Het zal zo'n 23 a 24 jaar geleden zijn geweest toen mijn eerste bandje Evidence ter ziele was gegaan en inmiddels al enige tijd in een metalbandje Kings Evil (spreek uit: Kees ievul) zat toen ik samen met Koen, drummer Maarten Balke en bassist Henk Brasser een Nederlandstalig bandje Baldrick op starte. De plannen waren groots maar al na een paar keer oefenen bloede het geheel dood en na al die tijd heb ik geen enkel benul wat hier ooit de reden voor zou zijn geweest. Het bandje, waarvan ik mij alleen het Tröckener Kecks nummer "Nu of nooit" nog weet te herinneren, is jaren later de basis voor de naam van ons huidige bandje Baldrick Brothers.
Toen al hadden Koen en ik het idee om een keer met een akkoestische gitaar naar een grote stad te gaan en op de hoek van de straat liedjes te spelen.
Een dagje straatmuzikant leek ons fantastisch, maar om de stap werkelijk te nemen hadden we zeker 23 jaar tijd nodig. In die tijd hebben we samen bijna onafgebroken in verschillende bandjes gespeeld. Tot Koen dit jaar definitief voorstelde om een vergunning aan te vragen bij gemeente Antwerpen. De eerste vergunning bleek midden in de vakantieperiode te vallen en er was geen enkele gemeenschappelijke dag te plannen. Op ons verzoek stuurde de dame van de Antwerpse gemeente een 2de vergunning met een geldigheid van september t/m november.
De volgende stap was een repertoire opbouwen waarbij we beide zouden kunnen zingen en een instrument bespelen.
Na een korte selectie zijn we een aantal keren bij elkaar gaan zitten om te repeteren. Dit leek aanvankelijk makkelijker dan gedacht. We zingen beiden wel regelmatig een deuntje voor onszelf, waarbij Koen nog regelmatig wat in de band zingt, maar daar blijft het wel bij. Het grootste probleem bleek de toonhoogte. Of te hoog of te laag, afijn, de lijst waar we mee waren begonnen slonk elke oefenavond tot we een aantal goed lopende nummers hadden. Maar ja, dat waren er toch wat weinig. Een aantal weken voor de bewuste dag had Koen de helderheid van geest om ook maar wat Baldrick Brothers nummers te spelen welke bij Koen goed in z'n hoofd zaten en die met name door hem goede zingen waren.
Tijdens 1 van de oefenavondjes stelde Sterre voor; "Jullie gaan toch wel in pak?”. En gaan we het iemand vertellen wanneer? Nee dus. Niemand gaat weten wanneer. Maar het valt echter niet mee om mijn verspreking tijdens de Kapelsedag aan Jaap de week erna in de oefenruimte recht te praten.
Op zondag 7 september gaat de Ride for the Roses in Goes van start met een rondrit door de provincie. Onbedoeld het ideale moment om naar Antwerpen af te reizen. De kans dat we bekenden tegenkomen is die dag erg klein. En het weer is perfect zonnig en warm en Antwerpen heeft koopzondag.
Wanneer we in de schildersbus naar de Belgische havenstad rijden belt Sterre om te vragen of haar vader ook nog naar de wielrenners komt kijk, waarop Koen haar uitlegt dat we onderweg zijn naar Antwerpen. Vervolgens valt er een stilte aan de andere kant van de lijn en na enige tijd klinkt over de speakers van de handsfree carkit „……….. en wat heb je aan?”.
Redelijk vroeg draaien we de parkeerplaats op de Sint Michielskaai op in blouse, gilet, lakschoenen en stropdas. Ik mag wel zeggen, erg scherp gekleed voor een paar loesche straatmusici. Met een gitaar, 2 ukeleles, een tenorgitaar/ukelele en mondharmonica stoppen we halverwege de Nationale voor een kop koffie. De reis van 23 jaar komt steeds verder naar zijn eind wanneer we over de Meir, langs de Wapper; waar al 2 scouts achter een muziekstandaardje een muziekje staan te maken, richting de Keizerslei aan het eind van de Meir aankomen. Ter hoogte van de Jezusstraat staat een beeld van Antoon van Dyck midden op de kruising met een verhoging als een soort van bankje er rond. Een prachtig podium om de in de stad arriverende winkelaars te verwelkomen en toe te zingen.
Naast kinderen, vluchtige voorbijgangers blijven er ook regelmatig serieuze volwassenen kijken en luisteren. Een Engelstalig stel weet het zelfs enkele nummers vol te houden en geven nadien in een kort gesprekje aan dat zij het erg leuk vonden. Even als een dame die ons op de foto zet en die we later op een andere lokatie wederom weer tegen komen.
