Baldrick Brothers - Panta Rhei in Vlissingen - 16 Sept 2018

Kwartetje compleet. Onze laatste gig dit weekend. Lekker knallen in de Vlissingse strandtent, nabij het windorgel, aan het Nollestrand. De tent is verbouwd en het vaste podium is nu op de kopse kant, met Vlissingen in de rug, opgesteld. Stukken beter naar onze beleving en nu maar hopen dat het geluid ook beter uitkomt. Ons plan om ons eigen PA mee te nemen, hebben we op het laatst gestaakt. En met de belofte voor een vaste geluidsman, gaan we uit van een goeie zaalmix.
Geluidsman Harry is blijkbaar de vaste geluidstechnicus en dat moet sowieso stukken beter zijn dan de mix-skills van een willekeurige barkeeper de keren ervoor. In ‘t Beest heb ik de hele set op m’n oude Guild gespeeld, zoals meestal. Nu leek me een middagje op m’n nieuwe wel eens een uitdaging. Deze heeft wat meer output en meer laag. Wanneer alles afgesteld staat zetten we in met een oorverdovende “Power Shake.!!!!!!!!”.  En dat is zeker niet figuurlijk bedoeld. Heb zelden zoveel mensen tegelijk naar hun oren zien grijpen. Ik ga mijn volume zeker niet goed praten. Dat zou wel heeeeel hypocriet zijn. Maar wanneer ik mijn eigen volume zelf al wat temper door het uittrappen van m’n micro-amp hoor ik vanuit de zaal snoeihard een scherp viersnarig “rengedengedengedeng!!!”.  Naar mijn mening heeft onze vriend 2 kanalen verwisseld of iets in die trend, want de vingers blijven bij de meesten waar deze op moment 1 in waren gestopt. Vanaf het tweede nummer lijkt alles wat beter te staan. Ook nadat we op het podium een streepje terug zijn gegaan. De zon schijnt en het sfeertje is goed. Al
moet er op zo’n middag wel een beetje drank in. We hebben 3 sets af te werken die middag en we zitten er lekker in en de respons in goed.
In de laatste set zet ik naar-gelange-gelang Señorita in wanneer twee aanwezige Poolse dames de vloer vóór ons innemen. De plek die, ondanks de positieve respons, door de meesten wordt gemeden door zover mogelijk achterin te gaan staan. Mooie gelegenheid om onze troef in te zetten. Het origineel is van de Whiskey Daredevils (75 hits na 2,5 jaar op YouTube, as we speak), een obscuur cowpunkbandje uit American, zoals Ronald er wel meer heeft aangedragen. Geweldig Spaanse Flamengo-punk in dit geval, met een wat onduidelijke tekst in het refrein?! Palma of Parma moon? Geen idee. Laat dit bandje een paar jaar geleden naar België spelen. En Jaap en Ronald in het publiek! Helaas geen Señorita, maar na afloop staat wel de zanger in het publiek. Jaap grijpt zijn kans en tijdens een goed gesprek komt de tekst ter sprake. Geen idee is het antwoord van de zanger. Ze spelen het zelf al jaren niet meer. Maar het is een tekst van de drummer en die weet gelukkig nog dat het over de “Taco Bell under the Parma moon” ging. En wij hadden er vanaf toen weer een prachtig verhaal erbij.
We toppen de middag af met een tango 666, een big ugly G en ook hier kan Jesus op de zondagmiddag niet ontbreken. Als echte uitsmijter hebben we onze aangepaste uitvoering van SOB. En werkelijk iedereen Hoooowhwoo’t mee.
Het was me weer een feestje. En wanneer het meeste alweer in de auto ligt worden de borden met pittige kip, rijst e.d. ( ‘t was weer uitzonderlijk lekker) buiten op het terras geserveerd en is het nog even natafelen.
Een paar aangename filmpje passeren de komende dagen op FaceBook. En gelukkig hebben we de hard left nipple foto nog. 😂 En zijn we twee Poolse fans rijker.