Via Zwolle stoppen we rond half 2 bij ons volgende avontuur. De sfeerverlichting in de Taveerne en in de tuin brand nog vrolijk en hier en daar brand er nog een kunstzinnig uitgesneden vuurkorf in een tuin waar geen einde aan lijkt te komen. Zigzaggend langs obstakels worden we richting het eind van het volle grasveld begroet door diverse vriendelijke mensen met duidelijk een paar biertjes op en zichtbaar een fijne avond achter de rug. Het gevoel van een ongedwongen motortreffensfeer bekruipt me in positieve zin en wanneer we op de “oude normaal” wijze warm onthaald worden door gastvrouw Eva en een biertje in onze hand wordt gedrukt voel ik me in een paar tellen thuis.
Angst om voor een gesloten deur te komen staan, blijkt voor Eva met 3 a 4 uurtjes nachtrust, ongegrond. "Slapen doe ik wel wanneer ik dood ben." is daarop het antwoord. Maar daar denken wij na een drukke avond in Nijmegen, wel even anders over en we worden na licht aandringen door onze vrolijke ADHD blondine naar ons slaapzolder boven de Harley-Davidson sleutelgarage geloodst. De bovenverdieping is/was een B&B, maar met o.a. de koude douche en dito verwarming is het klaarblijkelijk in onbruik geraakt voor de verhuur. We stappen eerst de achterste kamer in waar een tweepersoonsbed staat met een heerlijk dik matras. Voordat ik ook maar iets heb kunnen zeggen vliegt de iPhone van Koen door de kamer en beland midden op het bed. "Kiek, m'n telefoon ligt t'r ah. Dan is dit mien kaemer zeker?".
Zonder al te veel morren schik ik mij met 1 van de 2 eenpersoonsbedden in de slecht verlichte kamer aan de voorkant. Met een veel te klein dekbedje en een keihard matras heb ik de andere ochtend een zeer regelmatig onderbroken koude nacht achter de rug en heb eigelijk alleen zin in een warme douche. M'n kompaan heeft daarentegen als een os geslapen en duikt zonder veel gesputter onder de ijskoude straal en komt er even later weer fris en fruitig vanonder.
René is inmiddels met z'n nierbekkenontsteking in Hotel ADRZ (Admiraal De Ruijter Ziekenhuis) terecht gekomen met enkel een 90 jarige roommate c.q. lotgenoot als dappere metgezel. Wederzijds uitzicht wordt per Whatsapp uitgewisseld, waarna wij onze wandelschoenen aantrekken voor een rondje rond de locale Raaltse landerijen.
Het hele terrein rond de Taveerne bestaat uit een Hotel in vakwerkstijl, waarachter een groot woonhuis met een flinke tuin en vijver. Daarnaast staat de HD-sleutelschuur met onze slaapplaats erboven. Het volgende gebouw is een HD-museum waarin alle door de oude heer gespaarde 2 cilinders staan uitgestald en voor de deur staat zelfs een heuse HD-golfkar. Het museum trekt in de loop van de dag veel motorrijders die na hun bezoek de Taveerne tuin nog even aan doen. Het volgende gebouw is waarschijnlijk opslag wat grenst aan de knus ingerichte Taveerne met verschillende hoekjes, verhoginkjes, kamertjes, en dit alles van boven tot onder volgestouwd met attributen, snuisterijen, kunstwerkjes, muziekinstrumenten en nog heel veel meer. Je blijft er rondkijken. En achter de taveerne ligt de diepe terrastuin. Onze speelplek voor vanavond.
Er is niet echt rekening gehouden met een ontbijtje en enkel een verse appel uit de bus is wat karig om de maag te vullen, dus besluiten we bij de plaatselijke bakker op het terras met een goed belegde boterham onder de noemer "broodje gezond" op een half natte bank onze honger te stillen.
Terug bij de Taveerne zit een “stoere” club bikers als locale bond voor huisvrouwen aan de koffie met taart, terwijl chefkok Jasper zijn BBQ-set installeert voor vanavond. Onder het genot van één van de vele glazen thee besluiten we ons optreden vanavond aan te kondigen met een krijtbord aan het begin van het terrein met onze naam en de kreet "Tip Jar Concert", in de hoop dat iemand bij kennis is om te begrijpen dat er nog wel eens een hoed of pet kan passeren waar geacht wordt wat muntgeld in te stoppen om de armzalige muzikanten een terugreis te kunnen laten bekostigen. Na deze noeste arbeid lijkt het mijn kompaan hoogtijd voor een middagtukje. Aan de bar passeren we Eva die ons weet te vertellen dat we komende nacht boven de Taveerne kunnen slapen. Dolgelukkig zie ik al een visioen van een warm bed en een warme douche voor de komende nacht en ochtend, maar daar wil mijn kompaan niets van weten. Hij is na één nacht verknocht aan zijn prins-op-de-erwt-bed.
