Op FB stelde al snel een creatieve geest voor om het zorgpersoneel, de oudjes en lockdowntjes in het Arendskerke Poelwijck op gepaste afstand te vermaken met erfelijke wortels en moord liedjes. Het adaptieve vermogen van mijn kompaan en mij zou het mogelijk hebben gemaakt om al kort na het afkondigen van de “intelligente”lock-down muzikaal van ons te laten horen. Was het niet dat het dagelijks bestuur daar helaas geheel anders over dacht.
Maar...., wellicht geholpen door muzikale activiteit bij andere verzorgingsinstellingen, komt de vraag een paar weken later opnieuw en dit keer wordt er wel ingestemd. Het improvisatietalent van mijn kompaan voorziet in de vondst om 2 steigerdelen op de imperiaal te bevestigen en maakt van de schildersbus een verrijdbaar podium met een ruime mogelijkheid om 1,5meter afstand te houden. Een dingetje wat mij in mijn enthousiasme nog wel eens wil ontgaan, maar de intentie en mogelijkheden zijn daar.
Een enkele oefenavond vooraf moet genoeg zijn om nog 2 nieuwe nummers (The Claws & Just You Fool) aan ons repertoire toe te voegen. Met alle begrip moet René verstek laten gaan en na een ochtendje werken doen we die middag ons ding rondom het Poelwijck gebouw, wat naar blijkt, een hele andere look heeft gekregen nadat ik hier voor de laatste keer mijn oma heb bezocht. Sterker nog, het oude pand is lang geleden platgelegd en op dezelfde plek is een moderne instelling opgetrokken.
Martijn, onze held met camera, die ons de hoesfoto voor onze “Killing Your Darlings” LP heeft geleverd, is mooi op tijd met de nodige toestellen, lenzen en een enthousiast humeur. Ook voor hem schept het de mogelijkheid om in Coronatijd muziekplaatjes te schieten. De voortuin is een terras waar de oude garde de onderlinge afstand serieus respecteren. Voor de bedlegende klimmen we de bus op voor een serenade onder het raam.
Aan de achterzijde grenst de groenstrook rond de met heggen afgebakende betegelde tuintjes aan de in volle bloesem staande fruitgaarden. De specialtjes en lockdowntjes hebben al een tijdje op ons moeten wachten en we worden enthousiast ontvangen. Ik zie één van de gelukkige met een rammelinstrument met belletjes op een bankje zitten en in een flits zie ik een rij aan eerdere kandidaten met een tamboerijn of iets in die geest tijdens optredens in gedachten voorbij komen. Deze keer hebben we gelukkig het genoegen iemand met ritmegevoel te treffen. Op de laatste plek is het bijzonder stil en na Koen zijn vraag of we hier bij de Ger.Gem.afdeling zijn aangekomen zet ik het poëtische Mulder in gevolgd met het eerste gebod wat klaarblijkelijk door de hoofdrolspeler in het lied gebroken moet worden.
Het middagje levert een hoop gelukkige mensen, een berg bedankjes en complimenten en dankzij Martijn een geweldige fotoreportage en een filmpje op.
We zijn alweer een maand verder wanneer we worden gevraagd om een 60 jarige Terneuzenaar met ‘s-Heerenhoekse roots te verrassen. Gezien de RIVM regels en de gedetailleerde regels op de politie site, maakt het een samenkomst op iemands stoep door 3 muzikanten, wel erg lastig. En de boetes zijn niet mals. Toch weet onze opdrachtgever/geefster via de locale autoriteiten toestemming te krijgen voor een 20 minuten onaangekondigd optreden voor de deur van de jarige. En René is gelukkig weer van de partij. Koen heeft een lat van een meter gemaakt voor territoriale cirkels, waarvan René en mij de logica m.b.t. het 1,5 meter regime enigszins ontgaat, maar dat terzijde. Veel maakt het ook niet uit, want we houden trouw onze vereiste afstand. De 20 minuten hebben we weliswaar ruimschoots overschreden, maar daar heeft niemand een virus van opgelopen. Noodgedwongen reizen we alle 3 apart de tunnel door en op een parkeerplaats in de buurt brengen we het instrumentarium aanval klaar. Onze verrassing is inderdaad overduidelijk onaangekondigd. Af en duiken er wat buren en dansende buurkinderen op, naast de 2 complotgenoten en tevens familielid van de jarige. Het ruime half uur heeft onze opdrachtgever een slordige 800+ aan foto’s opgeleverd, die een week later voor ons tot ongeveer 35 haarscherpe plaatsjes zijn gereduceerd. Samen met de foto’s van Heleen hebben we er weer een mooi fotoverslag aan overgehouden.
Of het 1 gevolg is van het ander is mij niet helemaal duidelijk, maar een paar dagen later worden we gevraagd om onze muzikale Baldrick halfbroer voor zijn Abraham jubileum te verrassen. De Company of Sinners Corona Proof felicitatiedienst is een feit en na ons eerste oefenavondje met z’n drieën gaan we de jarige met de LaRo via de brandgang tegemoet. Overrompeld aan de pizza gourmet feliciteren we de jarige volgens het nieuwe normaal met gestrekt been; puntlaars en lakschoen aan strandslipper. Een paar minuten later staan we op RIVM wijdte op het pleintje voor de schuur. De buren kunnen het schouwspel vanaf hun dakterras mee aanschouwen en we hebben een gevarieerde potpourri aan moord, roots en duivelse hoopliederen bij elkaar geschraapt. We zijn niet voor niets een verhalenband. In de avondzon staan we dan ook in koor The Claws, Straight to Hell en The Devil Make Me A Free Man te zingen. Voor zowel de toehoorders als wij, de muzikanten, een bijzonder optreden in een feitelijk onmogelijke tijd om samen muziek te kunnen en mogen maken. De groen uitgeslagen replica van de jarige zit er wat verloren onderuit gezakt bij wanneer we onze overval besluiten met onze shuffle uitvoering van Highway to Hell. De echte versie staat er gelukkig springlevend en nog lang niet als een Ibrahim uitziend bij wanneer we na een teenpuntgroet per LaRo, hangend aan de luifelbeugels, via de brandgang ons open-podium weer verlaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten