Trudy & Marion - Camping De Brakke Zeeuw - 29 Juli 2017

In de supermarkt kan je de meest vreemde afspraken maken. Of ik samen met m'n kompaan eind van de maand kampvuurliedjes kan en wil spelen voor een stuk of 30 motorrijders op een motorcamping in Lewedorp. Ten eerste is m'n compagnon op vakantie en ten tweede is hij niet het persoon om popklassiekers rond een kampvuur te spelen. Aan het kampvuur zal het niet liggen, maar hij heeft, terecht, zo zijn muzikale voorkeur, met zo nu en dan wat mondharmonica en een eigen draai aan elk liedje, waar niet aan te tornen valt. Daarbij komt, dat een paar weken voorbereidingstijd wel erg kort is om bekende nummers naar je eigen hand te zetten.

Nu is de naam van een akoestisch duo uit een grijs verleden, de laatste maanden om verschillende reden al vaker voorbij gekomen, dus. Zou het misschien iets voor Trudy & Marion zijn?

Lang geleden verzorgden Marlon en ik, flink geholpen door Jo van Bo, de bandprogrammering in het buurthuis Brutus in Kapelle, als uitbreiding op jongerenwerk Trinnety, het vervolg op de uit de as herrezen jeugdsoos De Kelder.

Ergens rond 1997/1998 stonden we voor een uitdaging. Tijdens de vergadering blijkt de band voor de a.s. vrijdag zich te hebben afgemeld en er is op korte termijn geen directe vervanger. Wanneer Marlon tot drie keer toe aandringt om met z'n tweeën het gat te dichten besluit ik ja te zeggen en 1 oefenavond is voldoende om in het nieuwe gebouw tegenover de bar een akoestisch set te spelen. Gudy wordt al snel Trudy (zoals ik toch al door Marlon werd genoemd) en Marlon werd Marion (mijn bijdrage als reactie op mijn koosnaam). Dit hebben we nog minimaal 2 keer herhaald in hetzelfde Trinnety en later nog een keer op een BBQ bij Lex en Jans en tijdens het trouwfeest bij Toon en Ingrid in 2000. Na 4 jaar zijn we door Lex nog een keer op herhaling gevraagd voor zijn jubileum in 2004. Dat maakt dat we 13 jaar niet meer samen hebben gespeeld.

Ik maak er al jaren een hobby van om liedjes uit te zoeken en op papier te zetten. Marlon heeft op zijn beurt een fikse verzameling aan liedjes, op papier en in z'n hoofd uit een rijk muzikaal familieverleden. Dat maakt dat we samen behoorlijk veel nummers kunnen spelen. Het grootste manko is de tekst en het zingen daarvan. Wat kunnen we wel en wat zeker niet zingen.

Een kleine twee weken voordien stond ik met 2 identieke mappen met ongeveer 500 nummers, op de stoep in Kruiningen. Naast ouwe koeien en heel veel koffie, was het voornamelijk; "Ken je deze, kan jij die en wil jij dat nummer?" Regelmatig roep ik enthousiast, "Ja die is leuk! Doen we die?". Waarop Marlon reageert, "Dat snap ik dat je die leuk vindt. Hij staat namelijk in JOU boek!" Nummers met te veel mineuren worden per definitie geschrapt en ingewikkelde riffs, licks en akkoorden kosten te veel voorbereidingstijd. Korte check van een paar regels en een keuze; Ja of Nee. Uiteindelijk hebben we ons in 3 avonden door 500 nummers geworsteld en zijn op een long list van 90 nummers uitgekomen. Kunnen we die allemaal zingen? Geen idee? We gaan het in ieder geval proberen. De bijdrage uit Marlon zijn archief is qua tijd (met schaamrood op mijn kaken) bij 2 nummers gebleven. Geen idee hoeveel nummers we nodig hebben! Geen idee hoe lang we kunnen/willen/moeten spelen?Aan het eind van de derde avond bedenken we met wat hulp aan de keukentafel in Kapelle een idee voor de Play list. 90 papiersnippers met op elk het nummer, de tittel en uitvoerend artiest. Uiteindelijk is de Play list in een hoed beland waaruit de campinggangers door te grabbelen onze lijst moet samenstellen. Lekker creatief, leek ons zo.

Op dag des oordeel parkeert de bolide van Marlon zich op m'n stoep en presenteert zich, gewapend met een GoPro die direct vanuit zijn auto op m'n snufferd wordt gezet, als een ware vlogger zonder internet ambities. Bijna als tweede natuur sta ik als randdebiel naar een vierkant blokje met microlens te zwaaien. Samen karren we richting De Brakke Zeeuw waar we door Rebecca warm worden onthaald met 2 koude blikken cola. Gezien de prestaties die van ons wordt verwacht laat ik de potten bier voor na ons optreden.

De lange hete zomeravonden in juni hebben plaats gemaakt voor warm herfstweer met bakken regen en het is dan ook alles behalve kampvuurweer. Het beoogde akoestische setje aan de rand van een berg knapperend houtvuur wordt ingewisseld voor twee barkrukken in de hoek voor het warmhoudbuffer (helaas leeg) en een volle uhh, kantine/bar/café met langwerpige biertafels. Gelukkig hebben we wat versterking meegenomen in de vorm van een monitor speaker (tijdelijk ingepikt van schoondochterlief) en ons mengtafeltje van de Company. Helaas ontdek ik een paar dagen voordien een gebroken beeldje van cumshot Mary, gewikkeld in een ouwe handdoek in het mixerkoffertje. Gelukkig is deze schijnheilige dame met een beetje super glue weer op te lappen. Mijn dierbare metgezel heeft vooraf nog even alle 90 nummers uit de printer getrokken en als dank smeek ik 'm bijna om na een paar nummers mijn exemplaar op de (normaliter verafschuwde) sneeuwschuiver te leggen vanwege mijn last minute aantekeningen.
Nogmaals excuus.Voor 3 nummers sleep ik m'n Jack Daniels Ukelele mee. En na enig gehannes met de correcte uitput/output kunnen we na een zeer korte sound check van start. Geheel volgens een andere setting dan beoogd kiezen we de eerste nummers zelf en ik zet in op Born to Run. Lekker makkelijk om mee te starten, wordt me terecht sarcastisch van rechts ingefluisterd. Vanaf de aftrap schuiven we de hoed richting publiek en rollen er wat grabbelnummers over de sneeuwschuiver. Dit duurt even tot de hoed bij de bebaarde biker aan de tafel voor ons beland. Vakkundig wordt elk snippertje aan de persoonlijke voorkeur getoetst en zo krijgen we onze playlist, inclusief pauze op de tafel voor ons opgediend van onze eigen privé DJ.
De eerste pauze wordt echter door Marion ingelast om een videocamera op statief te installeren. Van onze eerste optredens hebben we niets aan beeld-/fotomateriaal overgehouden. Dat zal ons niet nog eens gebeuren.
Terwijl de camera wordt geïnstalleerd meen ik met een Douwe Bob nummer en 2 uit ons Company of Sinners repertoire mijn solo momentje.
Helaas voor de ukelele. M'n pas ingestudeerde Catch & Release op ukelele is niet door de selectie van onze DJ gekomen, I Don't Wanna Talk About It zit ik per ongeluk gewoon op gitaar te spelen en aan het eind van de avond raak ik de klus kwijt bij Baby When You're Gone waarna ik halverwege alsnog overschakel op gitaar. Eigenlijk had ik het kleine ding beter thuis gelaten. Dan had ik er ook niet halverwege de avond een blik cola in gemikt.
Op een gastmuzikant in het publiek op kazoo en een door zijn vrienden opgejutte onverstaanbare gastzanger na blijft de interactie uit. Gelukkig is het publiek met applaus wel bereid om ons aan te moedigen. Totaal hebben we 40 nummers gespeeld. En ondanks onze eigen zeer bescheiden inschatting van het niveau van onze uitvoering (soms redelijk, soms matig, vaak tenenkrommend vals) is ons publiek ons genadig en valt de kritiek positief uit. De opbouwende kritiek dat we voornamelijk naar onze schoenen en weinig richting het publiek speelden nemen we voor lief, gezien onze noodzaak om van papier te spelen.

Conclusie: een hele ervaring rijker, een hoop lol gehad en weer wat schroom overwonnen. En mocht er een vervolg komen, dan zijn 40 nummers met 10 achter de hand die we echt kunnen wel voldoende voor een acceptabele set. Bedank Rebecca, Ad (helaas te laat door z'n werk), het genadig publiek, maar zeker m'n partner in crime; Marion uh Marlon. En deze keer hebben we de video nog. Vakkundig in elkaar geplakt door een creatieve muzikale offline vlogger. Mooie aanwinst voor de digitale emotiedoos.