Het tukje van ruim een uur weet ik te vullen met een koude douche en getokkel op m'n gitaar, terwijl onder mij de sleutelclub zijn zaterdagmiddagactiviteit ontplooit.
Kort voor tijd nemen we de laatste, gister niet gespeelde, nummers door en zijn tegen vijven in de tuin die al wat vol begint te lopen. Zonder enige verwachting ben ik nu al gelukkig met het aantal mensen wat ik zie zitten.
Om vijf uur doen we aan de lange tafel vooraan een paar liedje om erin te komen, waaronder Drinking Dark Whisky. Vervolgens draaien we ons om naar de volgende tafel met een gezinnetje met een rood harige dochter. “Red Headed Woman” alert. Even de leeftijdcheck om geen gesodemieter over aanstootgevende teksten voor minderjarigen te riskeren, maar de deerne blijkt 23 en volgens Koen zelfs 27. Gelukkig vat ze het op als een compliment en moeders zit te stuiteren en kan haar geluk niet op. Tja, dan is het fijn dat in een andere taal een songtekst toch anders overkomt dan in ons eigen moerstaal.
Zigzaggend verplaatsen we ons door de inmiddels volle tuin. Iedereen plat op z’n gat en waar mogelijk op gepaste afstand. Met de pet rond gaat hier een stuk stroever dan in het gulle Nijmegen, wat wellicht ook erg te wijten is aan het toegenomen chipgebruik van afgelopen maanden. Niemand heeft nog contant. The Only Cash These Days Is Johnny.
Het hele gebeuren is een kruising tussen een tuinfeest, hippie-garden en een food truck festival. Dat laatste blijft beperkt tot de BBQ-stand met Jasper zijn broodjes Pulled Pork, mega Tosti’s en Loaded Fries met jalapeño- en kaassaus en nog veel meer en natuurlijk de steenoven pizza's van Valery niet te vergeten.
Het hele feest wordt bestierd door onze breed lachende gastvrouw die op haar cojbojboots met mega grote stappen op elke plek de balletjes en bordjes hoog houdt. Bij elke willekeurige vraag aan elk personeelslid krijgen we steevast de opmerking, “Dat moet je maar aan Eva vragen!", die prompt weer met een kruiwagen hout voorbij komt stiefelen om de kampvuren c.q. vuurkorven her en der te onderhouden.
We gaan het hele veld over. Achterop onder een grote tarp staan lange tafels. Buitenom een stront irritante kwast, die stug de Macarena geheel uit onze maat blijft zingen, doet verder iedereen fijn mee met een stukje publieksparticipatie. De Macarena-dude denkt te vergeeft ons over te kunnen halen om op m'n banjo mee te mogen spelen. No way!!
Weer vooraan aangekomen stuiten we op een tafel met vinylliefhebbers en raken er spontaan 2 kwijt. Een mijlpaal in dit geval, want met die 2de plaat zijn we geheel uit de kosten van ons album "Killing Your Darlings". Kunnen we mooi met de laatste 3 van de 150 exemplaren nog een bescheiden winst maken. Na een compliment voor ons gevarieerd repertoire, eindigen we onze tour aan de tafel waar we de avond zijn begonnen. Wanneer om Sepultura wordt geroepen mag het duidelijk zijn dat we bij wat steviger publiek zijn beland. "Not Dead Yet" (uh Jet in dit geval), "The Claws" en "Highway to Hell" wordt niet meegezongen, maar meer geschreeuwd. De coverband die de avond afsluit op de trailer van de brouwerij, doet aanstalten voor een soundcheck en we besluiten dat we na 3,5 uur een mooie bijdragen aan de avond hebben gedaan. Wanneer ik voorstel om bij een geloofwaardige bijdrage in de hoed, nog één liedje te doen vraagt de dame aan het begin van te tafel om ons eerste liedje aan begin van de avond over whisky nog eens te doen. Koen hoeft hier weinig over na te denken en trekt een sprintje naar de taveerne en komt even laten met een glaasje whisky terug en zet het voor de bewuste dame neer. Na een kort intro zet Koen de eerste zin in; "First Drop Burns, …” waarop ze het glas in één beweging naar binnen tikt onder luid gejuich van de anderen. Het is inmiddels voorbij half negen en tijd voor een La Chouffe van de tap en een flinke bel port voor m’n kompaan.
Het weer heeft er enorm aan bijgedragen dat er ruim 150 man naar de tuin waren gekomen en aangezien de Corona handhavers twee keer een bezoek hebben gedaan en met een 9 als rapportcijfer weer zijn vertrokken lijkt alles perfect onder controle. Geeft ook wel een stuk vrijheid om als muzikant vrij rond te kunnen en mogen lopen tussen een verplicht zittend publiek.
De rest van de avond doen we bij een joekel van een vuurkorf fijn mee aan de zitverplichting met zicht op de beroerd verlichte band met zangeres op ‘t podium.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten