Voor ons beiden heeft de Ovezandse Klomp een speciaal plekje. Beiden
zijn we opgegroeid met Klomppop. In de eerste jaren gehouden in de Stenge in
Heinkenszand, voordat het definitief verkaste naar waar het uiteindelijk thuis
hoorde; in Ovezande. Waar Koen en ik destijds al met de Razor Blade Blues Band
op het buitenpodium tot 2x in de stromende regen mochten staan. Maar ook jeugd
soos De Klomp was een mooie plek voor live muziek. In mijn herinnering was de
Klomp klein met een constant rookgordijn van een rookmachine op het podium die
ook de zaal volledig vulde. In mijn geheugen staan meerdere optredens van
Surrender gegrift in hun hoogtij dagen met Rob 'Sound' Scheffel achter de
knoppen. Al was De Klomp nog zo kleine. De PA stond rood gloeiend; "Zôh wast
voeger in de zak, zak, zak, zak, zak….." en wanneer Peter Kempe per
ongeluk zijn gezicht liet zien was het onvermijdelijk om een bluesje met de
Juke Joints drummer achter de microfoon te doen.
Lang daarna is De Klomp drastisch verbouwd. Was vast ook brood nodig, en
sinds dien ook alweer met een paar verschillende bands op het podium gestaan.
Al is de sfeer van toen misschien nooit helemaal 100% de oude geworden, de
Ovezandenaren zelf zijn gelukkig geen spat veranderd. En dat maakt dat De Klomp
nog steeds een hechte dorpsfamilie is met het oudste en mooiste festival van
Zeeland wat zijn kleinschalige charme heeft behouden. Daarom voor ons nog
steeds DE plek waar we willen spelen. En hopelijk komend jaar als
straatartiest. Die status hebben we hier tot dusver nog niet kunnen behalen.
Als soort van auditie staan we daarom eind van het jaar in de vertrouwde Klomp
om een vrijwilligersfeestje op te vrolijken met onze mengeling van Roots en
Murder Songs.
Na ons geheel akoestisch café optreden in La Strada was na wat
touwgetrek duidelijk dat we deze keer onszelf van versterking zouden moeten
voorzien. Mijn oude buizen Fender Hot Rod voor m'n gitaar en een oude gestripte
buizen radio voorzien van een net zo oude National transistor versterker,
ingebouwd inclusief LED verlichting voor het verlichte radio effect, voor Koen
zijn tenor. Onze microfoons gaan in de tweed Bassman uit Koen zijn verzameling.
Op de valreep hebben we ons nog een mini mengpaneeltje aangeschaft welke
vakkundig door Koen in een sfeervol koffertje is geïmplementeerd. Kleinere PA
is nauwelijks denkbaar.
Allemaal leuk en aardig natuurlijk, maar dit zou het pertinent niet gaan
worden op het veel te grote podium uit het zicht van de barhangers. Veel beter
nog om in de zaal te gaan staan met het hele spul en akoestisch aftrappen
tussen de aanwezigen zelf.
Wanneer ik ruim op tijd bij het dorpsgebouw aan kom, wordt er al driftig
gehobbied om het vuur onder een, nauwelijks van het leven genoten, biggetje aan
het spit op te stoken. Binnen hebben zich al wat Ovezandenaren verzameld voor
de speciaal voor de vrijwilligers georganiseerde avond.
Het duurt vervolgens wel erg lang voor de schilder arriveert. Na wat
ge-app blijkt m'n kompaan op de parkeerplaats in zijn bus te liggen tukken in
afwachting tot ik de parkeerplaats op zou rijden. Zo kan je wel even op elkaar
zitten wachten. Qua tijd maakt het allemaal niet zo uit, want het opstellen is
snel gedaan. Met ons gezicht richting podium en dansvloer zou dit met 70 a 80
man moeten lukken. Nog even achter de gordijnen op het podium de laatste nieuwe
nummers doornemen.
We starten onze set met Dark Whisky tussen ons publiek. Maar al na een
paar nummers komen we niet meer boven het geroezemoes uit. De overstap naar
versterking is klein, omdat alles al gereed ligt. Opgesteld op een fraai
Perzisch tapijtje is de eerste aanzet voor de looks van een grootouders
huiskamer al een feit. Met enige paniek weigert verderop in de set Koen zijn
tenor nog enig geluid te produceren, maar na wat zoekwerk blijkt zijn
strijkijzersnoer de geest te hebben gegeven. Helaas was de inschatting qua
publiek niet helemaal de juiste. We stond dan ook wat ongemakkelijk scheef
richting het publiek aan de bar te spelen. Gelukkig lost een aantal bezoekers
dit op door een statafel op te pakken en voor ons in de zaal te zetten. Na
een korte pauze hebben we onze definitieve opstelling te pakken. Het hele spul
hebben we 90 graden gedraaid en spelen nu richting de bar. Dat is een stuk
beter. En wederzijds vermakelijk. We nemen de onvermijdelijke verzoekjes voor
Rohide op de koop toe.
Onze opmerking vooraf om niet avondvullend te zijn blijkt geheel
onterecht, aangezien we de hele avond hebben vol gemaakt. En gelukkig waren we
goedgekeurd door de festival commissie.
Wanneer we onze laatste set hebben afgerond, ons boven half om half
hebben omgekleed en ons spul weer hebben ingeladen, is inmiddels het varkentje
aardig geslonken en hap ik nog een onbeduidend deel uit zijn lijf mee om daarna
met een brede grijs en een optreden op Straatfestival (voortaan gewoon Klomppop
genoemd) in de pocket. Ons eerste versterkte gig zit er op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten