Zondagmiddag met z'n vieren (samen met Heleen, Finley en Pepijn) in de Golf naar de bekendste strandtent in Walcheren aan het Nollenstrand in Vlissingen.
De heenreis stond vast, de terugreis kon nog alle kanten op. Althans, voor Heleen en de jongens, want voor de terugweg is een auto wel makkelijk met een berg apparatuur.
De strandtent zit nog vol. Zo ook het podium tegenover de bar. Wanneer onze spullen binnen staan worden de mensen aan de tafeltje op het podium vriendelijk maar toch dringend gevraagd te verkassen.
Onze special guest on Richter Tuned Harmonica; broer Koen, is met Andre mee gereden en plant zijn Marble Max aan mijn zijde van het podium.
De geluidstechnicus is 1 van de obers die de snoertjes uitrolt en aansluit op de installatie achter het podium.
Een koude winderige middag maar de jongens zijn zich al prima aan het vermaken in de duinen met een bal.
Het gesprek van de dag is de zware kater van 1 van de andere Baldrick broers die na de Urban Voodoo Machine in 't Beest en een nachtje doorzakken wat ongelukkig van zijn fiets is gestapt. Al is hij dit zichzelf niet meer bewust.
In de strandtent komen we zowaar weer eens andere gezichten tegen waarvan sommige wel van heel lang geleden. Broer Jaap met neef strijken ook nog een poos neer aan 1 van de hangtafeltjes. Er wordt vaak gezegd dat de Panta Rhei, nadat de oude keet is vervangen door een stenen gebouw, veel van zijn charme heeft verloren en als je dit maar vaak wordt ingefluisterd ga er je er ook zelf in geloven.
Omdat Koen waarschijnlijk Heleen en de jongens naar het treinstation brengt geef ik Heleen alvast de autosleutels.
Ondanks de ongelukkig geplaatste steunpilaar is het een ruim podium wat voldoende bewegingsruimte bied. Ik moet mijn zijde voor een X-aantal nummers delen met Koen, maar dat is verre van vervelend. De zanginstallatie staat rampzalig ingesteld en zelfs Herman komt er met zijn volume met goed fatsoen niet bovenuit. De eerste set is muzikaal best in orde, maar komt als geheel niet lekker uit de verf dankzij het beroerd ingestelde setje.
In de pauze trekken we eigenhandig het kastje achter het podium open en weten in NoTime een acceptabel geluid uit het, door het afgesloten kastje bijna oververhitte, mengtafeltje te halen.
Er zit weinig verloop in het publiek en het blijft gelukkig gezellig druk, dus dat mogen we als positief beschouwen. Heleen is inmiddels vertrokken. Jo van Bo zou hun een lift richting station geven. Dan hoefde Koen niet tussendoor in onze auto naar het station. Tenslotte moest hij paraat staan voor zijn inbreng in de 2de set.
De mondharmonica nummers die we de week er voor tijdens onze Anvers oefenavondje hadden doorgenomen doen het goed. Crying komt, waarschijnlijk door de verkeerde mondharmonica keuze er niet lekker uit, maar Centerfold klinkt meteen authentiek.
Onze klassiekers als Dream On gaan ook deze keer weer goed en Whole Lotta Love hangt er lekker in. Sinds Herman onomwonden heeft gevraagd om hem wat geiler te spelen is deze telkens weer een hoogtepunt voor ons en het publiek. Tja, als je geen noten kan lezen en weinig technische kennis van muziektheorie hebt zijn dit de aanwijzingen waar je geen lange discussie voor nodig hebt om ze te snappen. En de voorijlende echo op Herman zijn acapella schreeuwt er van mijn kant lekker uit.
Wanneer het publiek tot aan de laatste noot van de toegift met aandacht naar ons kijkt en luistert kan het voor ons niet meer stuk. Een middagconcertje op klaar lichte dag mist altijd de spanning van de nacht. Maar dit was er toch wel weer 1 die er goed mee door kon.
Met een goed gevoel breken we onze backline op en sjouwen met de eerste spullen naar buiten richting de auto waar het al aardig donker is geworden.
Auto? Oh fuck. De auto. Had ik niet de sleutel afgegeven, zodat Koen met onze auto naar het station kon? Juist die plannen waren tussentijds veranderd, maar de sleutel? Ja, die zat vast in de jaszak van Heleen. En die zit nu vast thuis op de bank. Mijn apparatuur konden nog wel bij Boudewijn in de auto, maar hoe kwam
Ik dan morgen (maandag) in Vlissingen om mijn auto op te halen en nog enigszins op tijd op mijn werk te verschijnen. Inmiddels stonden mijn spullen al buiten onder het afdak van de toegangsdeur en de tent was al goed als leeg geveegd.
Gelukkig weet mijn schoonvader samen met Heleen rond 22:30 me de sleutel te bezorgen en komt ook dit weer op zijn pootjes terecht.
Tijdens het wachten heb ik nog een goed gesprek met 1 van de gasten die zelf ook in menig bandje speelt en heeft gespeeld. Met een potje ouwehoeren over gitaren vliegt de tijd en ondanks de kou en de tabaksrook is met zicht over de zwarte Schelde het wachten geen straf.
Ondanks de welkome aanvulling klinkt de Marble Max van Koen lange tijd nog letterlijk na in mijn linker oor. Als enige voordeel verdoezeld de zoemtoon links lange tijd de ruis die al enige tijd in mijn rechter oor klinkt. Maar ook die zoem vervaagd na enkele maanden. Gelukkig blijft de herinnering en ook deze was weer onvergetelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten