het dorp, zou door derden voorzien worden van entertainment, maar dit ging kort voor het straatfestival niet door. Dus te laat voor de poster, maar op tijd voor het programma foldertje en het huis aan huis krantje, mogen we 2 sets afgewisseld met Peetman Wisse en het dorpsgezicht van Ovezande omdopen tot huize des volksvermaak. Oftewel onze eigen “Sinners Church”, zoals in alle dorpen in de zak in het krantje staat te lezen. Fijn dat Dennis ons dit even van te voren heeft gemeld, zegt de eigenaresse met een bescheiden glimlacht. Maar ze kan het wel waarderen.
Na op zaterdag, volgens vaste traditie, het Klomppopfestival te hebben bezocht, stoppen we op afgesproken tijdstip voor het toegangshek van het festivalgebied. Jammer genoeg is het gebied beduidend kleiner dan andere jaren, waardoor ons podium niet meer, zoals gedacht centraal, maar aan de rand is gelegen. Het uitladen is daarin tegen wel een stuk eenvoudiger.
Het is een welkom ontvangst van Barbara en moeders in het, zowel binnen als buiten, in sfeer gerestaureerde monument. Zelfs de banken staan nog op z’n originele plek en achter de muur van de preekstoel zit een fraai barretje en zaaltje wat prima geschikt is voor een feestje, trouwerij, etc. en er achter een terras. Een soort van theetuin zonder tuin.
Wanneer we de auto/bus op het backstage terrein van Klomppop wegzetten doen we de barbershop (LaRo met open klep als klaptafel in een partytent met kappersstoel) van Mees weer optuigen voor dag 2, terwijl in de middelste tent de, laatste jaren gebruikelijke, Roomse katholieke kerkdienst wordt gehouden. Dit keer zelfs met een doping van de jongste Ovezandenaar en een paar luisterliedjes van JP de Klerk en z’n dochter die ’s-avonds met z’n Pete Seger’s session de grote tent op zijn kop zal zetten met zijn 14 koppige band. De wereld op z’n kop is het sowieso nu al, want meneer pastoor staat met zijn misdienaartjes in de muziektent, terwijl wij vanmiddag ons muzikaal uitleven in de kerk.
Veel hebben we daar niet voor te bereiden. Geen versterking of wat. Alleen wat kaartjes en tourschemaatjes die we netjes in stijl, als soort van liturgie, op de hoek van de banken leggen. Wanneer ik vóór in de kerk de laatste kaartjes leg, komt Ko v K binnen die met een overduidelijke GVD opschrikt van mijn aanwezigheid, waarmee onze eerste bezoeker onze zondaarskerk op gepaste wijze heeft ingewijd. Onze drummer krijgt zijn plek op de rand van de kansel en kijkt met holle ogen en sigarettentip in zijn mondhoek genoegelijk op ons neer. Peetman is onze sympathieke collega muzikant, waarmee we de middag afwisselen en het podium mee delen. Wanneer we om 1 uur willen starten met onze eerste set, begint het buiten licht te regenen. Geen idee of dit nu de reden was of de interesse in ons en ons kerkje, maar het voormalig huis des Heere loopt lekker vol wanneer we onze eerste moord ballades ten gehore brengen. Er ligt een lichte spanning over ons. Koen had voorgesteld ieder zijn eigen te zingen nummers aan te kondigen en zodoende werd ook van mij wat introducties verwacht. Zelden hebben we op zo’n plek akoestisch gespeeld en solo gezongen. Voordat vroeger daar de tijd rijp voor was, was ik de zondagsschool al lang ontvlucht en had ik al een andere veel leukere zondaarschool ontdekt.
Onze aanhoorders zijn ons vanmiddag genadelijk en zoals het hoort stil tijdens het lied en uitbundig tussendoor. Alsof het hier gebouwd is voor 2 + 1 snarenplukkers als wij.
Tijdens Peetman zijn set lopen er een aantal dames met glazen bier de kerk in en schuiven halverwege de kerkbanken in. Peter grapt iets over de combinatie van drank en religie en ik zie Koen met een zucht scheef naar het plafond kijkend opmerken “ Het zal er wel weer niet één van mij zijn!”
Onze laatste set eindigen we als vanzelfsprekend met Jesus Don’t Save Me, waarbij we ieder een gangpad nemen. De laatste set is voor Peter met een gastrol op mondharmonica voor m’n kompaan. Beide sets van onze collega staan in het teken van de blues. Wanneer hij zijn laatste nummer afkondigt schieten we naar het podium om hem te overhalen voor een blues jam. Enigszins met paniek in de ogen zegt hij overrompeld toch ja en Koen en ik schuiven er een stoel bij voor een jam in E, wat overgaat in Route 66, zodra Koen de eerste zin inzet. Vervolgens zet Peter een nummer van hem in en gretig vullen wij hem aan.
Geen idee wat er in de tussentijd buiten is gebeurd. Maar wij hebben in iedere geval een bijzonder Straatfestival achter de rug, wat we nog even vieren met een biertje en een stevige tomatensoep aan de goed verzorgde bar van Anouk, backstage. Daar kom ik Wessel weer tegen die samen met zijn scoutingmaats de toegangswegen heeft bemand en tussendoor nog even tijdens 1 van onze sets in ons kerkje was aangeschoven. Wanneer JP met zijn band, met collega Ruud achter de knoppen, de laatste Segers cover in Springsteen stijl heeft gespeeld, trap ik het af. Helaas komt de avond in Ovezande wat eerder dan gepland ten einde wanneer het noodweer in z’n alle hevigheid, met hagelstenen als golfballen (schijnt), losbarst. Gelukkig is het weekend dan bijna ten einde en kan de organisatie met trots terug kijken op weer een geslaagde Klomppop editie.