Amper een paar weken nadat we met de Baldrick Brothers bij de buren stonden, staan we dus weer in Middelburg. Met pijn in m'n buik moet ik omwille van tijd het aanbod voor een kroegmaaltijd van Hayo afslaan, waar Koen en Michel dankbaar gebruik van maken.
Ik ben dan ook een stuk later dan het tweetal en via het elektrische paaltjeswoud arriveer ik via een achteraf straatje met m'n Frans voiture op de Vlasmarkt. De tweede toegangsdeur en tevens de nooduit van het U-vorming café is al vakkundig met lege koffers en apparatuur volgebouwd en tussendoor de volle eettafeltjes loods ik m'n instrumentarium naar het podium voorin in het rechter cafédeel.
Het café is rijk aan Jezus beelden en met een lekker oud Hollandse stijl heeft 't Hof een aangenaam huiselijke sfeer. Na een weekje werken is het op de vrijdagavond even schakelen om er even in te komen. Gelukkig is er een hand vol bekend volk wanneer we met onze versterkte set van start gaan. De eerste nummers zit ik er nog niet echt in. Girl of My best friend is een regelrechte ramp. Maar gaan de weg gaat het nog wel ergens op lijken. Koen licht Crimson Red nader toe. De songtekst heeft alles te maken met de thuiskomst van een avondje in 't Hof, zo'n jaar geleden. Alle eigen nummers zijn voorbij gekomen en dat is ook wel eens leuk. Echter, de intieme sfeer van sommige andere optredens ontbreekt. Wellicht de afstand tot publiek en daardoor ontbreken van interactie. Bescheiden tevreden stappen we eind van onze set het podium af. Koen vraag de kroegbaas naar zijn menging en hij geeft terecht toe iets meer sprankeling te hebben verwacht. Iets wat we bij John akoestisch wel hadden. Goeie kritiek dus, waar we wat aan hebben. Dit kan wel eens een keerpunt in onze versterkte set betekenen. Wanneer we zelf hebben opgeruimd en Michel hebben geholpen om zo snel mogelijk podium gereed te zijn, sla ik m'n eerste wel verdiende bierglas achterover en meng me tussen het publiek wat verwachtingsvol op JMGR staat te wachten. De Belgische nikkelen Nelis heeft een vette Fender Vibro Verb achter zich en bediend met beide voeten een klopper tegen een voorwerp in een veilingkistje wat een bassdrum oplevert en een tamboerijn.
Hij opent zijn show met deze 2, een viersnarige gitaar, gemaakt van een kleppendeksel van een Chevy en een mondharmonica om zijn nek. Afgewisseld met overstuurde zang door een oude fifties mic. Één bak herrie, maar met een aanstekelijke drive. En reten strak. Dit is wat we moeten hebben. Ritme!! Akoestisch zoeken we onze interactie op. Versterkt zitten we vast aan de plek van onze microfoon. Dan hebben we een ander wapen nodig.
John Mary blijft boeien en wisselt met regelmaat tussen zijn twee Chevy's, Martin, Dobro en solid Gretsch. Vuile blues wat hier goed in de smaak valt. Al had ik die zatte aap vooraan op de "dansvloer" liever ergens anders gezien. Verder stond het kroegje vol aangenaam volk. Zo'n dik uur later is John Mary door zijn nummers heen en vraag ons, the Company of Sinners, het podium op voor een jam. Koen heeft z'n Bassman laten staan om mondharmonica over te spelen. Vooraf was mij Automatic van de Red Devil's al ingefluisterd. Sinds The Bandox niet meer gespeeld, dus lekker goud van oud. Ondanks dat ik dit nummer nooit meer zou spelen, doen we Berry's Johnny B Good erachteraan. Gevolgd door Folsom Prison en Mistery Train. Ik kom er met m'n akoestisch gitaar nauwelijks bovenuit, maar het is het enthousiasme en de sfeer die telt. Zowel bij ons als bij ons publiek.
Geslaagd avondje weer. Michel moet nog even 2 uur België in om zaterdagmorgen gitaarles te geven. Wij hebben 's-middags een dagje akoestisch op de Schoorse herfstmarkt voor de boeg. In vies hondenweer onze zooi inladen en op huis aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten