Vrijdag 8 januari 2016 alweer. Inmiddels een vaste traditie waar we als NoPoint ("Je moeder weet waarom") al voor de 6de keer deelgenoot van zijn. En elke keer weet Stefan de lijst weer op te frissen met een aantal andere nummers dan het jaar ervoor. Aanvankelijk zou het een XXXL uitvoering worden, maar Lorenzo, Kees M. en Koen hadden andere verplichtingen op deze prille januarimiddag. Gelukkig is Wim Flipse de vaste factor op de gastenlijst om ook de laatste gaatjes in onze geluidsmuur bij 3 nummers met zijn Zwiers gitaar en Engle amp dicht te smeren.
De voordeur van de rockkroeg, die zich sinds de late 70's tegen alle vergankelijke vernieuwingen weet te verzetten, staat om 14:30 op de eerste vrijdag van 2016, even welkom als anders wijdt open met de altijd vriendelijke kroegbaas Kees als portier. Gelukkig is de dame achter de bar, ons ander vast baken tijdens deze nieuwjaars samenkomst, ook weer als van ouds aanwezig. En ook dit jaar lukt het niet om haar tijdens mijn bestelling recht in de ogen te kijken en dwaalt en daalt ook deze keer mijn blik en gedachten af.
Op advies van Boudewijn, die in Brielle zich afvroeg hoe ik mij met mijn amp opstelling zou moeten horen, leg ik mijn Koch schuin voor mijn op kratjes verhoogde Fender. Meestal staat de Fender onder en blaas ik met beiden de vouwen uit mijn pijpen. Misschien gaat hier met wat meer uitprobeertijd wat verandering in komen.
Het alom bekende trommelgeroffel, wat de soundcheck weer tot een semidrumoefensessie maakt, zorgt voor ons en de vroege barhangers voor een onderlinge communicatie stilte, maar gelukkig lijkt onze trommelaar zich hier niet aan te storen. Even voor half 5 zijn wij eindelijk stil en trapt Kees de nieuwjaarsborrel af met een woordje over koetjes, kalfjes en de belofte om het bier het nieuwe jaar niet in prijs te verhogen. Enfin, info genoeg om ons richting een taverne in de buurt te begeven. Zo als gebruikelijk weer naar De ("Beweare julder 't vlêês buut'n de vriezer. D'r bin zovee...) Vliegenier("). DE leverancier van krulfriet waarvan Andre de herkomst niet bij de serveerster weet te achterhalen.
Terug in American is het wachten op de Live-versie van Pink Floyds "Wish you where here" voor iedereen die ons in 2015 is ontvallen. Aan de kerstman, die vakkundig aan de wand in het café aan het kruis is genageld, te zien kunnen we deze arme Coca Cola kabouter ook gerust tot 1 van hen rekenen.
Wanneer David Gilmore in een open E als slotakkoord eindigt is het wachten op Boudewijn zijn inzet voor "We Will Rock You"................ Maar helaas bedenkt onze jazz-virtuoos nog even te moeten stemmen, waardoor we beginnen met een "witje", zoals Erik de Zwart dit zo smakelijk weet uit te leggen aan nieuwbakken DJ's.
De eerste set begint goed, maar gezien de minimale oefensessies (7 stuks afgelopen jaar), is het opperste concentratie en dat is blijkbaar van ons smoelwerk af te lezen. 1 van de dames weet ons daar met een nadrukkelijk met duim en middelvinger naar boven gedrukte mondhoeken op te wijzen. En verdomd. Het werkt. We waren in 1 blik weer bij onze positieven en weer op ons nummer gezet. Ja, dat is waar het bij ons altijd om draaide. En gelukkig na 100 optredens nog steeds. Lang leve de lol. De lijst daarna wordt dan ook onder dat moto afgewerkt.
Ondanks een muzikaal keurige uitvoering, komt het publiek nog niet los. Eind van de set dreigt het zelfs enigszins leeg te lopen. Gelukkig is Henny Ramone en Patricia, met 2 Blitzkieg Bob band T-shirts, weer zoals gebruikelijk, aanwezig. 1 voor mij en 1 voor Andre, die 'm dankbaar de 2de set over zijn hoofd trek en het podium er mee op klimt.
In de 2de set wordt al snel duidelijk dat het vertrek de eerste set van het publiek meer met de lege magen te maken had dan onze performance, want al snel liep de kroeg weer vol. De 2de in de set is onze nieuweling "I Am The Wallrus" welke geen eenvoudige blijkt te zijn, maar hij stond toch al redelijk, na een paar keer in de soundchecks te hebben geprobeerd. Na de discussie van vorige keer over de Ha Ha Ha, Hi Hi Hi, Ho Ho Ho, sta ik scherp om als derde mijn deel in te vullen. Ik ben op tijd en maak er Ha Ha Ha van, maar vergeet op dat moment elk onderliggend akkoordenschema en moet een maat of wat wachten om weer in te springen.
Met "Tie Your Mother Down" is het de beurt aan Wim om zijn virtuoze spel af te vuren.
Soepeltjes zie ik hem het rijtje snaren vanaf onder helemaal naar boven duwen. Daar zou de gemiddelde stellingwerker met het set 0.11 op mijn Guild met een volle vuist heel wat meer moeite mee gehad hebben.
De meestal toch al goed ontvangen Toxic-Twin klassieker "Dream On", wordt door Andre en mij deze keer foutloos en met passie gespeeld. Althans, zo voelde het toch.
In de toegift komt Wim ons nog een keer versterken en we laten op het eind een om "meer" schreeuwend café achter.
Moe maar rijkelijk voldaan klimmen we van het podium. Kees is niet minder tevreden en nodigt ons uit voor 2017 en stelt een halfjaarse gig voor waar we later op het jaar op terug gaan komen. Wanneer ik om 23:00 thuis kom is dit voor een avond met de band erg vroeg, maar voordat de adrenaline is gezakt is de nacht toch alweer een tijdje ten einde. Nummer 100 zit er voor Boudewijn en mij op. Op naar de volgende 100.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten