Etten-Leur is Brabant, dus niet meer regionaal, dus... tijd voor een band & busuitstapje! Leuk! De hele crew (crew?) in het schildersbusje. Kar d’r achter en All The Way naar Café De Klomp! Met een lege maag parkeert onze multi instrumentalist de Transporter in het centrum en gaan we opzoek naar een restaurantje in de buurt. Het is een bescheiden maaltijd, maar met een goeie Kwaremont geeft alles goeie Goesting.
Maar niet te veel, want het wordt nog een lange avond in het Ettense drinkgelag. Het kroegje wat 10 jaar geleden al te koop stond, omdat de eigenaar het hele rokersbeleid de rug toe keerde. Maar inmiddels is ook hier het rookgordijn verdwenen en staat nog steeds dezelfde kastelein achter de toog.
Het plafond van De Klomp hangt vol met (niet meer raden) klompen. Een doorleefde ouwe kroeg. We zetten onze back line op het podium neer terwijl de JBL’s loeihard boven ons staat de brullen! Harry Muskee staat al buikwrijvend de barklanten en volumeschuiven te bedienen en de gastronomie spat er vanaf! In afwachting van ons optreden zitten we op de rand van het podium ons tijd te vullen en een beetje wijsheid op te doen. Zo leert onze drummer ons de rode bandcodering op de witte stok van de blinde persoon aan de bar. 1 band is slecht ziend en 2 is blind. De 3 band, zoals bij de persoon in kwestie, geeft aan dat ook zijn begeleidingshond blind is. Het is een hele worsteling om alles een beetje wenselijk op z’n plek te zetten. Het podium staat heel breed recht tegenover de barkrukken. Het is dan ook lastig om elkaar aan beide zijden van Ronald te horen. Dat geldt ook voor het publiek die, afhankelijk van de plek, door de ene wordt overstemd en de ander niet te horen is. Gelukkig geeft Mr. Cubby ons ruimschoots de mogelijkheid voor een goede sound check. Althans, een paar schamele minuten gunt hij ons die kans, maar daarna gaat ook zonder omhaal de hifi weer op vol volume. Gelukkig is de groot en breed uitgevallen uitsmijter behulpzamer en na onze eerste set zetten we ook de instrumenten kruislings over onze PA-speakers.
Halverwege een set ligt al het 230V consumerende apparatuur op non-actief. WTF hebben we nu weer? Cubby is duidelijk not amused en wij hebben ook geen andere optie dan aan te nemen dat de stoppen eruit leggen. Pas een week later hebben we de boosdoener in de vorm van een defecte verdildo’os gevonden die als gemeenschappelijke deler in onze 230 voorziening zat. Maar om daar nu zo sacherijnig over te lopen doen is nou ook weer wat overdreven. We zijn op het podium gewoon unplugged doorgegaan. Ronald in ieder geval wel en wij volgende gewoon. Ik had Jaap zijn Takamini alweer te pakken en Koen had sowieso zijn akoestische tenor. Het publiek maakte er allemaal geen punt van en de respons was niet verkeerd. Zelfs enthousiaste Noord-Hollandse fans gemaakt. Of we daar op een feestje zouden kunnen spelen. Tuurluk. Die zetten we gewoon in het rijtje Antwerpenaren, 10 bevriende motorclubs van Koeievaag en onze vriend uit Quatar. We hebben nog een mooie tour in het verschiet.
We hebben, naar onze mening, een lekker avondje staan knallen. Helaas kon er van Cubby weinig meer af dan een ontevreden gebrom over de sound check en de stroomuitval en was al weer vertrokken. Gezien de wat religieuze spreuken op de affiches, zo bleek later, hebben we nog even zitten twijfel of onze teksten wel in goede aarde waren gevallen. Maar ja, het vogeltje zingt nu eenmaal zoals het gebekt is! Are You Drinking With Me Jesus?! Wij hebben een prima avond achter de rug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten