John Mary Go Round (B) & Company of Sinners: Staat wel chiq. Franstalige Belg Michel gaat als soloartiest door het leven als JMGR, naast zijn blues/rock'n'roll band Country Cooking.
Bro Koen is niet vies van een nummer meeblazen met een band met 3 akkoordenliedjes. Zo ook tijdens een Rockabilly weekendje in de Belse Ardennen waar hij een paar bluesharpsolootjes mee wist te blazen met de plattelandskokkerellers. Naast muzikale klik zaten de twee ook op ander vlak aardig op één lijn en de gedachten voor een combi met ons en zijn soloproject zat er al snel in. Na wat voorstellen voor hem hier en voor ons rond Denant, kwam Eric z'n straatje in Goes als eerste match uit de bus.
Voor ons tweeen met de Baldrick Brothers, aardig bekend terrein. Voor Michel wat minder en na een laatste check met de routeplanner was zijn verbazing groot dat de afstand voor ons vanaf Schijndel toch ook nog ruim 100km bleek te zijn. Noem dat maar in de buurt. Tja, dat krijg je wanneer je je social media pseudoniem naar Brabant laat verhuizen. Gelukkig was zijn logeeradres in Lewedorp goed te vinden. Vrijdagavond, een klein kwartiertje na mijn aankomst in La Strada, stopt eerst Koen en later Mr. Go Round voor de deur.
Eric heeft de zithoek laten staan voor ons sfeermomentje en wanneer we de door de galante cafébaas geïnstalleerde zangversterking vervangen door de Walonische set weten we er met 3 man weer een vol podium van te maken.
Ik heb mij nog voordien een gooseneck voor m'n nieuw Shure microfoon aangeschaft. De versterking is weer basic, we maken geen gebruik van de zanginstallatie, maar pluggen gewoon weer in de Bassman voor het lichte buizenrandje. De eerste keer hier was akoestisch prima gegaan, maar een tikkeltje boven het geroezemoes speelt/zingt toch wel lekker.
Met redelijk wat publiek is het prima vertoeven op het podium. Wel knap irritant dat mijn pas aangeschafte gooseneck een fikse miskoop blijkt te zijn wanneer mijn microfoon zo nu en dan als een slappe fallus aan mijn statief hangt. Gelukkig schiet Michel tijdens 1 van mijn zeldzame zangmomenten te hulp. Uiteindelijk hebben we het er prima vanaf gebracht. Na een korte pauze (alles stond tenslotte al gereed en afgesteld) schuift Mr. Mary Go Round strak in pak op z'n kruk. Het halve podiumpje wordt ingenomen door een tuinhekje waaraan een aantal aardige exemplaren aan gitaren aan zijn gehangen. Een Martin, Dobro en 2 zelfbouw. 1 met een houten kistje als body en de ander met een body van het kleppendeksel van een Chevy. De bijhorende koffer is voorzien van handvat, gemaakt van de handgreep van het Chevy portier. Echt gaaf. Ons licht versterkte set wordt vanaf noot 1 dik overtroffen door de zwaar overstuurde zang en gitaar. Het is het kleine versterkertje achter hem en de digitale Echoplex waarmee JMGR een overdonderende bak herrie maakt, waar je als publiek even de tijd voor moet nemen om aan te wennen. De eerste 3 nummers lijken dan ook een aan één schakeling van hetzelfde bluesje. Gelukkig maakt de afwisseling van instrument het verschil en gaandeweg blijkt zijn muziek toch best erg aanstekelijk. Samen met het Cajon met klopper is het een heel overweldigende sound en het publiek vindt het zo te merken geweldig. Even valt er een wat langere stilte waarna ik onze gast driftig naar snoeren zie zoeken. Het duurt niet lang of ik sprint het podium op om 'm met een snoer van mij te hulp te schieten. Stond er tenslotte nog 1 bij 'm in het krijt.
Aan het eind van de avond roept Dear John ons spontaan het podium op en met wat kunst en vliegwerk weet ik mij met zijn 3 akkoorden blues 2 nummers naast hem staande te houden, terwijl Koen er lekker op los blaast, waarna ik het podium aan Koen en Michel over laat voor de laatste jam op oude klassiekers.
Voor ons en het publiek een fijn avondje muziek gemaakt en dat wordt door Eric gewaardeerd met weer een smaakvolle Karmeliet om later thuis op de bank nog even deze avond mee her te beleven, terwijl ik deze blog aan het dichten ben.
Als het aan mijn/ons ligt gaan we hier vaker de combi mee aan. En zo blijkt ziet ons hoofdprogramma van vanavond een vervolg wel zitten.
Een dag later wordt door Michel de reis terug aanvaard met een verdomd leuke CD van een bevelands bandje (The Bandox) als achtergrond muziekje in de schijvenslikker richting Wallonië.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten