Bij cafe Albatros ging mij geen lichtje op. Niet dat ik alle cafés in Vlissingen als m’n broekzak ken, maar vaak zegt me de naam wel enigszins iets. Broer Koen had voor ons een optreden geregeld in de stille voorjaarsperiode, nadat hij er een bluesharp-partij met Betty's Doghouse had geblazen.
Zowel Ronald als ik hadden een vermoeden, maar het bleef bij gissen totdat ik het Bellamypark af reed en de gele schildersbus van onze multi instrumentalist op de stoep van een volledig andere kroeg dan verwacht zag staan. Le Albatraoz ligt aan de voet van de steile helling wanneer je bij Michieltje de boulevard af dendert. Zowel binnen als buiten was er wat volk, maar was er niet gerust op of dit ons publiek zou gaan worden. Toch staan Andre en ik na diverse optredens met NoPoint in het Oud-Beijerse Havenzicht nergens van te kijken en durf ik er geen oordeel meer op los te laten.
De eigenaar van het pand geeft een weinig actieve en norse indruk en lijkt niet helemaal gelukkig met zijn afspraak met ons, al kan dit een ongegronde misopvatting van ons zijn. Want de indruk staat vervolgens haaks op de uitbetaling van de gage die voor de verandering deze keer vooraf wordt afgerekend met €50 extra, omdat we waarschijnlijk zo heel erg goed ons best zullen gaan doen (?), terwijl we nog geen noot hebben gespeeld.
De biljard moest ivm met het carambole seizoen blijven, maar met het drumpodiumje schuin in de hoek voor het biljard, hebben we een ruime plek voor onszelf, onze rommel en ook nog voor ons "publiek". De 60s hits worden afgewisseld met tenenkrommende smartlappen, wat waarschijnlijk ongeveer de muzieksmaak van de gemiddelde Albatros bezoeker voorspeld.
Klokslag 21:00 op de zaterdagavond is zonder twijfel geen tijd voor een bandjesbezoeker. En zo ook niet in Vlissingen. Een paar vaste klanten, Eva en de Raasjes en onze norse kroegbaas is ons uitzicht. Ook de blonde dame achter de bar lijkt de baas qua humeur op de voet te volgen. Gelukkig komt Betty's John met ega ons zicht aanvullen, en later Jo en Rob. Verder moeten we het met enkele passanten en een clubje Polen doen. Die overigens meteen de benen nemen wanneer Jaap ze bedankt voor hun aanwezigheid. Zouden ze nattigheid hebben gevoeld en bang zijn als vermoedelijk illegale oostblokwerknemers te worden aangezien?
Tijdens de 2de en laatste set verzorgden Jaap en Koen 2 dames aan 1 van de ronde tafels een Spaanse flamenco serenade met Senorita. De 2de set, die na een korte pauze werd afgetrapt met onze eerste podiumuitvoering van Power Shake van The Pal’s, die goed uit de farbe kwam. De combi Too Drunk Too Fuck / Joline (welke we lang niet meer hadden gespeeld) was erg geslaagd. Een paar keer roept een bezoeker, die het niet helemaal heeft gesnapt, om een nummer van de Stones. Tijdens Raggle Taggle zie ik met enige verbazing de blonde bardame meezingen. Het bezoekersaantal was meer dan bedroevend, maar bizar genoeg hadden we allemaal een goed geluid en speelden alle nummers lekker weg. Zelfs ons enthousiasme had er nauwelijks onder te leiden. Wanneer we na afloop onze bullen pakken blijkt onze baas wat ontevreden over ons vroege slot akkoord. (wat wil je wanneer je om 21:00 begint) Maar de redelijk met drank gevulde ouwe gaat verder zonder gemok, nog voor ons vertrek, naar huis (of elders). Wanneer we nog even binnen uitzwaaien is onze blonde inmiddels 300% vriendelijker en is niets meer van de norsheid van eerder te merken. Ik suggereer niets.
Wij hebben onderling een leuke avond gehad met een paar goeie vrienden en een goed gespeelde set. Wanneer we na afloop buiten nog wat napraten vertrekt onze Rolling Stones fan, maar niet zonder ons te bedanken voor een goed avondje muziek. En al zwaaiend met zijn buitenlands paspoort verzekert hij ons dat hij een optreden in Qatar voor ons gaat regelen. Want in Qatar speelt geld geen enkele rol. Ze halen zelf The Wailers (weliswaar zonder Bob) naar Qatar.
De week na onze Albatros ervaring stapt Jaap ons oefenkot binnen met een grote grijns. De identiteit van onze Qatariaan is bekend. Het is de omroep zeeland beller, waar Jaap al jaren naar hartelust over af zit te geven, omdat de persoon in kwestie altijd en overal over loopt te zeiken. En zo ook deze week over de Syrische vluchtelingen en Qatar. Tja, daar zit wel een duidelijke overeenkomst in. Ik weet niet of we daar nu zo blij mee moeten zijn om mee in een vliegtuig richting Qatar te moeten vliegen. Nou ja, eerst maar eens de uitnodiging afwachten. :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten