Het heeft een tijd geduurd voordat we met Fred een geschikte datum hebben kunnen prikken. In de tussentijd hebben we met NoPoint de sfeer kunnen proeven en eindelijk was het zover om ons op het Colijnse toneel neer te planten in café Juliana van Fred ("van de Pompe" en Freddy Who?) Mewe en Carolien. Ruimte zat, op het diepe podium op pak'm beet, een meter boven de planken vloer. Met wat hulp hebben we de LED-PAR-rekjes van Fred halverwege, met onze backdrop er tussen, pal achter de rug van Ronald gezet en 2 PARretjes pal op ons snuffert aan de voorkant.
De hele backline zag er gelikt uit. Alleen de zangspeakers kwamen voor/buiten ons hok. Na een, voor ons, lange soundcheck met de nadruk op de zang was het wel duidelijk dat dit geen hifi topper ging worden. Maar na enige discussie waren we overtuigd van de compromis.
Juliana is zo'n oude ruime dorpskroeg waar je aan alles de Colijnse dorpsfeer en zijn bijbehorende belevenissen van lief en leed van 100 jaar en daar voorbij kan proeven. Zo'n instituut is nooit uit de grond opgetrokken om een Country Punk'a'Billy band een podium te bieden, maar godzijdank dacht Fred daar anders over en richting 22:00 druppelen gemoedelijk diverse vrienden, bekenden, dorpsgenoten en met zorg verworven fans binnen. De keuze Don't Think Twice of Icon hing af van de aanwezigheid van een vrouwelijke Daan fan. Op het moment dat wij willen aftrappen weet Jaap met brede grijns te melden dat Icon vanavond op de lijst staat. Vanaf ons eigenzinnige openingsnummer klinkt het podiumgeluid droog en is m'n Koch niet uit zijn schulp te trekken en klinkt de te overstuurde Treble Spanker hard en scherp.
Ver in het begin van de set komen we Icon tegen en Jaap is zichtbaar van slag wanneer hij niet meer op de eerste zin kan komen. In de tussentijd is er al een toeschouwer op het podium geklommen om ons aan te moedigen met de klacht dat het zang geluid niet te genieten is. Veeeel te dof! Al knoppen draaiend strompelen we door mijn geliefde "All I Can Do Is Cry", wat ik na vanavond echt op zijn waarde weet te schatten. En dan met name de tekst. Na een korte pauze, waarin we opmaken dat de laatste nummers wel oké waren, pak ik mijn X175 Guild op om 'm van zijn drop-D stemming af te halen om het 1ste nummer van set 2 met een schone lei te beginnen. Dat ging dan ook goed tot 1/3 van het nieuwe instrumentaaltje, waarna ik een iel maar herkenbaar solotje op de onderste E snaar dien te spelen. Stom!!!! Helemaal vergeten dat ik 'm de week ervoor met een dubbele drop-D in m'n koffer had gelegd, dus ook mijn onderste E-snaar stond een volle noot lager. Probeer dan maar eens halverwege een nummer, wat van voor tot achter vast ligt, je gitaar te stemmen zonder dat de rest van de band volledig de weg kwijt is. Nou, gewoon op het juiste moment een gitaarbreak inlassen en de rest vangt het perfect op en een paar tellen later zitten we al weer in deel 2/3 van Power Shake. Dat is dan weer wel even een momentje.😊
Wake Up Sinner is in de regel een rust momentje in de set, waarbij Koen een hoofdrol op mondharmonica heeft, ik de Bariton ukelele van Koen overneem en Jaap zichzelf op banjo begeleid. Waarschijnlijk door het overstuurde Fendertje is er van het akoestisch nylonsnaargeluid van het kleine instrumentje geen hout te maken en lijkt in mijn oren, ondanks het stemmen vooraf, zo vals als een Doberman te zijn. Het is nauwelijks te doen om op m'n gekromde tenen te blijven staan.
Wanneer ik tijdens Segnorita samen met Jaap en Koen de zaal in ga hoor ik alleen een brij uit mijn versterker komen en het gejaagde Spaanse slagje op een veel te snerpende tenorgitaar. Wanneer ik in de vlucht op het podium spring om voor de solo wat overdrive toe te voegen blijf ik bij de terugweg naar de zaal achter mijn snoertje hangen en neem de halve inhoud van mijn pedalenbakkie mee.
Gelukkig zie ik een hoop mensen mee zingen bij Jesus, maar een toegift laten we onszelf niet meer toe.
Het publiek heeft waarschijnlijk half nog niet in de gaten gehad hoe beroert wij er aan te waren en door de afwezigheid van de gebruikelijke adrenaline voelt mijn hele lijf als gesloopt. En echt, er waren best een aantal goed gespeelde nummers, waaronder 666 en Mrs. McGrath, maar de meeste moesten van diep worden gehaald. Hulde aan de ritmesectie overigens, want Andre en Ronald hebben zich niet uit het veld laten slaan en zijn de toppers van de avond. Wanneer we na afloop van Carolien een tosti voor geschoteld krijgen besluiten we wat milt met de gage te zijn en hopen van harte dat we dit een andere keer nog eens recht mogen zetten. Aan de gastvrijheid van Fred en Carolien heeft het niet gelegen. "Juliana bedankt!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten