Zaterdagavond om 22:00; show time. Nou ja, op papier dan. Dat wordt
meestal half elf, dus zijn we met 19:45 wel erg ruim op tijd. Wanneer is samen
met Ronald de Dig from Neighbor (red.: geleende flauwe humor van André 😜)
binnen rol wordt aan de lange tafel bij het raam de volle borden smakelijk
ogende dikke spare ribs uitgeserveerd. Die zijn, even als de rest van het
restaurant, voorlopig nog niet van plan te wijken voor een stelletje (op 1 na)
kale muzikanten. Maar met een blonde La Chouffe voor m'n neus hoor je mij de
boel hier niet opjagen.
De tijd is al even versteken wanneer de altijd zo relaxte
restaurant/caféhoudster Nicoliene de houten tafels met een accu tol uit
elkaar schroeft om ruimte te maken voor onze zooi. Deze slepen we deze keer via
de achterom en een riant rokershok het café binnen. Opbouwen gaat hier haast op
auto pilote. Back drop niet te veel naar links voor het openslaande raampje.
Tyrapps achter de spijkertjes van het houten prijzenplateautje. Alles is nog
van ouds. In een flits vliegt er een oude trompet door de lucht die bijzonder
behendig door onze multi instrumentalist uit de lucht wordt gevangen. Maar
uiteindelijk staan we toch nog met publiek te sound checken. En we hebben
vanavond weer een enthousiast publiek. Niet afgeladen, maar wel leuk. Naast
Vlaamse en s'uskerkse aanwezigheid kan op een Noord-Bevelands optreden
Heersdiek ook weer niet ontbreken. En gelukkig heeft André zo te merken thuis
ook de juiste muzikale smaak overgebracht op de volgende generatie.
Nicoliene heeft ons bij de sound check al flink getemperd. De Paladins
opener komt er daardoor dan ook erg timide uit. Als of ik akoestisch gitaar
staat te spelen met de attitude van Dick Dale. Er gaan daarom zo nu en dan wel
wat streepje bij. Gelukkig zet ook Andre zijn Eden wat verder open. Nog steeds
niet hard, maar wel acceptabel volume om te kunnen spelen. Al blijft m'n ouwe
Guild wat tam. Tweede set start ik met m'n nieuwe Guild en deze blijft tot het
eind om. Vlekkeloos is het bij ons muzikaal niet, maar het is waarschijnlijk de
wisselwerking met het publiek wat het een erg leuk optreden maakt. Regelmatig
wordt er om Joline geroepen. En het bordje Hey, Hey, Hey is gelukkig vanavond
weer in goede blonde handen. Het monitorsnoer van Jaap weet onze zanger het
leven danig zuur te maken (een Twentse Dejadu, zal ik maar zeggen) en wordt
tijdens de pauze alsnog vervangen. Werkt een stuk beter dan ducttape, Jaap. Set
3 begint zowel muzikaal als het publiekelijk, rustig. Het merendeel moest nog
uit het rookhok komen, vermoed ik, want het duurde niet al te lang. Het relaxte
is er voor mij helaas wel even af. De nylon 4-snarige tenor van Koen heeft
extreem weinig output en klink werkelijk nergens naar. Noodgedwongen hang ik m'n
Guild weer om, maar ook deze blijft een halve set levenloos klinken. Wanneer
Jaap en Koen met z'n tweeën de op de PA-kist geklommen Señorita van de avond
een serenade verzorgen blijf ik liever voor m'n Koch hangen, maar doe toch een
verwoede poging om achterom de microfoonstatieven te klauteren. Trap vervolgens
op het snoer van m'n tuner en m'n beide versterkers blijven angstvallig stil.
Na wat gemorrel heb ik plots m'n geluid weer helemaal als van ouds en met een
hervonden enthousiasme springen we het einde van onze set in. Het More Amo
kistje bij mij en de PA-kist bij Koen zorgt voor wat welkome opstapjes.
Jesus is, zoals altijd onze laatste.
Het publiek heeft geen zin om te stoppen en het roepen om Joline houdt
nog niet echt op. Wanneer we ons op de toegift willen storten zie ik Nicoliene
met twee vlakke handen haaks op elkaar een cut gebaar maken en vervolgens op
haar horloge wijzen. We zijn duidelijk haar vergunningtijd overschreden. Nog
altijd met "Joline" op de achtergrond. Na kort overleg stel ik het
publiek voor "Wie Joline nog weer horen komt naar de rookruimte voor een
akoestische versie."
Met de Takamini van Jaap stiefelen we naar de ruime vierkante en zeker
ook erg gezellige rookruimte achterin. Ik begin een pseudo rustige Baldrick
Brothers versie, maar gelukkig pakt Koen het meteen een tandje sneller op met
z'n tenor en in Notime staat de ruimte vol met wel en niet rokende uit de maat
zingende meezingers. Dit slaat aan en snel plakken we er een Company of Sinners
nummer (Same Old Thing) achteraan. Vervolgens pakt Jaap de Spaanse gitaar van
de muur en gooien we er SOB, met een flink rokerig koor, in. We eindigen met 3
Company of Sinners nummers; Hear The Willow Cry, Lay Down Speak Low en ik
mag de avond afsluiten met Devil's Right Hand.
Lekker spontane acties. Was een bijzonder avondje. En dat was het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten