Na twee succesvolle optredens in de kinderspeeltuin annex ouder-chill-gaard in Poppendamme, staat dit weekend ons Gelderland-Salland nazomertour in het Oostblok van ons intelligent COVID unlocked polderlandje, op het program. De vrijdag een duo optreden op het multi-food-suppliers-parkpleintje, recht tegenover de Thiemeloods in Nijmegen. (Het terras zou schijnbaar een gezamenlijke kaart toepassen waar op digitale wijze drank en hapjes bij diverse zaakjes in de omgeving besteld kunnen worden).
De volgende 2 dagen is voorbestemd om als trio in de ruime terrastuin van Taveerne Tivoli in Raalte te spelen.
Tot zover de planning. Zoals een collega ooit poëtisch zei, “Een planning is als een lantaarnpaal die licht geeft op je pad. Alleen een dronkaard klampt zich er aan vast.”. Op schimmige wijze heeft Koen op de woensdagavond, voorafgaand aan dit weekend, tijdens onze laatste oefensessie zijn vermeende niersteen telepatisch overgedragen aan René die diezelfde nacht nog bij de HAP vergaat van de pijn. Het gruwelijke gesteente heeft onze basman flink te pakken. Een trio optreden in Raalte is dan ook geheel van de baan.
De vooruitzichten zijn na een lange hete zomer ook niet erg aantrekkelijk om er 200 km verderop in de buitenlucht op uit te trekken om een muziekje in noodweer te mogen verzorgen. Maar aangezien het vaak beter uitpakt dan de pessimist in mij doet vermoeden, gaan we vol moed met de schildersbus op pad.
Koen gooit me bij vertrek 2 euro toe en ik maak hieruit op dat we eerste nog een zak appels gaan scoren bij de boer aan de rand van het dorp. Driekwart van de rit zit ik met een map op schoot alle teksten te overhoren die Koen er bijna foutloos oplos zingt.
Zonder enig oponthoud parkeert mijn kompaan een kleine twee uur later de matzwarte Transporter recht tegenover de Thiemeloods.
De naam “Loods” suggereert een grote kille hal, maar dit blijkt een vrij open niet al te groot ogende ruimte, met hier en daar wat zitjes en kleden op de vloer, te zijn. De aankleding doet wat Zuid-Amerikaans aan. De “Willow Hifi”, bestaande uit een stapel oude identieke Philips speakerboxen op wielen van eigenaar Remi, neemt een prominente plaats in welke is aangesloten op zijn vinylvriendelijke Hifi-installatie. Wij hebben de hele aangrenzende wijnbar ter beschikking als kleedkamer.
Intussen weet René ons te melden dat het niersteendrama zich heeft ontwikkeld tot een nierbekkenontsteking. Arme stakker.
Vanwege de beroerde weersverwachting stelde Remi voor om langs de 5 bevriende cafés en restaurants in de buurt te gaan, betaald uit een collectieve gage. Na het wegwerken van een smaakvolle pita-tosti ham/kaas doen we een inspeelliedje voor de bardames Tes en Claudia en een pasante wiet blowende zwerver. Die laatste volgt ons trouw naar ons eerste terrasoptreden vóór Restaurant Maxim, waar het publiek ons op het terras enthousiast aanhoort en een bebaarde grijsaard ons bewust, met een knipoog, als een religieus duo bestempeld na een paar van onze dubbelzinnige Jezus verwijzingen.
Achter het raam in de erker hebben binnen twee jonge vrouwen plaats genomen waar we niet veel later tijdens de eerste regenbui onze koffers parkeren voor een rondje door de zaak. Het is een ouderwets groot café met een verhoging met tafels en volle stoelen met eters. Achterin, in het donkere deel van het café-restaurants met een dartbord en het trappetje naar de toiletten, is ruim plaats voor ons. Maar het blijft, ondanks het uitzetten van de muziek achter de bar, nog aardig rumoerig. Toch hebben we de volle aandacht van de mensen aan de bar. Van de hoge bartafel tegen de muur krijgen wij elk een pint bier aangeboden van een gulle Schot. Wanneer we hier liever twee pinten koud water voor in de plaats willen hebben, valt de gast zowat van z’n barkruk van ongeloof en wordt onder een hoop hilariteit 2 halve liters leidingwater voor ons neergezet.
Terug bij onze koffers valt de haarkleur van de langharige van de twee op en onze versie van "Red Headed Woman" valt duidelijk goed bij deze twee.
Het is er buiten niet droger op geworden en onder de luifels doen we nog een paar groepjes aan. En-passant deelt Koen nog wat stickers uit voor de fiets van Annemiek, waarna we de andere hoek van de voorgevel nog een setje spelen.
Onze tweede lokatie is De Kluizenaar, waar het besluiteloze personeel afziet van een muziekje binnen. Vóór het pand zitten drie dames aan een rond terrastafeltje en wanneer we een liedje aanbieden is dit zeer welkom. Het heeft niet bepaald de voorkeur om tijdens een bui vanonder onze schuilplaats vandaan te komen en één liedje wordt al snel een mini-concertje afgewisseld met diepte interviews van met name de moordsongs geïnteresseerde dame in het midden. Op de vraag hoe we hier terecht zijn gekomen, antwoord ik steevast de hele avond, “Met de bus!”. Maar het lijkt toch of we deze keer werkelijk met een razende reporter te maken te hebben. Als laatste wordt er zonder enige schroom mee gehuild me “The Claws”, terwijl achter mij m'n banjo onopgemerkt vol staat te regenen. Wat een natte bende.
Restaurant Goed Volk, een paar panden verderop, doet bij binnenkomst wat steriel aan met vlakke wanden en weinig aankleding, maar aan de grote vierkante tafel bij de deur zit een club vrienden met een paar jarigen in hun midden en de sfeer (lees: drank) zit er al goed in. Het blijkt voorname om het feestje voor de Iraanse met een voorliefde voor The Doors te gaan. Na een geheel misplaatste poging voor "Roadhouse Blues" valt er gelukkig even later een deur dicht in het laatste couplet van “Straight To Hell" en hebben we zogezegd toch iets met Doors gespeeld. Publieksparticipatie met "619" is ook hier geen echter probleem.
Een poging om verderop in het pand nog wat muziek de maken strand bij een tafeltje wat blijkbaar gezamenlijk slecht nieuws zit te verwerken. Dan nog maar een liedje bij onze Iraanse vriendin en haar gezelschap. We verlaten het pand, nadat de meute uit volle borst voor m'n jarige (min een week) kompaan heeft gezongen.
Inmiddels heeft Remi per app laten weten dat het andere muzikale gezelschap, wat aanvankelijk wat was uitgelopen, nu toch echt klaar is.
Bij binnenkomst in de Thiemeloods is zacht onze LP over de Philips-speakertoren te horen en worden we met smart opgewacht. Heel druk is het niet. En iedereen zit van de rustgevende ambiance te genieten in de gemeubileerde hoekjes van de loods. Wanneer we onze laatste set achterin bij de lounge-hoek beginnen zijn we ook zonder problemen in de rest van de ruimte te horen en te verstaan. Na een paar liedjes besluiten we ons te verplaatsen naar de grote tafel in het midden waarrond de duidelijk jongere generatie heeft plaats genomen. Ook het eerdere muziekgezelschap Biek & Len is onderdeel van de tafelbezetting en wanneer Koen na een lange avond merkt dat zijn stem aan kracht verliest en besluiten te stoppen, vraagt één van de Biek & Len aanhang of we "Joline" kunnen spelen. Tuuurluk kunnen we die spelen. En met hier en daar wat hulp van Koen zingt het nachtegaaltje de avond naar zijn eind. Wanneer we nog een Pita-Tosti Ham/Kaas naar binnen schuiven en een Tony's Chocolony voor onderweg meenemen, bedanken we de bardames met de nieuwe normaal ellebooggroet, waarbij ik bijna gestrekt over de los opgestelde ventilatie struikel. Lichte stress dient zich aan wanneer we nog geen reactie van Rienk en Eva, ons gaststel in Raalte, hebben ontvangen en we best wel eens erg laat, pakweg 01:30, 's-nachts voor een gesloten deur zouden kunnen komen te staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten