Voor wie een kwart eeuw niet meer in bar American is geweest is de kroeg nog steeds een warm welkom met nauwelijks enige verandering. Toen ik rond mijn achttiende enkele malen als hardrocker deze kroeg bezocht was 1 enkele Manowar klassieker mij het meest bij gebleven. Een paar keer per avond kwam dit nummer voorbij en werd door de hele tent uit volle borst mee gebruld; "Kill, Kill, Kill".
Inmiddels ruim 25 jaar later is de entourage nog geen spat veranderd en zingt Manowar nog steeds zijn "Battle Hymns". Tot 3 keer toe brengt die plaat me terug naar mijn 80's.
Wanneer ik vroeg in de middag het plein '40 opdraai staat onze gastgitarist al gereed. Hij is vroeg gekomen om te pijlen of we nog wel een derde 6-snarige egotripper op het podium kunnen gebruiken. Wij hadden de uitdaging al ruim voor zijn komst aanvaard en zagen de inbreng van de Soryman gitarist met plezier tegemoet.
Zijn Engle-tje werd aan de Boudewijnzijde op het podium geschoven samen met de 29 frets tellende Zwiers. De skyline op het podium leek na de opstelling een redelijk ongeordende versterker show met maar liefst 6 verschillende gitaar en basversterkers.
De nieuwe zang/drums oppiepkit werd onder bezielende leiding van onze Bou op het juiste volume afgeregeld en op tijd voor de opening van het nieuwe American jaar om 16:30 afgerond. Nog een fles drempelverlagende elixer en wij zijn klaar. Klaar voor ons avondeten in dit geval, want de gasten moeten zich de komende 2 uur, op kosten van de tapperij, indrinken.
In de tussentijd schuiven wij aan in de Vlieger voor een eenvoudige maaltijd om ruim voor half 7 weer in American te arriveren.
Zoals altijd gaat de gratis tap op de laatste klanken van de live versie van Wish You Where Here dicht en in het applaus voor Pink Floyd sla ik al feed backend de eerste toon van Foxy Lady aan. Al strompelend rollen we door Are You Gone Be My Girl en bij Crying, sowieso al niet mijn favoriet, haak ik stukken gewoon af. Halverwege de 1ste set bekruipt mij het gevoel alsof ik het podium af wil en via een achterdeur (die er gelukkig niet is) wil vluchten. Dit moet de mee statische uitvoering van mijn NoPoint carrière zijn geweest. Alles in mij is er op gericht om te redden wat er te redden valt. Mijn persoonlijk leed lijkt geheel te wijten aan het slechte licht op het podium samen met de volle spots gericht op het podium waardoor het onmogelijk blijkt om op het fretboard van mijn blauwe PRS te kijken. In dat soort situaties is het volledige vertrouwen om mijn gehoor, echter is het geluid van dien aard dat ik mijn aanslagen amper waarneem en al helemaal niet hoor in welke toonsoort. Een potje blind varen in het heetst van de strijd. In de kleedkamer blijk ik niet alleen gefrustreerd. Dat steunt mij in mijn sores. Wanneer Wim binnen stapt en ondanks een paar kleine details de set best goed vind, komt er weer wat hoop terug.
De 2de set beginnen we met Wim als extra gitarist in Easy Living. En mijn keuze voor mijn bruine PRS voor de 2de set wordt meteen beloont. Alle minnetjes worden verwisseld door plusjes en ook het publiek weet ons inmiddels te vinden. "Dream on" had hier 2 jaar geleden de primeur en viel ook nu weer lekker op zijn plek, evenals Doctor Doctor, I Will Follow, etc.
Bij de toegift komt Wim ons bij I Love Rock'n'Roll nogmaals versterken en blijft hangen voor Whole Lotta Stairway.
Netto toch weer op een voldoende uitgekomen en laten American, met weer een optie voor 2015 op zak, achter om nog enigszins op tijd thuis te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten