Fijn zo'n keelontsteking. Praten gaat nog net, maar verder komt er niets zinnigs uit ("Anders wel dan?"). Koen is net terug uit Portugal en het zou onze eerste keer met de loopstation gaan worden. Via de Whatsapp, misverstand, hoe en wat, sta ik na wat zoekwerk zonder cajon in hotel de Zeeuwse Stromen in Renesse. Nog wel geoefend met de 3 opnames uit het geheugen en daar zullen we het mee moeten doen. De platenbaas van Flakkee Records is de organisator van deze beurs. De grootste beurs in zijn soort in deze contreien en Jan is tevens onze boeker en contactpersoon. Een sympathieke kerel die, zo blijkt, zelf ook een aangename muzieksmaak is toebedeeld. De opzet van ons optreden is wat vaag en na wat overleg is het verzoek om ons in het café van het hotel op te stellen. Na de beurs blijven er vast bezoekers hangen voor een biertje aan de bar en dan is een live muziekje best op z'n plaats. Koen en ik duiken met gitaar en play list het rommelhok in om te zien of ik mijn zangpartijen kan overhevelen naar Koen. Zo kan ik mijn stem sparen en mij beperken tot hier en daar een achtergrondje. Gelukkig weet Koen de meeste nummers ook qua tekst. Als extra stoppen we Ode to Billy in de set met mijn voorstel om 'm wat swingender te spelen. Mijn eigen nummers gaan helaas van de lijst. Niet te doen.
Tegen het eind van de middag zitten we nog steeds aan de bar van een haast verlaten hotelbar onder het genot van een koud glas kraanwater en de vinylsinglemuziek van DJ Bertje in afwezigheid van Dirk-Jan. Klok tikt door en wanneer ons naar onze maaltijdkeuze wordt gevraagd blijkt onze muzikale inbreng verschoven te worden tot na het avondeten. Dan toch nog maar een elektrisch setje voor het eten en dan zien we later onze reprise wel.
Het vierkante tafelblok is gedekt voor de vinylbeursorganisatoren en wij. En nadat een tafel vol mixed gril en 2 salades voor ons 2, samen met een paar voorgerechten zijn geserveerd beland het diner in een rel over kwaliteit, temperatuur en wijze van serveren, waar wij ons met ons slaatje blaa verre van buiten houden. Bijkomend voordeel van een salade en de wachttijd voor een vervangende biefstuk als goedmaker is de tijdwinst waardoor we een serenade aan het tafelend gezelschap kunnen geven. De verzamelende plaatboeven cq platenbeursbezoekers van vanmiddag hadden wellicht meer zin om hun verworven zwarte geluidsdragers thuis op de draaitafel uit te proberen dan aan de bar te hangen. De vinylplaat gepoetst zo gezegd. Ons werkelijke publiek bestaat dan ook voornamelijk uit Franse, Duitse, Belgische en Hollandse hotelgasten die we deze keer geheel ontplugt en ook met enig succes trachten te vermaken. Een bijzonder optreden. Helaas moet ik een Duitse gast achteraf teleurstellen dat we voor hem geen Sultans of Swing hebben gespeeld. Voor onderweg nemen we nog wat mini koffiestroopwafeltjes mee. Bijna in ruil voor onze tafel die bedenkelijk door een barmedewerker in de berging is gezet.
Zelf ben ik ook weer een paar platen rijker. En met Jim Croce heb ik er weer een juweeltje bij. En jawel. Deze is met Leroy Brown. Baddest in the Whole Damn Town.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten