Na afloop van ons optreden in het bikersdoom "Die Twee", wist een zekere Miranda ons te strikken voor een "Die Twee"-vervolg op haar verjaardag in juni. De dame in kwestie is bezitter van 1,5 meter John Denver CD's en ondanks dat haar smaak inmiddels wat meer onze kant op gaat, is een JD cover een uitgesproken wens. "Home Grown Tomatos" wordt geadviseerd en met een telefoonnummer, een datum en een verzoeknummer vertrekken we die zondag bij onze Bergse vriendenkroeg.
Er ligt nog een ruim gat tussen de 2 optredens en aangezien niemand van ons groot fan is, wordt de cover enigszins op de lange baan geschoven. Tot ik enkele weken voordien in de rijke historie van slaapverwekkende EO liedjes van het bewuste idool duik. Naast "Take Me Home Country Roads" en "Thank God I'm a Country Faggot Ass", kom ik in eerste instantie alleen gezapige zooi op YouTube tegen. En aangezien ons criteria een goed nummer als aanvulling op de set zou zijn, viel de keuze zwaar. Uiteindelijk viel het rifje van "Prisoners" op. Een duidelijke drop-D, waar best een vuig gitaarsoundje overheen te kieperen valt. De rest valt ook prima met z'n vijven op te brotheren en tijdens 1 van de vele vakanties van Jaap (het is je gegund broer) wordt het een aangenaam vet nummer. Omdat dear John 1 van die sterren is die niet zelf is gevallen, maar is geholpen door een neerstortend vliegtuig, hebben we de tekst van het achtergrondkoortje (Koen en ik) gewijzigd van "I Wish They Would Let Me Go Home, I Wish They Would Let Me Go Home" in "I Don't Wanna Die In An Air Disaster, I Don't Wanna Die On A Plane". Met een vette knipoog naar Albert Hammond. JD blijkt toch best oke. Thumbs Up For JD.
Het weer is uitstekend te noemen en in het koetsje van Ronald hobbelen we de parking voor Die Twee op.
Het podium ombouwen gaat hier inmiddels op routine. We hebben zelfs niet eens onze speakers meegenomen en hangen onze tafel aan de boxen aan het plafond. Amper binnen komt een zekere Kees Comfortzone ons begroeten met de opmerking, "Zo, dus jullie komen de middag hier opluisteren?" Uhhhhhh? "Nee hoor, we komen gewoon een hoop takke herrie maken, zoals altijd. Daar hebben ze ons voor gevraagd".
Miranda, in wit gewaad, heeft de boel al lekker opgedoft met ballonnen, etc. Maar daar hangen we toch nog even onze backdrop tussen. Het is toch ook een klein beetje een Brotherhood feestje.
De aftrap is deze keer Jesus, waar ik met een valse start als gevolg, finaal overheen lees en ons intro inzet.
Dresscode "zomers", geheel buiten ons boekje in korte broek, verontschuldigd Jaap zichzelf en voor bro Koen voor deze uitspatting sinds Mosselrock. Volgende keer weer gewoon Dressed For Homicide, brothers.
Het onvermijdelijke valt ook deze middag niet te vermijden en met een snelle chordcheck vooraf op internet vindt ik een eenvoudige versie van Happy Birthday. Jaap haalt na een paar nummers aan het begin van de set de jarige voor 2x25 jaar het podium op voor de officiële aftrap van het feestje. Daarna gaan wij een stevig setje los op ons podium.
In de pauze wordt de tafel met onze mengtafel afgeladen met eten. Wanneer we voor onszelf hebben opgeschept, blijkt de jarige wonderwel verrassend goed te kunnen koken. De riante hoeveelheid is door Miranda zelf thuis op het vuur bereid en legt voor iedereen een stevig bodemje voor de volgende rond.
De pauze wordt tevens benut door een blonde dame die onder begeleiding van een andere gast op Jaap z'n Takamini, The Rose van Bette Mitler zingt. De gast op gitaar blijkt gitarist in Gert "Gerry Gretsch" Vonk z'n huidige bandje te zijn. De blonde dame blijkt Julie Forsight te zijn. Wie? 25% van de Guys & Dolls en de vrouwelijke helft van Grand & Forsight, dat country duo uit de 20ste eeuw. De ladykiller van weleer, de mannelijke helft, met puntbakkebaarden, is er vandaag niet bij. En goh, dat deze, van oorsprong Engelse, dame helemaal vanuit Friesland naar dit feestje is gekomen.
Tijdens de pauze worden ook de belachelijk feestelijke puntmutsjes uitgedeeld wat er reuze amusant uit ziet. Zeker wanneer Jaap ons instrumentaaltje Power Shake op video vast legt staan we er als randdebiele surfpunks op.
De set zit er al bijna op wanneer de prominente van de dag Koen tussen de nummers door vraagt of we Proud Mary kunnen spelen. Jaap beantwoord dit met de opmerking "We zijn geen Jubox". Maar Koen weet het goed gemaakt, "Wanneer je ons volgende keer vraagt om naar Friesland te komen, spelen wij voor jou Proud Mary." Waarop zij licht geraakt met een Engelse tongval en een bradants accent antwoord, "Friesland. Echt niet. Ik woon hier hoor!."
Naar gelange gelang volgt tegen het einde een Spaanse serenade aan onze jarige Segnorita. Vanaf Ace of Spades moet ik gedongen mijn micro afstaan aan onze vaste bezoeker met leren pet; "Is't een bandje!!!!" Elke hoop op een synchrone uitvoering samen met Jaap van het refrein, laat ik varen wanneer ik de tittel van Lemmy's ode aan het kaartspel dwars door elke coupletregel hoor schreeuwen. Is't een ventje.
Ook Jaap zijn poging om mij aan te sporen om hem vanachter mijn microfoon te duwen laat ik in deze fase varen. Tijdens onze 2de uitvoering van Jesus kan het weinig kwaad meer om nog een extra laller, wederom geheel tegendraads gezongen, op het podium te hebben staan.
Wow!!! Dit was me er weer eentje.
Onze blondine wil toch na afloop nog graag een Proud Mary'tje er uit gooien. De begeleider staart wat sip naar Jaap z'n gitaar in de hoop dat de akkoorden boven borrelen. Gelukkig heb ik deze pas nog met wat collega's onder de noemer "Herrie in de Polder", gespeeld, dus zet ik het intro in waarna hij volgd en Dolly begin te zingen in de rustige Tina versie en eindigt in een podium vol springende vrouwelijke feestgangsters. And We'll Rolling....
Is't een bandje!!!! Vanavond even geen zoektocht naar een friettent. Ook onze shoarmatraditie slaan we over. Maar wat een fantastisch Baldrick Brothers weekend. Miranda en Die Twee bedankt!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten