Om 16:00 uur de auto in voor een
besloten feestje in Woudenberg dat om 23:00 uur klaar moet zijn klinkt meer als
een snabbel dat naar een NoPointfeestje. En vreemd genoeg besef ik dat pas
wanneer we in een sjiek opgedirkte feestschuur op een zeer opgeruimde camping
terecht komen. De lange kerkbanken staan tegen de achter wand geschoven wat
duidelijk maakt dat we hier niet voor niets ruim voor middernacht stil moeten
zijn. Tijdens de sound check (Doctor Boctor) komt de gastvrouw van het complex
ons duidelijk maken dat we wel heeeel erg hard staan. Dit belooft een "2
keer bellen" herhaling te worden.
Echter deze keer met
sympathiekere opdrachtgevers, dus dan toch maar een tandje terug. Met een
grommende maag sluiten we onze afstelklus tegen 7 uur af.
Helaas bleek de rode Engelse
Dubbel Lekker Frietbus voor ons neus gesloten te zijn, waardoor we
noodgedwongen op de lokale cafetaria zijn toewezen. Onderweg in de taxi van
Boudewijn rees bij ieder van ons de vraag of we dit voortaan niet beter aan ons
voorbij zouden moeten laten gaan. Maar ach, ter lering en vermaak is dit ook wel
eens een interessant uitstapje.
Exact 20:30uur is 't showtime.
Herman roept de feestgangers bij elkaar voor de aftrap met "Can You Handle me, babe" welke we op hun verzoek aan ons repertoire hebben toegevoegd.
Het is bij iedereen even aftasten wie er een voet op de dansvloer zet. Het
duurt dan ook meer dan een halve set, maar dan staan er ook voldoende om de
aandacht van ons af te leiden. Hier en daar willen ze nog wel ons wat afleiden.
Tijdens de korte pauze worden er nog wat cadeaus van eigenaar gewisseld en
godzijdank blijven de sketches en liedjes achterwege. De 2de set verloopt
lekker en er is ruimschoots tijd en ruimte om alle rockposes uit de kast te
halen. Nummer 105 hebben we deze avond met gebrek aan roeiers achterwege
gelaten. Het einde vergde wat timing om met een 3-voudige afsluiter stipt om
23:00 uur klaar te zijn. De eerste vlekkeloze Bohemian uitvoering ooit eindigde
dan ook 5 minuten voor tijd, maar Herman wist dit gat gelukkig op een fraaie
manier in te vullen door nogmaals "Can You Handle me" in te zetten.
Nu maar afwachten of ze elkaar aankunnen. Nog snel een paar biertjes en een
broodje kroket. Althans, voor mijn en Herman, want deze bleken iets wat op de
bon tot enige frustratie bij Stefan. De avond viel ieder van ons nog reuze mee,
maar ondanks dat staat mijn besluit vast. Speel Rock'n'Roll waar Rock'n'Roll
thuis hoort. In een rokerige kroeg tot diep in de nacht met de versterkers op
11. Zoals Rose Tattoo ooit zong “Nice Boys Don't Play Rock'n'Roll”, maar heb
geen spijt van deze ene keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten