Baldrick Brothers - Cafe De Vrijbuiter tijdens de Blues Route in Goes -17 oktober 2014

De 21ste Blues Route in Goes alweer. En voor ons broederschap de 2 keer en wederom bij Jelle in De Vrijbuiter.

Al zolang ik mij kan herinneren een constante factor qua aankleding, sfeer en muziekkeuze. De kroeg die niet uitblinkt in vernieuwing en waar mijn collega's de week vooraf nog van zeiden; die loesche kroeg met dat alternatieve volk.

Juist. De kroeg waar zo'n stelletje ongeregeld als ons zich het beste gedeit.

Bij binnenkomst staat de met trots bebaarde Jelle met uitgestrekte had ons te verwelkomen. Hij was blij ons na 3 jaar weer in zijn stulpje te mogen mogen herbergen. En grif gaat onze CD de speler in welke, ondanks dat we niet altijd blij zijn om ons publiek vooraf 40 minuten te moeten laten voor proeven, wel erg fris en energiek uit de speakers knalt.

Het podium bleek gelukkig groter dan wat Andre en ik nog voor de geest hadden en erg fijn dat Koen het voorwerk met de back drop had gedaan. Deze hing strategische onder het verlichte Goes bord.

De versterkers en het drumstel van en met Ronald op het podium en wij er met z'n vieren voor. Dat was de planning, maar toch wel even wat ruimte vrij houden om op het podium te kunnen springen. Een beetje overzicht over het geheel is wel een must. En een beetje bravoer misstaat ons bandje niet. En we zijn zelf ook graag toeschouwer van het schouwspel der toeschouwers.

Inmiddels zijn we er wel achter dat een blues route meestal een 1-0-2 combinatie is. Een volle kroeg bij de eerste, een bescheiden aantal toeschouwers bij de tweede en het dak eraf bij de derde.

Onze sets waren daar duidelijk op afgestemd. De eerste set, welke om 23:00 van start ging, had weinig rustpuntjes, maar ach. Daar hadden we ook eigenlijk helemaal geen zin in. De adrenaline stond ons alweer tot aan onze lippen en die liep er via onze poriën al uit. Terwijl de verlichting toch echt uit een LED-par bestond. 

Het cafe is vanaf de aftrap lekker gevult en na de eerste paar nummers rolt broer Henne met een gevolg aan kapellenaren binnen en de sfeer zit er meteen lekker in. Regelmatig gaan we het podium op en af en iets over de helft van de eerste set trakteert Koen ons onbedoeld op een "Special Effect" wanneer hij enthousiast zijn ukkellelle in de plafondventilator steekt en de stofpollen, welke jaren zijn opgehoopt op de rotorbladen, als sneeuwvlokken naar beneden dwarrelen. In tegenstelling tot een soortgelijke stunt met mijn PRS zo'n 20 jaar geleden in een ventilator in de toenmalige Zakzolder in Hoedekenskerke, waarbij alleen een deukje in de kop zichtbaar was, heeft deze wiek zowel op de kop als in de hals diepe sporen achter gelaten met venijnig scherpe randjes. Nu gaat een schilder in de regel nooit zonder schuurpapier van huis en de hals wordt terplaatse bijgewerkt. Een oude Fender zou er spontaan duizenden euro's meer waar door zijn.

De tweede set (00:15) was zoals verwacht minder druk bezocht, maar wie binnen was bleef binnen. En dat is een goed teken. Als derde staat voor de eerste maal Blistered op het menu en wanneer Ronald al in zijn Ballroom Blitz intro zit graai ik op een lege plek waar ik dacht mijn capo te hebben neergelegd. Het waarschijnlijk in de eerste set achterloos weg gemikte klemmetje blijkt na enig zoekwerk, terwijl Ronald vrolijk door roffelt, tussen de snoeren te liggen en enige momenten later staan wel luidkeels te blearen; "She's Got A Body...😵 Ooh Yeah". De rest van de play list was grotendeels opgebouwd rond rustige nummers en setbreakers en miste soms een puntige cowpunker. Halverwege dreigde de aandacht wat weg te zakken toen Jaap een herhaling van Chicken Shack voorstelde. Een perfecte keus aan het publiek te merken en iedereen was er weer bij.

De Vrijbuiter is het langst open van alle cafés en aangezien er geen nachtconcert meer wordt gehouden, zou als dat jaren geleden nog in Pake Sake werd gedaan, sloten wij de Blues Route 2014 af. Tijdens de opener van de laatste set (01:45) , Straight A's in Love, stroomde Jelle zijn kroeg al snel vol en zijn bijnaam "het afvoerputje van Goes" deed zijn naam eer aan, want vanuit heel de stad kwamen de routelopers naar ons, waaronder een stuk of wat collega's en een hoop bekenden.

Mijn kant van het podium werd ongemakkelijk ingenomen door een bezoeker die, ondanks mijn waarschuwing, dacht een rustig stekje te hebben gevonden. Vanaf Big River gingen voor ons de remmen los voor de laatste cluster en heeft hij menig keer moeten wijken voor een rond maaiende gitaarkop, maar hij stond toch pas bij Too Drunk zijn plek weer af.

Inmiddels waren de lege gaatje op de vloer wel gevuld en met een rolstoel recht voor het podium was er geen doorkomen aan. Althans. Haast ondenkbaar in een kleine kroeg als hier kreeg 1 van de bezoekers het voor elkaar om te Crowd Surfen. Op handen gedragen ging hij de tent door en zijn sneakers zwaaiden angstig dicht langs ieders hoofd. Duidelijk zichtbaar was dit voor sommigen met gemengde gevoelens. Ter hoogte van de rolstoel mist de surfer een paar handen onder zijn lijf en duikt naar beneden op mijn microfoonstatief en krijg ik mijn mic tegen m'n snuffelt. Maar gelukkig blijven mijn tanden ongedeerd. Het geheel dreigt aardig uit de hand te lopen en het feestje is voorlopig niet klaar.

Na Mrs.McGrath is Blistered voor de tweede keer een topper en er zit geen rem meer op.

That's Life gaat als een razende en met Segnorita is er eindelijk een soort van rustpuntje. De dame die in de pauze de indruk wekt wel in te zijn voor een Spaans piroetje met de maracash blijkt tijdens mijn Spannish Caravan intro niet thuis te zijn, maar gelukkig weet Linda samen met een andere jonge dame ons uit de brand te helpen.

Het bordje Heay Heay Heay gaat, weliswaar niet altijd goed getimed, weer meerdere malen de lucht in bij I'll Write It All Down. De slagwerkbellen, waarvan ik de naam ben ontschoten, welke ik Koen voor zijn verjaardag heb gegeven, hangen deze keer naast mijn koebel aan mijn zangstatief en leveren een perfecte aanvulling op mijn koebelsolo.

Vanouds gaat Jesus, tegen 3 uur, er in als koek. Meteen na de afslag gaat achter de bar de muziek aan. Vermoedelijk wil de kroegbaas niet wachten tot het werkelijk uit de hand loopt en daarbij komt dat het zo druk is dat het geen doorkomen is naar de bar wat de clandisie niet ten goede komt. Onze geplande toegave blijft uit en dat is waarschijnlijk een juist besluit. 

Het wordt er echter niet veel minder druk door en opbreken is vóór sluitingstijd geen optie. Waarschijnlijk geholpen door wat drank kukelt de rolstoelbezitter met stoel en al achterover en is het een gegrabbel tussen de menigte om hem weer overeind te krijgen. Dat is nog eens wat anders dan van je barkruk vallen.

Tegen 4 uur kunnen we ons boeltje samen rapen en na een ommetje via Wemeldinge (het was Ronald zijn beurt om te drinken), stap in tegen vijven de voordeur binnen.

Wow, wat hebben we weer een leuk feestje achter de rug. Een niet-blues band in een veel te kleine kroeg met te veel zatte mensen en een idioot met sneakers die crowd surft. Ik kan niet wachten om maandag de reacties te horen.

1ste set:

INTRO-CHICKEN SHACK
RING OF FIRE
ALL I CAN DO IS CRY
TAINTED LOVE
ROAD RAGE
HIS LATEST FLAME
DUSTY BOXCAR WALL
WORD UP
THERE YOU GO
SWAMPBLOOD
SOLITARY MAN
MRS Mc GRATH

2de set:

WAKE UP SINNERS
GALAXY 500
BLISTERED
FOLSOM PRISON BLUES
LOCO GRINGO’S
WHY DID YOU LEAVE ME
THE BOTTLE RUNS DRY
NAILS IN MY COFFIN
JACKSON
MY LOVE FOR EVER MORE
POUPÉE DE CIRE

Chicken Shack
BALLAD OF A LONELY MAN
GONE

3de set:

STRAIGHT A’ S
BIG RIVER
DON’T THINK TWICE
2 DRUNK TO FUCK
FUNNEL OF LOVE
WHAT SITE OF THE DOOR
MRS Mc GRATH
BLISTERED
ROAD RAGE
BLOODY MARY MORNING
THAT’S LIFE
SENORITA
ACE OF SPADES
I’LL WRITE IT ALL DOWN
JESUS