De interesse
van de Piek is gewekt door ons optreden in 't Beest. De Hillbilly Hellcats uit
de USA hebben een voorprogramma nodig en de Rock'a'billy vijver is in Zeeland
niet erg groot. De combi met country en punk, zoals wij die spelen, is in de
provincie zelfs uniek. Mooi dat ze ons de kans geven, zonder ons verder te
kennen, ons hier te profileren. Omdat de lichten op een groot podium meestal
mooie plaatjes opleveren, besloten we Els te vragen voor wat foto's. Omdat zij
bezig was met de afronding van haar foto-opleiding stelde zij voor om vroeg te
komen om ook wat foto's vooraf te schieten en ons als schoolproject te
gebruiken.
Na de sound
check stond in de kleedkamer op de 1ste verdieping de Chinese maaltijd gereed.
Het ruime vertrek met in het midden een eiland van tafels met stoelen en
achterin een hangbank, heeft een lange Zeeuwse pop historie. En ondanks
verbouwingen in het verleden zitten de wanden nog vol met sticker, tekeningen
en teksten van muzikanten die hier geweest zijn. De Hellcats komen met de bus
bestuurd door hun Belgische manager en blijken uit 1 ouwe rot als
zanger/gitartist en twee jonge muzikanten op bas en drums te bestaan. Het trio
wekt een sympathieke indruk en tijdens onze set staat de bassist in tuinbroek
driekwart van onze nummers mee te zingen. Bij aanvang is het nog stilletjes in
de zaal en gaandeweg ons optreden komen er wat Vlissingers binnen. Gelukkig is
dit niet ons eerste gig, maar ondanks dat zijn we nog steeds niet helemaal in
vorm, binnen onze nieuwe bandformatie. Het publiek is, op de Hellcats bassist
na, afwachtend. Niettemin is het een feest om hier te staan. En na ons optreden
voelt het als een stelletje rockartiesten op clubtoernee wanneer we languit op
de half vergane loungebank de hoogtepunten van driekwartier podiumarbeid
bespreken. Ach, er ging wel eens iets mis, maar het is nog maar onze tweede
uitvoering na ons bandherstel. Beneden weten de Hillbilly Hellcats een
geïmproviseerd nummer over ons uit te voeren wat schijnbaar erg leuk moet zijn
geweest. Al is me tot dus nog niet duidelijk geworden wat de strekking van de
song is geweest. Misschien maar beter ook. De Hellcats wisten het publiek
gelukkig wel op te porren. Ondanks onze lichte euforie was Ellen van de Piek
wat minder enthousiast. Niet met zoveel woorden gezegd, maar toch duidelijk
blijkbaar, waren wij haar wat tegen gevallen. Met alle goede bedoelingen
opperde ze Jaap een paar zanglessen te nemen wat een nieuwbakken frontman niet
direct met zelfvertrouwen overlaad. Gelukkig heeft Jaap zich niet laten leiden
door belerende opmerkingen van een zaalbeheerder en heeft zich in de loop van
de tijd op eigen kracht op weten te werken tot een zelfverzekerd boegbeeld van
onze brotherhood. Zelfvertrouwen schenden is, waarschijnlijk geheel onschuldig,
sowieso een specialiteit te noemen wanneer een week na dato een YouTube filmpje
van haar hand opduikt met ons, gelukkig met dubbel L, waarin mijn grootste
slipper de bewuste avond nog even wordt uitgelicht. “All I Can Do Is Cry” was
al niet mijn favoriet, maar na de transponatie sinds de komst van Henne en de
misser in het filmpje maakt het de tittel alleen maar schrijnender.
Maar dankzij
Els hebben we gelukkig de foto's nog. En wederom een leuke recensie op de
3VOOR12 site de week aansluitend.
Note: bericht geplaatst op 8-1-2013.
Hillbilly Hellcats
Geen opmerkingen:
Een reactie posten