Onze vergunning gaf duidelijk aan dat het niet is toegestaan om langer dan 1 uur op de aangegeven plaatsen te staan. Maar wij hadden onze vaste stek wel gevonden. Als alternatief hebben we ook de andere zijde van Antoon als podium gebruikt. Echter nadat de agenten bij de 3de keer passeren van de politieauto ons vriendelijk toewuifden leek het ons wijs om toch maar van stek de veranderen. De wapper of de hand op de Meir was ons doel, echter stond op de Wapper een tent waar kapsters kinderen een 50’s coupe aan deden meten met een stevige eigen geluidsinstallatie en op de cirkel voor het beeld „De Hand” stond een man zijn viool door te zagen.
In de hoop dat hij snel zou verkassen bleven we nog enige tijd toekijken waarna we naar de Groenplaats verhuisde. We hadden het vermoeden dat we de passerende mensen hier wel konden bereiken, maar dit bleek na 3 nummers geen optie. De markt dan maar. Volgens de vergunning was het onder de vrijheidsboom toegestaan, maar toen we op de markt stonden zagen we 2 bomen waarvan de ene voor het toeristenbureau stond, rondom in het stelling materiaal en de ander aan de rand van het plein wat geen aantrekkelijke plek leek.
Na een extra wandeling om ook de handschoenmarkt te vinden kwam ik bij het Belse VVV uit met de vraag waar wij de vrijheidsboom konden vinden. Vervolgens wijst de dame achter de balie mij de boom aan waar wij even geleden zonder ergen in te hebben onder hadden gestaan terwijl we de bewuste boom zochten. :o)
De stek onder de boom op de markt bleek een fijne plek in de zon te zijn en kregen hier voldoende aandacht van het winkelende volk. Een aantal jongeren plante met broodjes en drank voor ons neer en een Engelstalig man met hoed gooide prompt 5 euro in de koffer met de opmerking, „I Also Play Guitar. I understand what you guys are doing.”
Op het moment dat we onze spullen in gaan pakket komt er een grote groep Japanners het plein op. Snel halen we alles weer voor de dag en na enig zoek werk naar de juiste akkoorden probeer ik met een knipoog naar de Japanners „Tokyo, I’m on my Way. And in my new Toyota it’s not so far away" te zingen/spelen. Echter zonder enige reactie van de druk fotograferende groep. Achter ons staat een man met kind onze poging gade te slaan en zo te zien vind hij het zeer vermakelijk. Wanneer we vervolgens alsnog vertrekken komt zijn zoontje nog iets in de koffer gooien. De volgende stop is voor de ingang van de Kathedraal, maar wanneer we daar aankomen lonkt een glas bier op het terras naast de Kathedraal net iets meer en besluiten een deel van de winst om te zetten in drank.
Nadat we het terras hebben verlaten gaan we terug naar het beeld de hand op de Meir, waar inmiddels het winkelend publiek met afgeladen tassen de laatste kledingzaken afstruint. Hier pakken we voor de laatste keer onze instrumenten uit. Na een paar nummers MOET ik met hoge nood opzoek naar de FNAC die ergens in de buurt moet zijn en waar sowieso een openbaar toilet te vinden is. Wanneer ik weer op de Meir terug kom is Koen na een paar solo nummertje ook gestopt en opgeruimd. Het laatste podium heeft weinig meer aan de gitaarkoffer bij kunnen dragen. Gretig tellen we onze winst en met enige verbazing komen we op bijna exact 50 euro uit. Beduidend meer dan we hadden verwacht en helemaal niet slecht voor een eerste keer. Zeker gezien het feit dat we het zeker niet voor de inkomsten hebben gedaan. Maar ja, het is uiteindelijk wel een leuke bijdage aan de kosten.
Op de terugweg lopen we tegen een frietkot aan in een soort van keldertje in een nieuwe deel van binnen het oude Antwerpen. De vriendelijke frietkothouder wisselt met alle liefde ons klein geld in voor briefpapier en bestellen er ons gefrituurde maaltijd met majo en kamikaze saus.
Op ons voorstel om de frieten te betaling met een muzikale voorstelling voor hun en de klanten gaan ze helaas niet serieus in.
Wanneer we alle kosten, inclusief de biertjes en benzine voor de bus, hebben verrekend houden we nog zo’n eurotje of 5 de man over. Niet best voor een stel aalmoezeniers, maar lang niet slecht voor 2 muzikale hobbyisten met een te gekke dag achter de rug.
De kop is eraf. Een jaar de tijd om nieuwe repertoire uit te zoeken en volgend jaar gewoon weer. Daar hebben we nu al zin in.
I'll Write It All Down (zang: Gudy)
Ace of Spades (zang: Koen)
If It Hadn't Been For Love (zang: beiden)
Big River (zang: Koen)
Folsom Prison (zang: Koen)
Straight A's in Love (zang: Koen)
Into The Great White Open (zang: Gudy)
Bloody Mary Morning (zang: Koen)
I Don't Want To Talk About It (zang: Gudy)
Wake Up Sinners (zang: beiden)
New Shoes (zang: Gudy)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten